Na samym początku Strażnicy mieli mieć tylko dwadzieścia rozdziałów i z biegiem czasu doszło do czterdziestu by wreszcie zamknąć się w planowanych trzech tomach.

Prolog miał swoją premierę 29.06.2016 r na blogspocie, a potem przeniósł się na wattpada.

Przy dobrym szczęściu drugi Tom pojawi się na wattpadzie za dwa miesiące i już ma napisany opis oraz stworzoną pod niego okładkę.

Między „Granicą", a „ Strażnikami Servamp" jest dziesięć — jedenaście lat różnicy czasowej.

„Granica" i „Życie Sakuyi Watanukiego" są dodatkami do całej trylogii.

Postać Lizzy Foster była tak naprawdę stworzona na chwili i dzięki niej poznałam cudowną osobę z którą się dobrze bawię do dzisiaj ^^

Często w opowieści pojawią się teksty zaczerpnięte z prawdziwych zdarzeń, które spotykałam w życiu i najczęściej słyszałam je na uczelni do której uczęszczam.

Mahiru na początku, kiedy sprowadził Osakę do siebie do domu miał z Kuro nie lada wyzwanie, bo dziewczyna tak się bała pająków, że nie chciała spać w pokoju. Więc wampir wraz ze swoim Panem musiał przeczesać całe mieszkanie w poszukiwaniu tych strasznych stworów by zlikwidować wszystkie.

Raimei wiele razy sprowadzała do domu chłopaka bezdomne zwierzęta i raz przez tydzień brązowowłosy nawet nie był świadomy wielkiego psa ukrytego w schowku, którego oba wampiry wypuszczały w nocy by karmić przysmakami kupionym w sklepie. Wszystkie zwierzęta potem lądowały w rezydencji Misono, który nie potrafił odmówić pomocy jak Layla z niebieskowłosą patrzyły z błaganiem by się nimi zajął.

Kuro przez dłuższy czas nie zadawał sobie sprawy z uczuć jakie żywi do Osaki tłumacząc to sobie zwykłym przywiązaniem „partnera w niedoli".

Yuki często zakrada się do pokoju Lizzy zamieniając się w jeża i kładąc jej w nogach. Nie lubiła nigdy sama spać, bo bała się duchów i najczęściej wpychała się do łóżka Osaki. W zwierzęcej formie rudowłosa nawet nie czuła jej ciężaru, więc mogła spokojnie spać. Zwłaszcza, że jeśli rzeczywiście coś się czai w ciemnościach to prędzej zginie od kija Fosterówny niż zdąży im coś zrobić.

Jak dziewczyny mieszkały jeszcze razem Inaba potrafiła wyskakiwać z pod prysznica owijając się tylko ręcznikiem i wpadać do pokoju włączając radio oraz tworzyć pewnego rodzaju karaoke. Jako mikrofon służyła wtedy szczoteczka do zębów.

Kiedyś Kuro przegrał zakład z Lawlessem i w barze karaoke musiał zaśpiewać „To nie ja byłam Ewą" po tym momencie jak dochodzi do jakichkolwiek zakładów niebieskowłosy zostaje od tego odsunięty, bo był chyba pierwszym śpiewającym, który usnął przy refrenie.