Nie mogę uwierzyć, że nikt mnie nie szanuje.

Z samego rana sprawdziłem wszystkie odpowiedzi do mojego ogłoszenia o poszukiwaniu kota dla siebie.

Były to tylko i wyłącznie obelgi. Było ich chyba z 10. Nie wiedziałem, że Hux ma aż tyle kont.

Dzisiaj byłem już na e-spotkaniu, ale miałem wszystko wyciszone. Tak, że Hux nie słyszał mnie, ani ja niego.
Byłem z tego zadowolony.

Po południu znowu wyszedłem z pokoju. Po pół godzinie zauważyłem z daleka dwóch szturmowców.

Nie miałem dokąd uciekać. Spojrzałem na sufit i zauważyłem obluzowaną kratkę wentylacyjną prowadzącą do szybu.

Skoczyłem tam, ale szyb był lekko za wąski i za ciasny na mnie, przez co nie zmieściłem się w szybie.

Co najgorsze utknąłem i nie potrafiłem jak wyjść z tego całego bałaganu.

Szturmowcy chyba mnie nie zauważyli, bo przewisiałem tak z piętnaście minut. Nagle coś trzasnęło z lewej strony szybu, który zdawało mi się, prowadziło do pokoju Huxa. Właśnie z tej strony zaczęło potwornie wiać. Sztuczny wiatr zepsuł mi moją pięknie ułożoną fryzurę.

Przez silny wiatr obluzowała się dolna płyta szybu i po prostu z niej wypadłem wprost na twardą podłogę.

Zażenowany wróciłem do pokoju.