- Ile ty niby masz lat, Shittykawa?

- Wbrew pozorom więcej, niż na to wyglądam, Iwa-chan - odparł Tooru skromnie. - Co, czemu tak patrzysz? Źle mówię?

- Skądże - parsknął z pogardą Iwaizumi, któremu z biegiem czasu zaczynało być szkoda sił, trwonionych i trwonionych bez końca na prostowanie świadectw takiego jednego. 

Im więcej czasu spędzał z wyżej wymienionym, tym bardziej czuł, że nie wygra. 

Czasu, dodać należy, w owym potępionym towarzystwie przebywał coraz więcej i więcej, coraz większe ułamki dnia. 

- To o co znowu jesteś wściekły? - dopytywał Oikawa.

- Wściekły? Jak wściekły? Nie jestem. Ja tylko... - burknął brunet, urywając jednakże już w połowie; skoro tylko zobaczył, jak jego rozmówca kręci głową. - Nie jesteś małym dzieckiem. Zrób jakiś porządek w tym cholernym pokoju. Podnieś się z łóżka, pościel je, zrób coś, bo cię palnę. Południe się zbliża.

- Nie wstawaj, Iwa-chan - zaprotestował żałośnie Tooru, wyciągając ramiona do towarzysza, który siedział już ze stopami na ziemi i twardo trzymał się udawania rannego ptaszka. 

Tylko zegary zapomniał poprzestawiać parę godzin w tył. 

- Cicho tam - fuknął Hajime. - Idę myć zęby. Jak się wrócę, masz być...

Powiedz nagi, powiedz nagi, spróbował szatyn w myślach. 

- ...na nogach. Zrób coś ze swoim życiem, Shittykawa. 

xxx

Gdy Iwaizumi wrócił, głowa Oikawy spoczywała już na poduszce, kołdra zaś była naciągnięta pod sam podbródek. 

- Nie udawaj, że śpisz. Nie nabiorę się na to - ostrzegł Iwaizumi. 

Potem miał zamiar odwołać się do innych środków. I nie byłoby to nic miłego, gdyby nie zapomniał języka w gębie i przy tym wszystkich swoich planów, pochyliwszy się nad leżącym młodzieńcem.

Zastygł, ogarnięty jakimś rozczuleniem, obezwładniony swoim dla Oikawy uczuciem, na które jego obiekt z całą pewnością nie zasługiwał. Cholera jedna. 

xxx

Zapach miętowej pasty nie zdążył jeszcze osłabnąć, gdy Iwa przestał być tak obrażony, ażeby nie dać się Tooru pocałować. 

Szybko przyszło, szybko poszło.