20 gwiazdek = nowy rozdział.

Emily weszła do kuchni wraz z Kolem. Rozejrzała się po pomieszczeniu.

-Droga wolna. - mruknęła i odetchnęła. Nie wiedziała jak dokładnie ma wyglądać ten cały układ. Nie pomyślała też, żeby ustalić jakieś zasady jak daleko mogą się posunąć i bardzo tego żałowała, bo wiedziała jak nieprzewidywalny był Kol.

-Widzę. - prychnął po czym spojrzał na blondynkę - Wyluzj Emi, jeszcze nic nie zrobiliśmy a masz minę jakbyś co najmniej kogoś zabiła.

Przetarła twarz dłońmi.

-Wiem. - westchnęła - Po prostu takie akcje są całkowicie nie w moim stylu... Dziwnie się czuje jak o tym myślę, a co dopiero jak już coś zrobimy...

-Przecież nikomu nie stanie się krzywda! - jęknął i przejechał dłońmi po twarzy - Nic się nikomu nie stanie, tylko sprawdzimy jak to jest z Damonem. - wzruszył ramionami.

-No wiem!

-Świetnie! - skwitował, nim zdążył powiedzieć coś jeszcze oboje usłyszeli trzask drzwi - Przedstawienie czas zacząć! - szepnął i szybko przyciągnął do siebie zaskoczoną nastolatkę.

-Co t-ty robisz? - wyjąkała zaskoczona sytuacją, w której się znalazła.

-Cicho. - mruknął - A teraz rób co mówię i udawaj, że świetnie się przy tym bawisz. - wyszeptał.

W odpowiedzi jedynie skinęła głową.

-No mówię Ci, że tak. - zaśmiał się głośno Kol.

Emily szybko podłapała taktykę bruneta.

-A ja Ci mówię, że nie. - odparowała.

-A powiedz mi kto z naszej dwójki jest starszy? - nim zdążyła odpowiedzieć, Kol ponownie zabrał głos - No właśnie! Jestem starszy i mądrzejszy! - wytknął język w jej kierunku.

Parsknęła śmiechem.

-Taaak. - zaśmiała się - Z pewnością mądrzejszy. - przewróciła oczami zażenowana jego dziecinnym zachowaniem.

Kol już miał dodać coś od siebie jednak przerwał mu głos z tyłu.

-A tu co tam wesoło? - warknął Damon wchodząc do kuchni. Gdy zobaczył, że Kol mocno obejmuje dziewczynę w talii a tej widocznie to nie przeszkadza wściekł się jeszcze bardziej.

Emily głośno przełknęła ślinę i patrzyła raz to na bruneta to na czarnowłosego.

Mierzyli się spojrzeniami i żaden nie miał zamiaru odpuścić.

W końcu nastolatka odważyła się zabrać głos.

-Ten... Zgłodnieliśmy i postanowiliśmy przyjść coś zjeść zanim...

-Zanim Kol wróci do domu. - warknął starszy z braci Salvatore.

Ten jedynie zaśmiał się w odpowiedzi i pokręcił głową.

-Oj Damon, Damon.. Kiedy Ty w końcu zrozumiesz, że nie tak łatwo się mnie pozbyć?

-Słuchaj...

-Dość! - wrzasnęła w końcu blondynka - Mam dość! Zachowujecie się gorzej niż pięcioletnie dzieci! Nie sądzicie, że to żałosne? Przecież to nie ma sensu. - mruknęła zażenowana.

Kol jedynie westchnął i spojrzał na nią. Przygryzł dolną wargę hamując cisnący się na twarz uśmiech.

-Masz rację... - ledwo przeszły mu te dwa słowa przez gardło. A widział, że teraz czeka go coś jeszcze gorszego.

-Salvatore. - warknął - Mówię to niechętnie, ale musisz się ze mną zgodzić, że ta nasza przepychanka nie ma większego sensu. Możemy to zakończyć? - wyciągnął dłoń w kierunku Damona.

-Co? - mruknął zaskoczony.

Mikaelson przewrócił jedynie oczami.

-Nie karz mi tego powtarzać... - jęknął.

-Ty chcesz tak po prostu zgody? - prychnął.

-Może... - mruknął.

- Emi zostawisz nas samych? - czarnowłosy zwrócił się do Emily.

Kol mocniej zacisnął dłoń na boku dziewczyny, dając jej tym samym znak, żeby się nigdzie nie ruszała.

Nastolatka spojrzała na bruneta.

- Mam iść? - zapytała i oblizała dolną wargę.

Kol uśmiechnął się pod nosem, ta gra zaczynała mu się coraz bardziej podobać.

-Idź. - skinął głową.

Nie tracąc ani chwili szybko wyszła z kuchni i ruszyła do swojej sypialni licząc, że mężczyźni się nie pozabijają podczas rozmowy.

****
Mam nadzieję, że rozdział się spodobał! Jeśli tak możecie zostawić gwiazdkę i komentarz! Do następnego rozdziału kochani! ❤