Borderline w pigułce...
Co to jest?
Już śpieszę z wyjaśnieniami. Jest to książka poświęcona wyznaniu pewnej osoby, cierpiącej na owo schorzenie nazywane osobowością z pogranicza, ale nie tylko!
Jest to zaproszenie do świata osoby klasyfikowanej jako człowieka z zaburzeniami psychicznymi.
Postaram się głównie skupić na borderline, jednak jest to zagadnienie tak szerokie, iż znajdą się tu wątki, które mogą zainteresować każdego z Was, a więc...

Zaczynamy!

Borderline-nazywane inaczej osobowością z pogranicza lub też chwiejną emocjonalnie, jest zaburzeniem osobowości, często błędnie utożsamiane z chorobą psychiczną.
Charakteryzuje się dużą chwiejnością emocjonalną, niestabilnością i podejmowaniem zachowań ryzykownych. Często współistnieje z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak: ~zaburzenia odżywiania, ~uzależnienie od substancji psychoaktywnych, ~seksoholizm, ~hazard, ~depresja, ~zespół lęku uogólnionego.

Głównymi cechami są:

~lęk przed odrzuceniem i porzuceniem
~chwiejność emocjonalna, spowodowana częstymi wahaniami nastroju
~niespójność własnego JA (swojej osoby) / Niemożność w określeniu samego siebie
~chroniczne uczucie pustki
~nadmiarowość w okazywaniu uczuć
~perfekcjonizm
~powtarzające się zachowania ryzykowane, autoagresywne (częste liczne próby samobójcze)
~myśli paranoiczne związane z silnym stresem
~ataki gniewu
~manipulacja ludźmi, jako mechanizm obronny
~niestabilne związki interpersonalne

Wczesne zdiagnozowanie zaburzeń osobowości jest niezwykle trudne, gdyż najczęściej ukrywają się za zaburzeniami współistniejącymi.
Niestety przez dużą chwiejność emocjonalną, lekarze podejrzewają u chorego chorobę dwubiegunową-afektywną-ta diagnoza utrudnia włączenie efektywnego leczenie, ponieważ jest ona nieadekwatna do samego zaburzenia.
Leczenie oprócz włączenia farmakoterapii (leków), wymaga długoletniej pracy z psychoterapeutą i psychiatrą oraz zmiany funkcjonowania samego chorego.

Podłożem do wystąpienia zaburzeń osobowości jest model funkcjonowania rodziny i jego relacji z rodzicami we wczesnych etapach życia. Dzieci uczą się od swych rodziców pewnych zachowań. Jest to naturalna kolej rzeczy, lecz niestety w wielu rodzinach relacje między dzieckiem i samymi rodzicami są bardzo zaburzone. W wyniku tego dziecko we wczesnych etapach życia zaczyna negatywnie postrzegać świat i utrwala w sobie silne mechanizmy obronne, które w przyszłości bardzo utrudnią takiemu człowiekowi funkcjonowanie i sposób postrzegania samego siebie.
W wieku od 2-4r.ż dzieci wykształcają w sobie samoświadomość. Większość tych doświadczeń w późniejszych latach zostanie zapomniane, jednak wszystkie emocje i reakcje na bodźce i sytuacje z tamtego okresu, utrwalają się w naszej nieświadomości. Dlatego często rodzice, jak i sam chory nie zdają sobie sprawy z zaburzonego rozwoju osobowości.
Problemy zaczynają się później. Takie dziecko dorastając ,wykazuje bardzo silną potrzebę kontroli nad otoczeniem, lub wprost przeciwnie bez mrugnięcia okiem, poddaje się woli innych.
Ten okres charakteryzuje się też nadmierną emocjonalnością i lękami-zaburza to relacje z otoczeniem.

W okresie dojrzewania wcale nie jest lepiej. Nastolatek podejmuje coraz to nowsze zachowania ryzykowne, aby zapełnić odczuwaną wewnątrz pustkę.
Wyuczone wcześniej mechanizmy obronne nasilają się. Pojawia się trudność ze zdefiniowaniu własnej osoby (rozbieżność tożsamości).
Młody człowiek albo chce spełniać oczekiwania wszystkich wokół lub odwrotnie-buntuje się przeciwko światu.

Również chwiejność emocjonalna, spotęgowana hormonami jest niezwykle niebezpieczna. Działania autodestrukcyjne przeradzają się w próby samobójcze.
Rodzice bagatelizują uczucia i potrzeby takiej osoby, co doprowadza chorego na skraj szaleństwa. Próbuje wymusić uwagę i zainteresowanie. Wierzy, iż relacja z innym człowiekiem go uratuje, jednocześnie odczuwając silny strach przed porzuceniem.
Próbuje na siłę zatrzymać tę osobę przy sobie, lecz jej zachowania na ogół odnoszą odwrotny skutek, ale....
W pewnym momencie to uczucia ucichną, by za kilka dni, miesięcy, lat powrócić, być może nawet ze zdwojoną siłą.

Tak właśnie żyje i czuje osoba z borderline, targana przez własne szaleństwo, z bałaganem w głowie.

~*~

KĄCIK AUTORA: 

-Za wszelkie błędy przepraszam. To tylko takie wolnomyślicielstwo i wstęp, aby przejść do następnej części-będącej swego rodzaju, osobliwym pamiętnikiem. 

Pozdrawiam