09 Lipca 2021

Przygody z przyjacielem z dziecięcych lat, wspólne szczęśliwe chwile pełne śmiechu i zabaw. Dni, tygodnie, miesiące... Czas płynął spójnie, powoli i myśl bycia wybrakowanym szybko zniknęła z głowy Izuku.

- To nic, mam jeszcze przecież przyjaciela... Nie jestem sam.

Pocieszał sam siebie, uśmiechając się mimo ukłucia bólu w sercu, które przypominało, że jest beznadziejny i nigdy niczego nie będzie potrafił zrobić. Nawet pomóc w spełnieniu ich marzenia, które Katsuki miał większe szanse.

- Nic nie potrafisz dobrze zrobić, Izuku!

- To nic, mam ciebie Kacchan!

- Co prawda, to prawda, haha!

- To nic...

Powtarzał wciąż i wciąż, i wciąż, i wciąż od nowa...

- Wiecie, że "Izuku" możne też zapisać w kanji jako "Deku"?

- Ha! Kacchan jesteś taki mądry! - Zakrzyknął chłopiec ze skrzydłami i uniósł się nieznacznie w górę.

- Sie wie! W końcu jestem waszym liderem! - Uniósł żółte wiaderko w górę i uśmiechnął się cwaniacko. - Od dziś będziesz Deku czyli ten, co nic nie potrafi!

Izuku nic nie powiedział na obelgę przyjaciela. Przecież nie chciał dla niego, źle...

- To nic...

...nawet, gdy łzy wciąż ciekły, a serce bolało trochę mocniej.

Czternasta szpilka wbita w serce...

Widział jak Katsuki spadł z wielkiego pnia wprost do rzeki o miałkim poziomie wody, więc szybko zszedł do niego z wyciągniętą ręką. Chciał pomóc. Być chociaż raz tym, który pomaga, a nie tym, któremu trzeba pomóc, ale Katsuki widział to inaczej...

- Nie dotykaj mnie! Za kogo ty się niby masz, ha?!

- Kacchan, ja...

- Jesteś nic tylko Quirkless Deku!

Zabolało. Znów wszystko popsuł...

- Przepraszam... - Wymamrotał, opuszczając głowę. - Przepraszam, Kacchan, masz rację...

- Oby to był ostatni raz! Deku ty debilu!

Katsuki wygrzebał się z jeziorka i ruszył zły do reszty chłopaków. Spojrzał przez ramię na zielonowłosego i syknął, mierzwiąc mokre włosy. Wrócił się, chwycił Izuku za rękę i pociągnął za sobą.

- Przestań się mazać, głupku. - Burknął. - Bo będziesz brzydki...

- To nic...

Przystanęli na trawie i spojrzał na chłopca, który wciąż miał opuszczona głowę. Mruknął coś cicho pod nosem i spojrzał na resztę grupy, wyciągając do nich rękę. Miroku pierwszy zrozumiał, o co chodzi i szybko podał paczkę chusteczek. Posadził Izuku na trawie i zdjął jego czerwone buty i białe skarpetki. Wylał z butów mały strumyk wody, a potem wykręcił skarpetki i zaczął osuszać chusteczkami jak tylko był w stanie.

- To ja jestem tym, który ma ciebie zawsze chronić i ratować, więc przestań to samo próbować, bo w końcu zrobisz sobie krzywdę.

- Wiem, przepraszam...

- Nie przepraszaj głupku, przecież nic się nie stało, tak?

- Kacchan jesteś najlepszy.

- To chyba oczywiste! - Prychnął i zaraz uśmiechnął się do Izuku. - Nigdy cię nie zostawię, Deku. Zapamiętaj to sobie, głupku.

Piąty promyk nadziei...

- Dziękuję, Kacchan...

- Cicho tam...