– Po co ci te śmieci?

Adrien patrzył na nią w co najmniej zniesmaczony sposób. Aurelia bez słowa przygarniając do siebie dwie podniszczone laleczki, które znalazła na strychu – zakurzone, poszarpane, ale wciąż śliczne.

Jej kuzyn był zwykłym ignorantem. To sobie powtarzała, gdy w pośpiechu oddalała się poza zasięg złośliwych komentarzy, które rzucał pod jej adresem.

Albo raczej do lalek, zupełnie jakby były co najwyżej bezwartościowymi rzeczami, które należało wyrzucić.

Aurelia bez słowa wzmocniła uścisk. Gdyby tylko wiedział to, co ona… Gdyby słyszał ich ciche głosy, rozbrzmiewające raz po raz, kiedy…

Pokażemy mu, stwierdziła jedna. Kiedy zaśnie.

Dziewczynka uśmiechnęła się.

– Tak. Pokażemy.