Smutek jak;
Ogród czarnych ponurych róż.
Płatki czernią dorównują nocy...
Jak w sercu nóż;
Co tylko krwi utoczy,
Co boleje nad tym co było
I wrócić nie wróci
Niestety...

Smutek jak;
Najczarniejsza twoja myśl,
Najostrzejszy róży kolec
W korowodzie przykrych słów
Po głowie żerujących...
Co wypomina wszystkie zwady, odświeża dawne rany
I przestać nie przestanie
Niestety...

Smutek jak;
Kogoś bliskiego obok brak,
Gdy w samotności człowiek trwa
I tylko zapuszcza czarne warkocze jak ta płacząca wierzba,
Co rozsiewa wszędzie żal, po nocach jęczy i płacze;
Gdy tylko wiatr zawieje...
I zwiędnąć nie zwiędnie
Nie zwiędnie!