Ciemność... pustka... - to tak zwana nicość.

- Gdzie jestem...? - spytała sama siebie.- Co to za miejsce?

"- Otōsan, witaj w domu!" - usłyszała głos małej dziewczynki.

Obok niej przebiegła dziewczyna, która wyglądem przypominała nią.

"- Chiyo? Moja mała księżniczka! Co dzisiaj robiłaś?" - do jej uszu doszedł też głos ojca.

Cała ta akcja była co najmniej dziwna i przerażająca.

- Nie bój się. - odezwał się bardzo znajomy dla niej głos.

- Nii-chan? - zdziwiła się Chiyo.- Co Ty tutaj robisz? I co to za cholerne miejsce?

- Własnych myśli się boisz? - zaśmiała się dziewczyna.

- Co Cię tak śmieszy?

- Twoja reakcja. - odpowiedziała.- Na Twoim miejscu obawiałabym się tego, co robią poza Twoją głową.

- Co teraz się ze mną dzieje?

- Nie wiem... - powiedziała, a jej twarz zmarniała.

Chiyo patrzyła na swoją przyjaciółkę powstrzymując łzy, które zbierały się w jej powiekach.

- Mówisz, że to wszystko jest w mojej głowie - zaczęła.- więc dlaczego widziałam siebie?

- Najwyraźniej uwalniają Twoje wspomnienia w Itachi'm, ponieważ jesteście tacy sami, a Ty kochasz te wszystkie wspomnienia. Tylko tego jednego dnia widziałaś go dłużej niż parę minut. - oznajmiła.

Dziewczyny wciąż się lubiły, ale trudno było im to powiedzieć. Trudno było się do tego przyznać po tej całej akcji na terenach wioski.

- Smutno jest bez Ciebie. - powiedziała nagle.

Nii jednak nic nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się i wystawiła ściśniętą w pięści dłoń. Chiyo prychnęła i z - tak zwanym - bananem na twarzy, przybiła z dziewczyną żółwika.

Nii zmarniała, ale uśmiech wciąż widniał na jej słodkiej twarzy. Chiyo wyciągnęła obie ręce, po czym rzuciła się na dawną przyjaciółkę.

- Na dobre i na złe - powiedziała dziewczyna, rozpływając się.

-...paktem krwi złączone...

- Chiyo i Nii, jak siostry rodzone. - powiedziały razem.

Chiyo zaczęła płakać i teraz ściskała już tylko powietrze. Nii zniknęła, ale Uchiha wiedziała, że jest przy mniej i pilnuje jej życia.

C.D.N.