Już dużo wiemy.
I rozumiemy.
Jednak wciąż nie pamiętamy...

Tamtych letnich burz,
Śniegu pełnych wzgórz.
Lśniących w słońcu łąk,
Naszych złączonych rąk.

Dwie duszę, jedno ciało.
Tobie wciąż było mało...

Czerwone oczy,
Zimne ręce.
Nie czekaj aż Cię stracę,
Kiedy widzisz, że nasza miłość gaśnie.
Zapal światło...

W nienawiści jest tak dużo miłości.
Więc uważam, że nadal możesz mnie kochać.

Chciałabym zmienić świat,
Ale nadal nie wiem jak.
Powiedz mi gdzie znajdę odpowiedź.

Poezja nie mówi prawdy, lecz pięknie kłamie.
Czy znajdziesz dziś dla mnie więcej czasu, kochanie?

Po cóż się pytam, skoro wiem,
Że dla Ciebie liczą się tylko rzeczy dwie...

Wygrana, siła.
Kogoś mi tym przypominasz.
Ktoś już zbłądził, szukając złudnego szczęścia.

Więc zostaw swą przeszłość,
Zanim dopadnie cię przyszłość,
Którą czas prowadzi niezmiennie.
I odłóż do jasnej cholery ten szal...
Inaczej zobaczysz w oczach mych żal.

Ponury głos, widzę twój wzrok,
Och, zmienny jest każdy twój krok...
Kopiąc dziś piłkę, przemieniasz się.
Nie wiem czy dla mnie to dobre jest...

Mogę powiedzieć, że znam każdą zasadę pisowni,
ale jeszcze bardziej szczegółowo, tylko Twoje usta...

Więc nie mów, że między nami koniec,
Twoje słowa za bardzo ranią.
Chociaż...
Kiedy musimy tłumaczyć, dlaczego kochamy,
To tak jakbyśmy chcieli wytłumaczyć najgorszy błąd.

Miłość. Po prostu.