„Zawsze będę nazywał tę sztywność, to odrętwienie „śmiercią wśród jabłoni”. Były tam szybujące, bladoszare chmury i nieubłagane, nieprzejednane drzewo, pokryte twardą srebrną korą. Daremnie burzyło się we mnie życie. Nie mogłem przejść. Była jakaś przeszkoda. „Nie mogę pokonać tej niepojętej przeszkody”, pomyślałem, a inni poszli dalej. Lecz wszyscy jesteśmy skazani przez jabłonie, przez nieubłagane drzewo, którego nie możemy minąć”.

~~~ Virginia Woolf, Fale