Nie wiedziałam, co mam robić. To było dziwne. Zwykle od razu wiedziałam, co się powinno stać, a teraz...nic. Zupełna pustka w głowie. Nie miałam nawet pomysłu na to, jak w ogóle zacząć moje rozwarzania. Nie, nie, nie. Czemu to musi być tak trudne?!
Z jednej strony Kate oferowała mi coś, czego bardzo, ale to bardzo pragnęłam. Chciałam odzyskać to, co straciłam poprzez swoją głupotę i bezmyślność. Zaś z drugiej, wolałabym zostawić wszystko tak, jak jest.
Ale jak jest?- spytał mózg.
A ty co, dopiero teraz się obudziłeś?- warknęłam z wyrzutem. Na serio, lepszego momentu znaleść nie mógł.
Odpowiedz mi na pytanie. Jak jest?
Źle?
No właśnie.
Wieeelkie dzięki, za tak wspaniałą pomoc, wiesz?- burknęłam do niego.
Oj tam, focha nie strzelaj. Zamiast tego, pomyśl o wszystkich. Ta decyzja waży na losach i twoich, i jej, i w zasadzie każdego. Musisz zdecydować, czy chcesz pomóc, czy jeszcze bardziej pogrążyć. Decyzja należy do ciebie.
Pierwszy raz gadasz z sensem, wiesz?
Nie pierwszy raz.
Pierwszy.
Nie pierwszy.
Pierwszy.
Nie pierwszy.
Dobra, zamknij się.
Nie.
Tak.
Nie.
Tak.
Nie.
Nie.
Tak.
No widzisz! A teraz spadówa.
Przestałam go słuchać. Powiedział to, co ma powiedzieć? To niech już nie gada.
Spojrzałam na Dippera. Patrzył na mnie tymi swoimi czekoladowymi oczami. Co mam zrobić?
Kate przybliżyła się do mnie z wyciągniętą dłonią. Na jej twarzy gościł pewny siebie uśmiech. Popatrzyłam jej w oczy. Były czerwone, rażące, a wręcz przerażające. Jednak zauważyłam dziwny przebłysk. Jej oczy stawały się raz zimne, czerwone, bez wyrazu, a raz brązowe, ciepłe z błaganiem, bylebym tylko uścisnęła jej dłoń. Nagle coś zrozumiałam.
Moja przyjaciółka sprzed stu lat ciągle jest uwięziona w tym potworze. To chciał mi powiedzieć mózg. We wnętrzu ciemności wciąż świeci światło. Ona się nie poddała. Nigdy tego nie robiła.
-Nie.
-Że coś y powiedziała?- krzyknęła.
-Nie. Nie jesteś Kate. Ale ja ją uwolnię- powiedziałam, wystrzeliwując jednocześnie w nią magicznym pociskiem.