Nazywam się Samantha, Samantha Black. Mam 15 lat, ale nie jestem jak moi rówieśnicy. Oni cieszą się każdym dniem, są uśmiechnięci, spotykają się z przyjaciółmi po szkole i najważniejsze- mają normalny dom, ale o tym za chwilę.

Mój wygląd jest dosyć nietypowy. To połączenie emo i scene, a przynajmniej tak staram się wyglądać. Mam ciemne, brązowe włosy mniej więcej do połowy klatki piersiowej i jak można się domyślić po moim stylu, są mocno wycieniowane co nadaje im objętości, jednak równocześnie dużo je skraca. W przyszłości chciałabym zrobić sobie kilka kolczyków. Najwygodniej czuję się w czarnych i ciemnych ubraniach.

Jestem inna pod wieloma względami. Większość moich rówieśniczek słucha popu, rapu i tego typu gatunków, podczas gdy ja od zawsze zatracałam się w rocku i metalu. Odziedziczyłam to po moim tacie. Chciałabym, żeby był tutaj ze mną, żebyśmy usiedli razem i wsłuchiwali się w mocne dźwięki płynące z głośników.

Od 9 lat mieszkam w domu dziecka w LA, trafiłam tu po wypadku moich rodziców. Wracali do domu z zakupów, szli na nogach i wtedy wjechał w nich pijany kierowca. Zginęli na miejscu.

Do 10 roku życia nie umiałam pogodzić się z ich śmiercią, nikt nie mówił mi prawdy, a ja łudziłam się, że rodzice po mnie wrócią. Któregoś dnia jedna z opiekunek nie wytrzymała ciągłego pytania ,, Kiedy przyjedzie mama i tata?,, i wykrzyczała mi prosto w twarz, że moi rodzice nie żyją i nigdy nie wrócą. Wtedy moje życie rozpadło się na milion kawałeczków.

Gdy miałam 13 lat pogodziłam się z myślą, że zostanę tutaj sama do uzyskania pełnoletności i wtedy pierwsze raz usłyszałam ,,Closer to the Edge,, zespołu Thirty Seconds To Mars. Słuchając tej piosenki czułam się jakby wokalista śpiewał ją właśnie dla mnie. Odnalazłam siebie w tekście i wtedy zrozumiałam, że gdzieś tam jest ktoś, kto mnie pokocha, jeśli nie teraz, to może później.

Przez te wszystkie lata spędzone w domu dziecka zaprzyjaźniłam się z Charlotte. Była przy mnie od samego początku. Dzieliła ze mną radość z adopcji i smutek z powodu odrzucenia. Przez mój wygląd i charakter miałam cztery nie udane adopcje, za każdym razem to samo wytłumaczenie ,, to dziecko sprawia za dużo kłopotu, buntuje się i nie spełnia poleceń,, i tak mijały kolejne lata.

Z całego mojego pobytu w placówce mam jedno spostrzeżenie: dorośli interesują się tylko dziećmi i to najlepiej takimi do drugiego roku życia. Nie rozumieją tylko tego, że to te starsze cierpią najbardziej. Ale ja wkrótce miałam się przekonać, że ktoś jeszcze interesuje się nastolatkami...