Huk strzału oznaczał definitywny koniec. Mocniej zacisnął powieki, próbując przezwyciężyć rozdzierające poczucie bólu, które jednak nie nadeszło.

Fizycznie.

Stał pośród irytująco wyglądających krzaków, tak samo, jak kilka minut przedtem. Jeden z detali jednak się nie zgadzał - uchylił powieki, widząc przed sobą tuzin mundurowych.

- Stephan...?

- Wszystko w porządku, Andi.

Poczuł, jak brunet opiera cały swój ciężar na jego ciele. Zmarszczył brwi, odchylając lekko głowę by zbadać przyczynę... I zapragnął zginąć, tu i teraz.

Stephan wyglądał źle. Wyglądał koszmarnie. Kolory dosłownie odpływały z jego twarzy, upodabniając go do filmowych postaci wampirów - blady, niezdrowy odcień skóry, podkrążone oczy. I ten intensywny odcień czerwieni ust, który sprawiał wrażenie jakby usiłował wydostać się poza ich kontur.

- Steph?

- Jest okej.

Szept? Charkot? Mamrot?

- STEPHAN!

Krzyk, kiedy postać bruneta bezwładnie wpadła w jego ramiona.

Upadł wraz z nim na ziemię, czując coś bardzo paskudnego. Coś, czego nie umiał określić, bo nigdy wcześniej nie miał z tym do czynienia.

- Dlaczego to zrobiłeś?! Dlaczego?! - docisnął otwartą dłoń do rany, ale krew swobodnie przelewała się przez jego złączone palce.

Uśmiechnął się półprzytomnie, skupiając na nim swój wzrok.

- Bo mi zależy.

- Nie zasługujesz na śmierć - samotna łza wypłynęła z kącika oka i potoczyła się po policzku. - Nie zasługujesz. Nie ty. Ja.

- Owszem, nie zasługuję. Ale ja nie zasługuję na cierpienie spowodowane przez Ciebie. I co teraz?

- Proszę...-

- Żałujesz?

- Co?

- Żałujesz ich wszystkich?

Spojrzał w te słabe oczy, w których utonął od pierwszego spojrzenia. Zacisnął wargi, powstrzymując nadchodzące łzy.

- Żałuję. Tak bardzo ich żałuję.

- Niech Ci będzie wybaczone.

Uścisk dłoni zelżał, powieki przymknęły się, a Andreas po raz pierwszy poczuł, jak ból rozdziera go od wewnątrz. Płakał, szlochał, łkał jak zaklęty, tuląc do siebie Stephana.

Jego Stephana.

- NA CO CZEKACIE? ZABIJCIE MNIE! ZABIJCIE!

Doświadczenie tylu emocji na raz, spowodowało atak. Wpadł w trans, całkowicie odłączając się od rzeczywistości.

Stephan zaczerpnął gwałtownie powietrza, podnosząc się do siadu. Czuł pot spływający po ciele, rosnącą falę paniki.

- Steph, coś się stało?

Blondyn otworzył oczy, wpatrując się w niego uważnie. Leniwie głaskał jego bok, obserwując go z uśmiechem zarezerwowanym tylko dla niego.

- Śniło mi się, że przegraliśmy, Andi.

|||

No i mamy to, koniec!

Mam nadzieję, że podobała się taka dziwna i krótka forma fanfika, do zobaczenia już niebawem!

Wasza KDP ❤️