POV Michael Thorndale 

Nocami zastanawiałem się, jaka naprawdę była Arianna? Myślałem, że mnie krew zaleje na komisariacie. Ten policjant wygadywał niestworzone rzeczy o naszej córce. Nie wierzyłem w to, że może być striptizerką i mieć jakieś kontakty z półświatkiem. Wychowywaliśmy ją na porządną i poukładaną dziewczynę. Może decyzja o wysłaniu jej do mojej siostry nie była dobrym pomysłem. Z samego rana zabrałem się za plakaty. Wybrałem z Emmą zdjęcie, na którym Arianna uśmiechała się wesoło. Spędziłem w drukarni kilka godzin, aż w końcu miałem w ręku ogromny rulon, który ostrożnie wpakowałem do samochodu. Popołudniu rozwiesiliśmy wiadomość o zaginięciu Arianny w każdym możliwym miejscu. Na początku wybieraliśmy słupy i drzewa, później naklejaliśmy jej wizerunek na drzwiach sklepów, a nawet wrzucaliśmy do skrzynek przed domami sąsiadów. To odrobinę mnie uspokoiło. Wszyscy jej szukali, więc ktoś w końcu musiał ją odnaleźć. Jeśli porwał ją ten cały James, to powinien w krótkim czasie podać swoje żądania. Na wszelki wypadek wypłaciłem już sporą kwotę z konta oszczędnościowego. Czekaliśmy i czekaliśmy w nadziei, że telefon w końcu zadzwoni... i zadzwonił. Znowu pojechaliśmy na komisariat. Kupiłem dwie mocne kawy z automatu i usiadłem obok żony. Milczała. Tak jak ona obawiałem się najgorszego. Upiłem łyk i w ciszy obserwowałem ruch w pomieszczeniu. Stanowiska policjantów zajmowały stosy dokumentów i pustych papierowych kubeczków z automatu. Jeden z funkcjonariuszy nieprzerwanie rozmawiał przez telefon. Próbowałem podsłuchać rozmowę, ale na korytarzu panował zbyt duży szum. Dwie policjantki układały papiery w metalowych szafkach zamykanych na kluczyk. Bzyczenie zamka otworzyło kraty, odgradzające przejście do aresztu. Na horyzoncie pojawił się porucznik Mason Brawer. Wyglądał na zadowolonego i od razu do nas podszedł. 

- Cieszę się, że państwo już są - obdarzył nas wymuszonym uśmiechem. 

- Czekaliśmy pół godziny - odparła Emma z lekką irytacją. 

- Przepraszam - rzucił - przesłuchanie się przeciągnęło - wyjaśnił powód. - Taka praca - wzruszył ramionami. 

Wprowadził nas do swojego biura i zostawił na chwilę, żeby przywołać jedną z policjantek. Poprosił ją o latte z sojowym mlekiem i dwiema łyżeczkami cukru trzcinowego. Wysoka brunetka zasalutowała i zniknęła. 

- Ahhh - westchnął niepocieszony. - Sprawa państwa córki robi się coraz bardziej skomplikowana - usiadł za biurkiem, zerkając na nas. - Muszę państwu pokazać nagrania ze stacji w Lexington w Nebrasce - oświadczył, wklepując dane do komputera. Przysunął ekran w naszą stronę i odtworzył wideo.

Ze skupieniem obserwowałem kard. Drogi, ciemny samochód zatrzymuje się na stacji benzynowej przy stanowisku numer trzy. Następnie wysiada z niego mężczyzna w czapce z daszkiem. Tankuje i idzie zapłacić. W międzyczasie podjeżdża radiowóz. Jeden z funkcjonariuszy otwiera bak i wlewa benzynę. Niespodziewanie z samochodu obok wysiada drobna dziewczyna. 

- Boże drogi, to Arianna - przerwała poruszona Emma, zaciskając nerwowo usta. - Co ona robi w Nebrasce?

- Proszę patrzeć dalej - zachęcił policjant. 

Dwie lekko rozmyte postaci kręcą się po sklepie, po czym mijają w drzwiach policjantów. Dodge Charger błyskawicznie wyjeżdża ze stacji. 

Porucznik zatrzymał nagranie i odsunął ekran. 

- Jak widać państwa córka wcale nie została porwana - powiedział z tryumfem. - Współpracuje z Dalem, tak jak zakładałem od początku, uciekają na zachód. 

- To niemożliwe! - sprzeciwiła się żona. 

- Czy pani córka była związana na nagraniu? - zapytał opanowanym tonem.

- Nie - zaprzeczyła stanowczo.

- A czy pani córka próbowała uciec z samochodu? - dopytał.

- Może jest zastraszona, nie pomyślał pan o tym? - odparła zdenerwowana.

- Proszę popatrzeć jeszcze raz - wskazał palcem na ekran. - Ona pomaga mu wziąć zakupy - zauważył - ponadto jestem prawie pewien, że poszła go ostrzec przed policją. 

Spuściłem wzrok, próbując to sobie wszystko poukładać w głowie. W międzyczasie do biura weszła policjantka, przynosząc porucznikowi kawę. Mężczyzna kiwną głową w podziękowaniu i brunetka zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. 

- To jakieś bzdury - fuknęła Emma. 

- Pani Thorndale rozumiem pani frustrację, ale proszę pogodzić się z tym, że tu nie chodzi o porwanie - wyjaśnił dosadnym głosem.

- To o co? - zapytałem rozsierdzony.

- Aktualnie o zabójstwo kolejnych policjantów.

Podniosłem głowę. 

- Tak, tak dobrze państwo myślicie, tych - wskazał znów na ekran - tych policjantów. Niecałe cztery kilometrów od stacji znaleziono spalony radiowóz wraz z ciałami funkcjonariuszy. 

- Może to wypadek - rzuciłem, jednak sam nie wierzyłem w taki zbieg okoliczności.

- Obaj zostali zastrzeleni z odległości dwóch metrów ze służbowej broni - wytłumaczył porucznik. - Mówiłem państwu jak Dale nienawidzi policji - przypomniał.

- Nie rozumiem na jakiej podstawie może pan oskarżać Ariannę o współudział w zabójstwie policjantów? - zapytała Emma. - Ona nigdy nie miała styczności z bronią, nigdy - powiedziała ze łzami w oczach.

Objąłem ją ramieniem.

- Lepiej byłoby dla państwa córki, żeby nie została odnaleziona - rzekł szczerze. - Jeśli ją znajdziemy - westchnął - za całą akcję w Pink Pleasure i współudział w zabójstwie kolejnych policjantów może grozić jej dożywocie.
------------------------------------
Witajcie Kochani!

Współczuję rodzicom Arianny, a wy? 

Dedykację wygrywa: nikt, ponieważ żadna teoria nie była ciekawa. 

W następnym rozdziale trafimy do interesującego miejsca, w którym kiedyś rozegrały się ważne negocjacje. 

Nie zapomnijcie o gwiazdce i komentarzu! 

Źródło fotografii: http://sairaankaunis.fi/olallani-istuu-peikko/2016/04/pelastakaa-mut-jos-ma-vangiksi-jaan/