W rozdziałach poświęconych poszczególnym sabatom kilka razy wspomniałam o ołtarzu i nawet umieściłam dwa czy trzy zdjęcia. Teraz jednak przyszedł czas, by napisać o nim coś więcej... Bo przecież na pewno ciekawi Was, co tam można znaleźć, prawda? Zobaczmy zatem, czego używają czarownice!

– przedstawienia Bóstw (Imagem do Deus, Imagem da Deusa) – mogą to być obrazki albo figurki, zależy co komu bardziej odpowiada. Niektórzy oszczędnie wolą ustawić same świece – w tym wypadku świeczka w kolorze złotym (jak Słońce) odzwierciedla męski aspekt, a srebrna (jak Księżyc) – żeński. Z tego, co zrozumiałam, na ołtarzu wiccanina eklektycznego może się znaleźć przedstawienie tylko jednej osoby z boskiej pary. Nie wiedzieć czemu, z reguły wybierana jest Bogini.

– kielich (calice) – symbolizuje boginię i pełni funkcję rytualną. Podczas Beltane wykorzystuje się go do odprawienia symbolicznego aktu płciowego między bóstwami. Może się w nim również znajdować wino, jako ofiara dla Pana i Pani.

– ciastka (bolos) – razem z winem stanowią ofiarę dla bóstw. Podobno ofiarą mogą być też kromki pełnoziarnistego chleba.

– podstawka z kadzidełkiem (queimador con incenso) – trochę do dekoracji, a trochę... no, ma podobną funkcję jak kadzidło podczas chrześcijańskiej mszy. Sprzyja namysłowi i medytacji.

– athame – na tym przedmiocie zatrzymamy się nieco dłużej, bo jest bardzo istotny. Athame (czytaj: atejm) to krótki nóż obosieczny (z ostrzem stalowym lub obsydianowym) z dosyć ozdobną rękojeścią, najczęściej czarną.  Wykorzystuje się go podczas niektórych rytuałów... ale nie w taki sposób, jaki sądzicie. Wiccanie nie składają krwawych ofiar i nie praktykują żadnej formy samookaleczania.

Tak jak kielich symbolizował boginię, tak ten nóż odzwierciedla boga (chyba wiadomo dlaczego) i jest wykorzystywany podczas rytuałów – na przykład tego w Beltane. Nieco eklektyczny poradnik Antona i Miny Adamsów wspomina także, że to właśnie athame jest wykorzystywane podczas tworzenia i wizualizowania sobie kręgu (ale o tym więcej w kolejnym rozdziale). W tym samym poradniku znaleźć też można sugestię, że stosunkowo mały nożyk można wymienić na miecz. Używał go na przykład Alex Sanders – można to zobaczyć na zdjęciach z rytuałów jego kowenu:

– różdżka (varinha mágica) – skoro są czarownice, to muszą być i różdżki. Dla wiccan przedmiot ten służy do koncentrowania i skupiania energii podczas rytuału. Czytałam, że można go wykonać z każdego kawałka drewna – podobno najczęściej wykorzystuje się jesion – ale najlepsze efekty osiąga się, wykorzystując resztki drzewa, w które uderzył piorun. Jest najsilniej naładowane energią. Wiccańska różdżka może mieć dowolną długość, ale podaje się, że najwygodniejsza jest taka, mająca nieco ponad pięćdziesiąt centymetrów.

– pentakl (pentáculo) – kolejna ważna sprawa, nad którą trzeba się zatrzymać. Bo tak, to co widzicie na obrazku na środku ołtarza to nie pentagram, tylko pentakl. Różnica jest bardzo subtelna, ale gdy już o niej usłyszycie, nie będziecie mogli o tym zapomnieć. Jeżeli pięcioramienną gwiazdę wpiszecie w okrąg, a dodatkowo ma ona jeden czubek skierowany ku górze, to otrzymujecie właśnie pentakl – jeden z podstawowych symboli tak zwanej białej magii. Brak okręgu sprawi, że zyskacie zwykłą gwiazdę, czyli pentagram, który również jest bardzo starym symbolem, a przy tym bogatym w znaczenia. Czarownice również go wykorzystują, chociaż nie tak chętnie, jak pentakl. Odwrócenie gwiazdy wierzchołkiem do dołu da Wam natomiast tak zwany pentagram Baphometha, zwany też czarnym pentagramem, który jest oczywistym symbolem satanizmu. Wiccanie go nie używają.

Jeśli chodzi o techniczne sprawy, to Anton i Mina Adamsowie, twórcy poradnika o cechach wicca eklektycznej zalecają, by wykonać pentakl z gliny lub wyryć go na talerzu ceramicznym, ostatecznie na kamiennej kuli lub w krysztale.

– miska z wodą (recipiente comágua) – pełni funkcję rytualną. Wsypuje się do niej sól i tak powstałą miksturą skrapia się domostwo lub przedmiot, by dokonać błogosławieństwa.

– miska z solą (recipiente com sal) – oprócz dosypywania jej do wody, sól pełni jeszcze jedną funkcję: służy do tworzenia kręgu magicznego, w którym pracują czarownice – a przynajmniej tak twierdzą autorzy eklektycznego poradnika Czary i czarownice.

– dzwonek (sino) – również ma zastosowanie rytualne. Nie znalazłam informacji na temat tego, do czego dokładnie się go wykorzystuje, ale przypuszczam, że może do przyzywania bóstw, ablo sygnalizowania jakiegoś podniosłego momentu.

Tyle, jeśli chodzi o podstawowe wyposażenie wiccańskiego ołtarza. Oczywiście to, co widzicie na ilustracji powyżej to taka wersja codzienna – na sabaty niektórzy wiccanie przystrajają swoje ołtarze, wykorzystując tematyczne symbole, rośliny czy przedmioty.

O ile dobrze zrozumiałam wszystkie informacje wygląda na to, że każdy może trochę inaczej ułożyć przedmioty na swoim ołtarzu, albo położyć jeszcze coś, co przyda mu się podczas praktyk. Zauważyłam, że dodatkowym obiektem, który pojawia się dosyć często jest kociołek – niewielkie naczynie, w którym można na przykład spalać zioła, nitki lub kartki papieru. W niektórych szablonach przewidziane jest też miejsce na zapałki lub zapalniczkę oraz na Księgę Cieni. Zobaczcie tutaj:

Niektórzy decydują się też na wygospodarowanie miejsca dla reprezentacji poszczególnych żywiołów. Wtedy taki ołtarz może wyglądać na przykład tak:

Jak łatwo się domyślić, pióro odnosi się do żywiołu powietrza, a sól – do żywiołu ziemi. Reszty nie trzeba tłumaczyć. Zastanawia mnie tylko, że autor tego schematu wymienia athame z różdżką. Nie wiem, dlaczego tak jest. Przypuszczam (ale tylko przypuszczam!), że taki ołtarz mógłby stworzyć jakiś zwolennik minimalizmu i że gdzieś w okolicy musi znajdować się szafka z pozostałymi potrzebnymi przedmiotami, które wyjmuje się i układa na ołtarzu dopiero, gdy są potrzebne.

Tak czy siak, teraz mniej więcej już wiemy, co może, a co powinno znaleźć się na wiccańskim ołtarzu. Teraz ktoś dociekliwy może zadać pytanie: "no dobrze, ale gdzie właściwie powinien stać ołtarz?". Po odpowiedź zapraszam Was jednak do kolejnego rozdziału, w całości poświęconego budowie i układowi tak zwanej świętej przestrzeni.