Gdy Aiko miała 5 lat, jak większość dzieci otrzymała moce. Gdy wstała pewnego ranka i wyjrzała przez okno, widziała na ulicy wiele czerwonych nici. Lekko się przestraszyła i wbiegła do sypialni rodziców z płaczem. Opowiedziała im, że widzi mnóstwo czerwonych pasm walających się po drodze. Później płacz się nasilił, gdy zauważyła, że jej rodzice mają takie nitki przyczepione do paluszków.

- Aikuś, może widzisz nicie przeznaczenia? W jednej z legend jest napisane, że każdy ma przyczepione taką nitkę na małym palcu, a drugi koniec sznureczka jest zawiązany na palcu naszej miłości - uspokajała mama córeczkę głaszcząc jej jasnoróżowe włosy. Jednak dziewczynka nadal nie była zadowolona i ciągle patrzyła na włókno, które wisiało nad jej twarzą - Spójrz, mamusia i tatuś się kochają i mają wspólną niteczkę!

- Ale mamusiu - zauważyła dziewczynka - Ona nie jest wspólna.

Tydzień później jej tato wyprowadził się z domu. 

To był pierwszy raz, gdy zrozumiała, że jej dar jest bardzo bolesny.

Gdy Aiko miała 10 lat, pewien chłopiec w klasie ciągle ciągnął ją za różową kitkę i nabijał się z jej ciemnoniebieskich oczu. Cały czas się śmiał, nigdy jej nie witał i gdy nie patrzyła, robił do niej głupie miny. Wtedy dziewczyna pierwszy raz zaczęła zwracać uwagę na chłopców. Miała nadzieję, że jej przyszły chłopak będzie milszy i nie będzie miał krzywych zębów. Nie mogła jednak sprawdzić, kim on jest... Na jej palcu nie wisiało żadne pasmo nici. 

Zrozumiała, że jej dar nic jej samej nie daje.

Gdy Aiko była w gimnazjum, przyjaźniła się z dziewczyną ze swojej klasy. Była bardzo ładna i popularna, wszyscy ją lubili. Różowowłosa nie chwaliła się swoimi zdolnościami, a nawet starała się je ukryć. Jednak jej zaufała. Jej przyjaciółka naciskała na nią, aby sprawdziła, kto jest jej przeznaczony. Aiko się zgodziła - przecież się przyjaźnią! Ale czarnowłosej nie spodobał się jej ukochany i zaczęła rozpowiadać wszystkim o "kłamliwej Aiko". 

Zrozumiała, że jej dar oddala ludzi od siebie.

Gdy Aiko już kończyła gimnazjum, zauważyła starszą parę, która spacerowała spokojnie po parku. Dziewczyna podbiegła do nich, nagle jej nogi ją tam poniosły. Zmęczona, bo jednak musiała przebiec kawałek, a kondycji nie miała, zapytała:

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale państwa nicie przeznaczenia... Są zerwane, ale połączone supełkiem. Mogą mi państwo opowiedzieć, dlaczego może tak być? - dziewczyna oczywiście wytłumaczyła im, na czym polega jej dar. Starsza para opowiedziała, że za młodu, tak sądzą, poznali swoich ukochanych, ale wcześnie umarli. Dużo cierpieli, ale poznali siebie i się w sobie zakochali. Przez to ich nicie musiały się ze sobą związać.

Podziękowała im i odprowadziła wzrokiem, dopóki nie wyszli za bramę parku.

Zrozumiała, że to całe przeznaczenie jest bezsensowne, tak samo jak jej dar. 

Witajcie!

Poznajcie Aiko, główną bohaterkę mojego opowiadania. Następny rozdział będzie przedstawiał ją jako licealistkę, ale następne już będą opowiadały o jej życiu po trzydziestce. 

Mam nadzieje, że ją polubicie i jej historię!

Wasza Autorka