"Zdziwiły mnie bardzo słowa przyjaciela, bo zasadniczo zabrzmiały aż niepokojąco. Po chwili powiedziałam do mężczyzny— Wiesz, co? Zostanę tu do jutra rana, będę koczować pod internatem. Chcę osobiście sprawdzić, o co chodzi i co się dzieje z generałem...— Dobry pomysł. Znaczy... powiem Ci, że ja mam pewne teorie, co się z nim dzieje i o co z tym wszystkim chodzi...Ale chciałbym mieć pewność. Wiesz, co? Ja też będę koczować z tobą pod budynkiem.

Skoro więc mieliśmy już uzgodniony plan działania to wystarczyło tylko zaczekać do wieczora. Czas ten zleciał szybko. Kiedy więc wszyscy już się ulotnili z budynku, a generał poszedł spać do internatu to również i my podeszliśmy cichaczem do budynku, dokładnie pod okno pokoju generała. Problem był jeden...— Kurde... Wysoko jest to okno, a ja za niska jestem. Nic nie widzę, weź mnie podsadź... — skierowałam te słowa do kumpla, jednocześnie dość bezskutecznie próbując stanąć na palcach aby mieć lepszy widok.
Mężczyzna na szczęście bez problemu przychylił się do mojej prośby i podsadził mnie. Po piętnastu minutach zapytał— I co? Joyce śpi?— No śpi...Ale na pierwszy rzut oka widzę, że nie jest to wcale spokojny sen. Generał cały czas kręci się na łóżku, jakby śnił mu się koszmar..."