Panno młodo w czarnej sukni,
Dla ciebie porzuciłem swe jestestwo;
Pokój pełen ludzkich aluzji,
W tym Puszka Pandory, której uchyliłem wieczko.
Sięgnąłem po spluwę, by zabić niewinność,
By jabłko zgniło, a skrzydła blade odpadły.

Na jabłoni nie rośnie dłużej chciwość,
Tylko miłość w chaosie nim wiatry opadły.
Jednakże poznałaś rozpaczliwe oczy,
Tęskniące za tobą jak Hades za Persefoną
W każdą wiosnę, ale nie zima nas jednoczy,
A poświęcenie przed antyfoną.