Nie była córką Hermesa, a przecież wiedziała, jak oszukiwać cały czas, całą sobą; robiła to na tyle skutecznie, że ludzie szczerze jej nienawidzili.

Nie była córką Afrodyty, a przecież manipulowała percepcjami i pokrywała twarz barwami wojennymi niczym makijażem. Musiała się stroić, by się przypodobać, choć w jej wypadku nie było to dążenie do piękna. W zamian aspirowała do obrazu nieustraszonej, potężnej, nawet okrutnej, jeśli tak było trzeba.

Była córką Aresa i drżała przed gniewem i gwałtownością ojca. Zaznała przemocy, więc próbowała odzyskać równowagę przez szerzenie przemocy. Brakowało jej aprobaty, więc udawała arogancję, by może ktoś zatrzymał na niej wzrok na dłużej i docenił, oraz że sama jest z siebie dumna.