70 gwiazdek = nowy rozdział!

Czas się zacząć leczyć. Od kilku minut stoję wtulona w Klausa i wypłakuję mu się na bluzkę.

-Wciąż Cię nienawidzę... - wyszeptałam, pociągając nosem. Ależ ja jestem seksowna, nie ma co...

-Wiem, wiem. - mruknął - Powtarzasz mi to co kilka minut choć zrozumiałem już za pierwszym razem. - westchnął.

-Mam na sumieniu życie niewinnej osoby... - stwierdziłam załamana - Tak bardzo tego żałuję. Ja nie chciałam tego zrobić. - mój głos był zniekształcony przez płacz, ale dało się mnie zrozumieć.

-Wiem. - mocniej potarł dłonią moje plecy - Nie jesteś winna, byłaś pod wpływem perswazji i...

-I to ja, nie Ty, będę się przemieniać w bestię każdej pełni oraz to ja, nie ty, mam jej krew na rękach. - wyszeptałam - Może Ty umiesz żyć ze świadomością tego, że zabijasz, ale ja nie...

-Hej. - chwycił moją twarz w dłonie i odsunął od swojej klatki piersiowej, aby móc spojrzeć mi w oczy - Posłuchaj mnie, co się stało to się nie odstanie, nie jesteś winna. Zmusiłem Cię abyś to zrobiła i winę ponoszę ja. - oznajmił dobitnie. Przewróciłam oczami.

- Nie umiesz się przyznać, że popełniłeś błąd, co? - mruknęłam zdenerwowana i otarłam łzy. Wzięłam głęboki wdech i powoli zaczęłam się uspokajać. - Nawet teraz, kiedy widzisz, że cierpię nie jesteś w stanie spojrzeć prawdziwe w oczy i zrozumieć, że to był błąd. - patrzył na mnie w pełnym skupieniu. W końcu wziął głęboki wdech i odsunął ode mnie.

-Porozmawiamy gdzieś indziej. Nie teraz, nie w lesie... - spojrzał na zwłoki za swoimi plecami - I jeszcze muszę coś z tym zrobić. - skrzywił się, a ja wytrzeszczyłam oczy.

-Z.. t-tym? - wyjąkałam - To nie rzecz! To jest człowiek! Kobieta, które zginęła bez powodu, bo Ty miałeś taki plan. - zbulwersowałam się. Przewrócił oczami i wzruszył ramionami.

- Co wolisz. - mruknął - Po prostu... Muszę coś z nią zrobić, nie mogę tak po prostu zostawić jej ciała na widoku. - wyjaśnił - Więc Ty...

-Nie. - przerwałam mu - Żadnych rozkazów ani przejmowania kontroli nade mną! - wkurzyłam się - Zostaję z Tobą, bo muszę mieć pewność, że nie rzucisz jej zwierzętom w zoo na pożarcie. - skrzyżowałam ręce na piersi. Jestem pewna, że byłby w stanie to zrobić. To w jego stylu.

Wydął usta, zastanawiając się nad czymś. Włożył dłonie do kieszeni spodni i przechylił głowę w bok, obserwując mnie.

-Będąc szczerym nie wpadłbym na pomysł, aby dać ją zwierzętom, także gratuluję kreatywności. Plus wątpię, żeby pozbywanie się zwłok było dla Ciebie odpowiednie, boję się, że twoja psychika...

-Moja psychika umarła w momencie, gdy kazałeś mi ją zabić. - warknęłam, choć czułam łzy gromadzące się w oczach, nie pozwoliłam im wypłynąć. Zagryzłam wargę i pochyliłam głowę, aby nie zobaczył mojego załamania. Odgoniłam niechciane łzy i dziarsko spojrzałam hybrydzie w oczy. - Idę z Tobą. - warknęłam. Westchnął będąc na skraju wytrzymania nerwowego, ale w końcu skinął głową na znak, że się zgadza. - Więc, co z nią zrobimy? - zainteresowałam się.

-Moje pomysły raczej Ci się nie spodobają, więc muszę wymyślić coś innego. - westchnął.

- Nawet nie chcę się domyślać jakie miałeś pomysły... - pokręciłam głową - Ona mogła mieć jakąś rodzinę. - wyszeptałam - Nie możemy jej ciała tak po prostu spalić czy gdzieś wyrzucić. Może... Sama nie wiem? - zgarnęłam niechciane kosmyki włosów z twarzy - Może uda nam się skontaktować z jej rodziną? Mógłbyś użyć na nich perswazji, aby nie wiedzieli co się stało. - spojrzałam na niego błagalnie. Jęknął w odpowiedzi.

-Ale przecież to tyle roboty... - mruknął zniechęcony - Wiesz o ile szybciej można to ciało po prostu spalić i zapomnieć o całej sprawie? - pokręciłam głową.

- Nie ma takiej opcji. Nie zgadzam się. - przewrócił oczami.

-Obiecuję, że robię to ostatni raz. - mruknął - Więc wybacz. - dodał i w wampirzym tempie znalazł się przede mną, chwytając twarz w dłonie - Będziesz pamiętała, że znaleźliśmy kontakt do jej siostry. Dziewczyna myślała, że to nieszczęśliwy wypadek i zadzwoniła po karetkę. Zapomnisz o tym co zrobiłem naprawdę. - jego hipnotyzujący głos odbił się echem w mojej głowie. Myślałam nad słowami blondyna, a on w tym czasie podpalił ciało dziewczyny.

Stałam tak kilka minut, myśląc o wszystkim i o niczym. W końcu zamrugałam kilkukrotnie i odwróciłam się do hybrydy.

-I co? Nie lepiej, że pogotowie zabrało jej ciało? - mruknęłam. Przed oczami, miałam widok ciała dziewczyny, którym zajmowali się ratownicy.

-Absolutnie. - przytaknął. On tak po prostu przyznał mi rację? Chyba coś jest nie tak...

*****
Krótko wyjaśnię. Wyzwolony wilkołak może się oprzeć perswazji, ten co nie uwolnił klątwy jest podatny na hipnozę. Jeśli chodzi o tę pracę, perswazja przestaje działać gdy już dojdzie do pierwszej przemiany. Mam nadzieję, że rozumiecie. ✌🏼

A tak btw, wy już macie dość głównej bohaterki, ona jest jeszcze bardziej naiwna niż myślicie haha. Wybaczcie, ale myślę, że ona dopiero zacznie was denerwować! Haha

Xoxo Emilia Mikaelson