Nie mglej, nie mglej chwilo dawna
Szronem wieków przyprószona
Taka dumna, wielka, sławna
Powróć w moje dziś ramiona!

Nie mglej, nie mglej w mych odmętach
I nie odchodź do przeszłości
Zdejmę z ciebie wspomnień pęta
I przywrócę do miłości!

Nie pozwolę ci poszarzeć
Ani zniknąć w starych dziejach
Nie masz prawa się zestarzeć,
Zamknąć duszę w epopejach!

Po dziś dzień twój cień trwać będzie
Nie dam zginąć twojej chwale
Nitka losu kres twój przędzie
Więc rozerwę ją i spalę!

Czaszę masz z mojego ciała
Aż nakryje się mogiłą
Póki trwam, ty będziesz trwała
Tylko proszę, nie mglej, chwilo!