Jestem ci zaledwie brożką na niewyprasowanej koszuli,
Którą chwilę ponosisz, a potem gdzieś wyrzucisz.
O świcie i zmierzchu będę się kurzyć na komódce
Lub skończę w szufladzie o płaczącej kłódce.
Jeśli tak łatwo mnie zastąpić, dlaczego wciąż się do mnie odzywasz?
Nie rób mi nadziei, że kiedyś mnie znowu poużywasz.

Wiem, nie jestem najładniejszą ozdobą wśród twojej biżuterii,
Ale tylko dlatego nie uwzględnisz mnie w swojej osobistej reżyserii?
Nie powinienem się łudzić o blask na twej piersi,
Lecz wciąż rozmyślam, czy będziemy szczersi.
Łez mi brakuje by się z kurzu otrzepać,
Może księżyc w końcu da mi okazję, by się zakochać.