Zofia była Panią mego serca, ciała i umysłu.

     Oddałam się jej bezgranicznie, a ona odała się mi. Była moim światem. Słońcem w deszczowe dni, winem w zimowe wieczory  czy nowym odcinkiem ulubionego serialu.

     Zosia była najcudowniejsza, była mieszanką wszystkich wspaniałych kobiet jakie spotkałam. Jej szczery uśmiech uspokajał mnie, a usta zamykały wszelkie wątpliowści.

     Nigdy nie popełniała błędów, przynajmniej w moim odczuciu. Była tak idealna że aż absurdalna. Zawsze piękna, naturalna oraz lekkomyślna.

    Uwielbiała warszawskie wieczory przy Wiśle, kochała ulice oświetlane przez latarnie i światła samochodów.

    Zofia po prostu była.

    
     Założyłybyśmy piękną rodzinę, gdyby nie cholerny alkohol oraz zamiłowanie do warszawaskich ulic.

     Może najlepszym sposobem, jest do niej po prostu dołączyć?