Przed wejściem Bri zdjęłam palący pierścionek zaręczynowy. Na co dzień nie zwracałam na niego uwagi, ale bywały momenty, kiedy na niego zerknęłam i czułam się wykorzystana. Tyle wieków minęły, a kobiety i mężczyźni wciąż są przedmiotami do ubijania interesów, które można ot tak włożyć w małżeństwo i niech sobie żyją!

Nie musiałam udawać przed małżeństwem. Po prostu dziś był dzień, kiedy odczuwałam to podwójnie. Szczęśliwa para przyjdzie do mnie zobaczyć swoje dziecko w łonie, bo na pewno ono tam jest. Ja będę musiała im przekazać te nowiny z najszerszym uśmiechem...

NIGDY nikomu nie złorzeczyłam i nawet nie zamierzam. Żyję swoim losem, a raczej przyszłością, którą ktoś mi dyktuje. W moim wypadku nie mam co liczyć na szczęśliwą rodzinę, bo o ile zostaniemy zmuszeni do potomka, to na szczęście nie będzie konieczna naturalna inseminacja, to o tyle szczęśliwe ciąży nie przetrwam. Chce mi się od tego wymiotować już na samą myśl. Do tego dochodzi bicz w postaci myśli, że stanę się jak moja matka, która nie pokocha własnego dziecka... Nie chciałabym stworzyć mojemu dziecku takiego życia. Zrobię wszystko, by o nie zadbać, zwłaszcza że z Jonathanem mamy naprawdę dobry kontakt, a nigdy nie wiemy, co nastanie na następny dzień.

Nigdy nie byłam blisko z ciężarnymi kobietami. Jakoś tak się zdarzyło. Każda radość, tutaj w gabinecie, po mnie spływa, dzięki mojej wielkiej sile i skupieniu włożonym w to, by być jednak profesjonalną, a nie miłą. Lecz dziś przyjmuję Bridget, którą widzę na co dzień... Nie mogę być taka zawistna i prawdopodobnie przez wysiłki, by tego nie przeżywać pęknie mi serce, to zawsze będę służyć jej pomocą i ukrywać moją niedogodność.

Drzwi się rozsunęły i wkroczyło owe małżeństwo. Uśmiechnęłam się słabo, bo przez wstrętne myśli i stres odbiło się to na moim samopoczuciu fizycznym. Rozbolał mnie brzuch, a oczy chciały już zajść łzami.

Nie, Susan. Tutaj nie wolno!

— Przepraszam na chwilę — powiedziałam, wstając pośpiesznie.

Przeszłam szybko do łazienki, kiedy Bri odpowiadała, że wszystko w porządku. Usiadłam na toalecie i wytarłam te pojedyncze łezki. Kiedyś byłam chłodniejsza i mniej dopuszczałam uczucia. Coś zniszczyło moje mury... No tak, uczucia...

Lustro oczywiście dodało swoje trzy grosze i tym razem poleciło mi czekoladę, bo uznało, że to zespół przedmiesiączkowy, a ja płaczę przez stres w pracy. Po umyciu rąk pokazałam wewnętrznemu systemowi środkowy palec, choć z innego punktu widzenia pokazałam sama sobie środkowy palec.

Dokładnie, wrażliwa Susan! Odpierdol się ode mnie i pozwól mi tkwić w tej marności, a nie przychodzisz, mącisz i stwarzasz jeden wielki problem. Bez ciebie było lepiej, było chłodno, ale stabilnie!

Wróciłam do mojej pacjentki z szerokim uśmiechem. Ona także uśmiechnęła się na mój widok, ale dopiero po chwili, bo i ją omiotło lekkie zasmucenie. Mimo wszystko energicznie wstała razem z mężem.

— W pierwszej kolejności, poznajcie się! Danny, Susan. Susan, Danny!

— Cześć! — powiedział wesoło i podał mi dłoń.

Był uroczym mężczyzną o lokowanych blond włosach, zielonych oczach i chłopięcej urodzie.

— Cześć. — Opuściłam rękę i wróciłam za biurko. — Jak samopoczucie? — spytałam na początek, by zredukować trochę jej stres.

— Och — jęknęła z obrzydzeniem Bri. — Lepiej... — odparła z nietęgą miną.

— Zaraz się dowiemy, co i jak.

Zebrałam od nich wszystkie dane. Co stwierdziła nasza niezawodna internetowa wróżka? Fenomenalny stan zdrowia. Aż mnie skręciło, gdy to przeczytałam... Muszę napisać skargę.

— Gotowa? — spytałam otwarcie, gdy Bri z namiętnością już patrzyła na Vitę.

— Tak! — Pisnęła i od razu się poderwała z miejsca.

Urządzenie było otwarte, więc z pomocą męża zapakowała się do środka i ułożyła z pełną wygodą. Danny i ja stanęliśmy przy panelu. Ja opuściłam pokrywę, zaznaczyłam, które parametry chcę uzyskać i po chwili miałam obraz.

— Hmm... — mruknęłam zdumiona unosząc wysoko brwi.

— Co?! Co?! — Zdenerwowała się kobieta i zła popatrzyła na męża, który patrzył na to samo, co ja. — Co masz taką minę, jakbyś tam kosmitę zobaczyła?! — krzyknęła, na co parsknęłam. — Danny, co ona tam widzi?!

— Nie wiem, nie znam się! — odpowiedział zestresowany.

— Susan, no powiedz coś!

— Jesteś w ciąży — bąknęłam miło, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech — trojaczej — dodałam pośpiesznie.

Na reakcję nie trzeba było długo czekać. Danny omdlał i gdyby nie ja to by padł na podłogę, na którą i tak go posadziłam, bo był wyjątkowo rosłym mężczyzną, którego nie potrafiłam utrzymać.

— Danny! — krzyknęła Bridget, która aż się podniosła i przywaliła czołem w pokrywę Vity.

— Bri, zostań tam — poprosiłam spokojnie.

— Trojaczki? — wydukał, gdy zaczęłam go wachlować teczką. — A to dużo? — spytał ledwie przytomny.

— Danny! — rzuciła wściekle Bri. — Nie pajacuj, to trzy! Troje dzieci!

— To dużo — stwierdził i momentalnie ożył. — Przepraszam, już mi lepiej! Zrobiłem ci krzywdę, gdy spadałem? — spytał i próbował się pozbierać, ale podsunęłam mu krzesło, by jednak jeszcze chwile ochłonął.

— Nic mi nie zrobiłeś. — Uspokoiłam go. — Na pewno jest lepiej?

— Tak, tak! — Ożył. — Czy z dziećmi wszystko w porządku?

Niepewnie odeszłam od mężczyzny i ponownie stanęłam za panelem.

— Tak, wszystko w porządku. Z tego co widzę to na pewno będzie chłopczyk i dziewczynka — odparłam, po krótkim zerknięciu w kod genetyczny. — Ale które będzie podwójne, to nie wiem. Okaże się na następnej wizycie, gdy przedyskutuje to z genetykiem — powiedziałam z nutką tajemniczości i w międzyczasie pokazałam Bridget obraz oraz przesłałam sobie informacje. Kobieta oczywiście się rozpłakała, a ja wyjaśniłam jej na co konkretnie patrzy. Następnie wypuściłam ją z Vity i przedyskutowałam wszystko, wyciskając temat do ostatniej suchej niteczki, by nie było żadnych wątpliwości. Poza tym ona, jako jedna z nielicznych na co dzień widzi się z ginekologiem, więc względnie będę miała jej stan na oku. Z początkowych prognoz wynika, że będzie to spokojna ciąża, ale oczywiście tego nie przekazałam. Zostawiam jeden procent, jako margines błędu i nieufność wobec technologii.

— Życzy sobie pani urlop, a może jednak skusi się pani ku propozycji Jonathana? — spytałam wesoło, bo całą wizytę można było uznać za zakończoną. Kobieta uśmiechnęła się przebiegle.

— Niedoczekanie wasze.

— Jakiej propozycji? — dopytał nieświadomy Danny.

— Jonathan zaproponował, że ze względu ciąży mogę odejść do mojego zawodu — odpowiedziała i się zaśmiała. Mężczyzna się lekko uśmiechnął, ale nic nie odpowiedział. — Wdrożenie do bycia artystą malarzem może być trochę ciężkie i stresogenne, a u was nie muszę się tym martwić. Obiecuję, że będę wykonywać spokojne prace, a w reszcie pomogą mi roboty!

— No i oczywiście będziesz jadła dużo warzyw, a mało słodyczy, prawda? — spytałam podchwytliwie.

— Tak! — odparła pewnie i szeroko się uśmiechnęła. — Będę cię słuchać niczym bogini!

— Uuu, no to się cieszę z takiego obrotu spraw — powiedziałam sympatycznie. Koniecznie muszę zapamiętać te słowa, zwłaszcza że będą one powodem wielu szantaży.

— No i z góry powinnaś przygotować Jonathana na moje humorki... — rzekła skrępowana. — Zezwalam ci byś mu opowiedziała o mojej ciąży. Niech się chłopak przygotuje — dodała ze współczuciem dla niego, ale zachichotała, wiedząc że z tego może wyjść niezły kabaret.

— Postaram się to zrobić delikatnie — zaśmiałam się.

— Koniecznie!

— Czy coś jeszcze mogę dla was zrobić?

— Dziękujemy, jesteś wspaniałą i profesjonalną lekarką! — oświadczyła Bridget, po czym wstała z mężem.

— Dziękuję. Zawsze służę pomocą!

Para zaczęła się zbierać, ale nagle Bridget coś się przypomniało.

— Danny, zaczekasz na mnie w samochodzie?

— Oczywiście.

Gdy mężczyzna wyszedł Bridget podeszła do mnie bliżej i nachyliła się konspiracyjnie, szepcząc.

— I jak sobie wczoraj radziliście?

Nie potrafiłam powstrzymać parsknięcie.

— Ogólnie rzecz biorąc dobrze, ale myślałam, że zginę po tym jak go zaatakowałam.

Kobieta zdębiała. Rozdziawiła buzię i wybałuszyła oczy, na co również zareagowałam śmiechem.

— Jak to?!

— Wróciłam do domu i stwierdziłam, że wykonam za ciebie wszystkie obowiązki. Jonathan nie wracał, a mi się nudziło, no i poza tym też tam mieszkam, brudzę więc żaden problem posprzątać. Podczas sprzątania miałam założone słuchawki. Kiedy myłam podłogę, ktoś dotknął mnie w ramię. Przestraszyłam się, krzyknęłam, że aż ochrona do nas zapukała, czy wszystko ze mną dobrze i zamachnęłam się mopem. Pewien ochroniarz zawsze mi powtarzał, że muszę być czujna, bo mogę być celem złych ludzi. W każdym razie teraz wiem, że w sytuacji zagrożenia nie zawaham się uderzyć.

— Jezus! I co walnęłaś go?! — zapytała podekscytowana.

— Zrobił szybki unik i bardzo dobrze, ale i tak bałam się że zaraz na mnie nakrzyczy albo zrobi mi krzywdę.

— Jonathan?! Krzywdę tobie?! Jesteś najukochańszą istotą na Ziemi i Jonathan to wie, alee jak zareagował?!

— Był w ciężkim szoku. Po prostu stwierdził, że go zaatakowałam, wyminął mnie i zaoferował, że zaraz przygotujemy sobie kolację, po czym zniknął w swoim pokoju — opowiedziałam swobodnie. — A! I dał mi dwieście dolców za sprzątanie! — dopowiedziałam rozweselona.

— Zapłacił ci za sprzątanie?! — Skrzywiła się.

— Zanim stwierdził, że go zaatakowałam zapytał, czy mam mu za to zapłacić, a ja nie wiedzieć czemu, odpowiedziałam, że chcę za to dwieście dolców. Dał mi, ale potem mu je zwróciłam, kiedy sam posprzątał swoją sypialnie i gabinet.

Bridget była zdumiona.

— Nie poznaję cię...

— Ja siebie też!

— Tak czy siak, już wiesz, że może być ciekawie, kiedy zostaniecie sam na sam!

∞

blacK_orchiD