Od pewnego czasu czuję, że jestem nie do zniesienia.Nie robię niczego poza fundowaniem sobie ( i przy okazji Bogu ducha winnemu Alkowi) emocjonalną huśtawkę. Najpierw śmieję się jak wariatka, później krzyczę na całe gardło i rzucam talerzami tylko po to, żeby na koniec się rozpłakać. Dziwię się Aleksemu, że jeszcze mnie znosi, bo ja na jego miejscu już dawno wyszłabym z domu i nie wróciła. A on nie zrobił nic z tych rzeczy. Zamiast tego nadal jest obok i przy każdej nadarzającej się okazji powtarza mi, że nigdzie się nie wybiera. Jestem z nim prawie od roku i nadal się zastanawiam, czym go do siebie przekonałam.  Ani ja najładniejsza, ani najmądrzejsza, a on  co? Mądry, przystojny i do tego z cudownym poczuciem humoru. Byłam szczęściarą, bo w swoim mniemaniu trafiłam na chodzący ideał. Poważnie, każdej dziewczynie życzę takiego męża.

***

-Przepraszam- jęknęłam ze łzami w oczach. Łzami, których pojawienia się nie byłam w stanie skontrolować.

-Za co tym razem?-spytał z lekkim uśmiechem.

-Za całokształt- mruknęłam zirytowana swoim własnym zachowaniem.

-No i co ja mam z tobą, kochana wariatko, zrobić?-zastanowił się na głos, patrząc mi przy tym w moje zaczerwienione i wciąż załzawione oczy.

-Wariatów powinno się trzymać w odosobnieniu- podpowiedziałam mu. 

-Nie tych, których się kocha.

-Ciekawa teoria, nie powiem- przyznałam.

-To nie teoria. To jest fakt- stwierdził, zupełnie pewny swojej racji.

Naszą rozmowę przerwał dzwoniący w salonie telefon. Alek poszedł go odebrać, a ja zostałam w łóżku i utkwiłam wzrok w ścianie. Z chwilowego otępienia wyrwał mnie pełen zdenerwowania głos Alka:

-Czekaj, co? Kto go pomści? My?

Chwila ciszy i znów odpowiedź:

-Ty sam? Porąbało cię ?Byłoby wtedy dwóch na jednego. Zocha, to samobójstwo!

Znowu cisza. Po chwili znowu głos.

- Gościu, ja ci dobrze radzę, ty się nie baw w Leonidasa. Ja rozumiem, że chcesz pomścić przyjaciela i uważam to za świetny pomysł. Ale nie tym kosztem, stary

Podeszłam bliżej i oparłam się plecami o futrynę drzwi.

- Ty mi tu teraz nie wyjeżdżaj z przysięgą.

Rozłączył się.

- Co się stało?- zapytałam podenerwowana.

-Zośce na łeb padło- rzucił.

-Co?

-On chce pomścić Rudego. 

-No...to dobrze...tylko z kim?

-Kurwa, sam! On pójdzie sam. Do Szkopów, którzy skatowali Rudego.

-Przecież to jest pewna śmierć.

- To samo mu powiedziałem.

-I co on na to?

-Że jest dorosły i wie, co robi.

-Zawsze to jakiś argument.

-Ty przeciwko mnie? Serio, Baśka?

-Wiesz...-zaczęłam, układając sobie w głowie, co i jak mu powiedzieć.-Może po prostu pozwól mu działać na jego własnych zasadach?

-Co?

-Tadeusz nie jest dzieckiem. Jeśli będzie chciał, zrobi to i nawet ci tego nie powie. Nie da się go zamknąć na cztery spusty. A może...

-A może co?

-Może Hala mogłaby z nim o tym na spokojnie porozmawiać? Jej mógłby posłuchać.

-Nie. Znając go, nie powie jej o tym, dopóki tego nie zrobi. Nie chce jej martwić.

No dobra, a pan Józef?

-Zrobi to samo co ja, czyli będzie się na niego darł w nadziei, że do pustego łba coś dotrze.A jestem ci w stanie przysiąc, że nie dotrze do niego nic.

-No to może Hanka?

-Tym bardziej nie-zaprotestował.

-Czemu?

-Bo oni się pozabijają. Tylko nie wiem kto kogo najpierw.Przecież ona po naszym weselu miała ochotę go rozszarpać.

-To akurat pamiętam.

-Albo się pozagryzają, albo któreś z nich sięgnie po argument zakazany.

-Co?

-Uwaga, cytuję. ,,matka się w grobie przewraca".

-To działa?- przyznam szczerze, że zadałam mu to pytanie z niemałą ciekawością.

-Z reguły tak ale nie wiem, czy zadziała teraz.

-Miejmy nadzieję, że tak.