Siedzę z Kubą w szpitalu już kilka godzin. Kuba był tak zmęczony płaczem , że zasnął na moich rękach. Postanawiam więc odwieźdź go do domu i wrócić tutaj.

Wychodzę ze szpitala z chłopcem na rękach. Docieram do samochodu i sadzam synka na tylne siedzenia przypinając go pasami bezpieczeństwa.

Sama siadam za kierownicą , po czym odpalam silnik i jadę w kierunku domu.

Na miejsce docieram po kilkunastu minutach. Parkuję auto pod bramą , po czym wysiadam i ponownie biorę Kubę na ręce. Idę do drzwi i otwieram je z klucza kierując się  następnie od razu do pokoju chłopca. Kładę go do łóżka i przebieram w piżamę. Siadam obok leżącego synka i układam go na poduszce okrywając szczelnie kołdrą. Patrzę jeszcze chwilę na niego , po czym całuję go w czoło i po cichu wychodzę z jego pokoju.

Schodzę po schodach na dół mając nadzieję , że nie wpadnę na Fabiana. Przeliczyłam sie jednak , ponieważ gdy jestem już przy drzwiach wyjściowych słyszę jego głos.

- Wychodzisz?

- Tak jak widać. - odpowiadam obojętnie nawet na niego nie patrząc.

- Tak teraz będziemy ze sobą rozmawiać? Tak będziesz mnie traktować? Jak wroga? - pyta spokojnie.

Nie odpowiadam i patrzę w jeden punkt przymykając powieki. Nie chcę się denerwować  i znów  kłócić.

- Odpowiesz coś? Cokolwiek.

- Co mam ci powiedzieć? Fabian , przesadziłeś.

- Dlaczego o wszystko obwiniasz mnie? Przecież wiesz jaki jest Igor. Dobrze zdajesz sobie sprawę z tego , że to on mnie sprowokował.

- Ale nie musiałeś zrzucać go ze schodów. - odpowiadam z lekkim naciskiem - Mogłeś go zabić.

- Nie chciałem tego , czemu mi nie wierzysz?

Przenoszę wzrok na niego i widzę jak patrzy na mnie z żalem w oczach. Może i nie planował tego , ale miał powody , by to zrobić.

- Dlatego , że chcesz się go pozbyć. Chcesz , abym całkowicie odcięła się od niego , a doskonale wiesz , że Igor jest ojcem mojego dziecka i to nigdy nie będzie możliwe. On zawsze będzie obecny w moim życiu , rozumiesz? Nie zabiorę Kubie ojca dlatego , że tobie się tak podoba , nie zrobię tego. - mówię stanowczo - Jeśli nie potrafisz tego zaakceptować.. to może się pośpieszyliśmy z mieszkaniem razem i tymi zaręczynami.

- Zaraz. Co ty chcesz mi powiedzieć? - na jego twarzy maluje sie teraz strach.
Podchodzi do mnie bliżej i stoimy teraz ze sobą twarzą w twarz.
- Chcesz wszystko skreślić?

- Tego nie powiedziałam. Miałam na myśli to , że może powinieneś  najpierw oswoić się z myślą , że Igor jest dla mnie ważny przez to , ile razem przeszliśmy , a przede wszystkim ze względu na Kubę.

- Staram się , ale to ty mnie oszukałaś. - patrzy mi prosto w oczy.

- Słucham?

- Powiedziałaś , że we dwoje doszliście do wniosku , że wasz rozwód będzie najlepszym wyjściem. Gdy spytałem , czy próbował namówić cię do powrotu , zaprzeczyłaś. Tymczasem on wpada tutaj , każe mi zostawić cię w spokoju i wszczyna awantury , a ty o wszystko obwiniasz mnie.

- Nie powiedziałam ci tego , bo nie ma to dla mnie kompletnie żadnego znaczenia. Nie kocham już Igora , zrozumiałam , że między nami niczego już nie ma , oddałam się w całości tobie , a ty robisz mi sceny zazdrości. To ty mi nie ufasz.

- Bo wiem do czego jest zdolny i wiem też ile was łączyło , i jak silnie uczucie między wami było , i pewnie nadal jest. Nie widzisz , że przez niego oddalamy się od siebie?

Patrzymy sobie chwilę w oczy bez słowa. W kącikach jego oczu dostrzegam łzy. Chcę go przytulić i powiedzieć mu , że bardzo go kocham jednak nie po tym co zrobił. Zawiódł mnie.

- Wychodzę. - odpowiadam po chwili ciszy.

- Jedziesz do niego? Teraz będziesz siedzieć tam dniami i nocami? - próbuje mnie zatrzymać zasłaniając mi drzwi swoim ciałem - Chcę ci przypomnieć , że jesteś moją narzeczoną , powinnaś stać po mojej stronie.

- A ja chcę przypomnieć tobie , że jeszcze jestem żoną Igora. I muszę przy nim być. Zejdź mi z drogi. - odsuwam go od drzwi , po czym wychodzę.

Wsiadam do samochodu i nim odjadę siedzę jeszcze chwilę patrząc przed siebie. Do oczu napływają mi łzy. To wszystko jest tak trudne.

________________________________________

Czekam pod salą , aż pozwolą mi wejść do środka. Jest już późny wieczór jednak mam nadzieję , że nie będą robić mi problemów.

Po chwili z sali wychodzi lekarz , który mówi mi krótko o stanie zdrowia Igora , pozwala mi wejść do środka , po czym odchodzi do pokoju lekarzy.

Wszystko na szczęście skończyło się dobrze. Igor ma tylko lekkie wstrząsienie mózgu. Poza tym nie ma żadnych komplikacji.

Nim wejdę do środka staję przed drzwiami i biorę kilka głębokich wdechów. Nie wiem czy jestem gotowa , aby go zobaczyć.
Po chwili jednak przełamuję się. Naciskam klamkę w drzwiach i wchodzę do środka.

Igor śpi na łóżku. Podchodzę do niego i siadam na krześle. Patrzę na jego ciało - ręce i klatkę piersiową , ponieważ leży bez koszulki.

Zawsze uwielbiałam jego tatuaże. Podnoszę rękę do góry i delikatnie palcami jeżdżę po jego tatuażach. Zaczynam od tych na jego palcach , później rękaw na ręku , aż docieram do klatki piersiowej.
Przenoszę wzrok na jego twarz , a z moich oczu zaczynają wypływać łzy.

Nie umiem tak łatwo zapomnieć. Nie zdajecie sobie sprawy z tego , jak ciężko jest się pogodzić z tyloma odrzuceniami i ranami , które sprawiają wam osoby , które kochaliście najbardziej.

Wycieram łzy , a nagle oczy szatyna otwierają się. Patrzy teraz prosto w moje , przez co czuję się lekko skrępowana , ale nie przerywam tego , nie uciekam wzrokiem. Uśmiecha się i kładzie swoją dłoń na mojej.

- Nadal ci sie podobają , hum? - pyta bardziej stwierdzając  ledwo słyszalnym tonem.

- Nie rozumiem. - patrzę na niego uważnie.

- Tatuaże. - na jego ustach znów maluje się uśmiech i spuszcza wzrok na swoje tatuaże na ręku - Czułem jak mnie obmacywałaś. - śmieje się bardzo delikatnie i ponownie przenosi swój wzrok na mnie.
Zawstydza mnie , ponieważ nie wiedziałam , że to czuje.

- Nie chciałam cię obudzić. Przepraszam. - odpowiadam prawie szeptem.

- Mogę cię o coś prosić? - patrzy prosto w moje oczy.

- Jasne.

- Nie płacz już więcej przeze mnie.

W tym momencie spuszczam wzrok na podłogę. Jestem w szoku. Wszystko czuł , słyszał i prawdopodobnie widział , gdy na chwilę spuściłam z niego wzrok.

- Igor.. to nie przez ciebie.

- Wiem , że jestem gnojem. Może i nienawidzisz mnie nawet w tym momencie , ale wiedz , że ja ciągle kocham cię tak mocno , jak ty mnie nienawidzisz za to , co zrobiłem. Tak samo jak wcześniej. Zawsze będę. - zaczyna gładzić kciukiem zewnętrzną stronę mojej dłoni , którą trzyma w swojej.

- Gdybym cię nienawidziła nie byłoby mnie tu.

Zauważam jak jego oczy robią się szklane. Odwraca głowę w drugą stronę i wyciera dyskretnie łzy , które wypłynęły na jego policzek , a mi zaraz pęknie serce.

Co mam poradzić na to , że bezwzględu na to co by nie zrobił , dalej jest dla mnie ważny i wciąż go kocham , mimo że oszukuję siebie , Fabiana i wszytkich wokół , że to nie prawda. Niektóre rzeczy , słowa i czyny są po prostu niewybaczalne. Kocham go , jednak nie mogę do niego wrócić. Nie mogłabym znieść myśli , że mówił to samo co mi i dotykał , całował i przytulał tak samo jak mnie , jakąś inną kobietę i to w dodatku moją siostrę.

- Przepraszam cię. - szepcze i podnosi na mnie wzrok - Za wszystko. Wiem. To już setny raz , ale..

- Nie rozmawiajmy o tym Igor. - przerywam mu.

- Nie mogę znieść tego , że on śpi z tobą w jednym łóżku. - dalej kontynuuje , a mnie aż zatyka z każdym kolejnym jego słowem - Wiem , że nie byłem lepszy. Ale łatwiej jest osądzić kogoś niż siebie samego. Ciągle myślę o tym , że zasypia obok ciebie i widzi jak się budzisz. Ciągle o tym myślę , bo to on , a nie ja.

Po tych słowach zabieram rękę z jego uścisku. Czuję , że zaraz się rozpłaczę. Nie chcę , żeby widział moje łzy. Nie mogę i nie chcę mu pokazać tego , że dalej coś do niego czuję.

Wstaję z krzesła i wychodzę z sali bez słowa. Gdy tylko ją opuszczam obraz rozmazuje mi się od łez.

///

🔜 next

xxnastyxx