Na szczęście znowu moc nas połączyła, a ja zrobiłem jej koronę.

Z rana dalej czułem obecność Rey. Zastanawiałem się długo co się takiego stało. Miałem nadzieję, że mi powie.

Ulżyło mi, gdy znowu zobaczyłem ją poprzez moc. Lecz ona... Płakała?

Wstałem i podszedłem do niej. Popatrzyła mi w oczy, gdy się do niej zbliżałem. Widziałem jej mokre oczy. Nie wiedziałem co się stało, ale nie chciałem by jej było tak smutno.

Objąłem ją i pozwoliłem, by się we mnie wtuliła i zmoczyła mój sweterek swoimi łzami.

Dotarło do mnie, że pewnie ktoś z jej przyjaciół w ruchu oporu zmarł na tego okropnego wirusa.

Teraz jeszcze bardziej nienawidziłem tej pandemii. Bo przez to Rey płacze.

Powiedziała mi wszystko i najwidoczniej tego potrzebowała. Miałem rację, opowiadała o jakimś rebeliancie, który się zaraził i cierpiał, więc ona by skrócić mu cierpieniu postanowiła go zabić.

Wiedziałem, że nie jest w najlepszym humorze, chciałem to zmienić. Pokazałem jej moją lawandę, która już urosla. Powiedziałem jej, że to dzięki niej. No i że zawsze gdy jest połączenie w moim pokoju ona tam stoi.

Zerwałem największe i najpiękniejsze lawendy i zacząłem pleść z nich koronę, podczas gdy Rey dalej opowiadała mi co się u nich dzieje. Nie zaproponowałem jej, by tu poleciała, bo wiedziałem, że jeszcze nie czas na to.

Gdy zauważyła co robię, zerwała inne lawendy z mojej doniczki i zaczęła też mi pleść koronę.

Skończyłem pierwszy i gdy ona jeszcze plotła, delikatnie położyłem jej tę koronę na głowie.

Ona uśmiechnęła się i szybko skończyła, by i mi położyć na głowie koronę z lawendy.

Była cudna, bo zrobiona przez Rey.

Chwyciłem ją za rękę i delikatnie znów ją przytuliłem.

Oboje teraz byliśmy ukoronowani. Mogliśmy robić wszystko.

Gdy połączenie się skończyło, zauważyłem, że zabrała ze sobą swoją koronę.

Miałem nadzieję, że niedługo znów moc nas połączy.