Ziarniste Serce biegł przez las. Zewsząd otaczała go czerwona mgła. Słyszał za sobą tupot łap. Wiedział, że nie może się zatrzymać, bo kot do którego należą łapy gonił go w złych zamiarach.

Powoli brakowało mu sił i powietrza. Nagle kroki urwały się. Spojrzał za siebie i zobaczył nicość. Zbliżała się do niego z każdą chwilą. Niespodziewanie został przygnieciony do czarnej trawy.

Rozpoznał głos Puchatej Stopy:

-Pożałujesz tego co zrobiłeś.

Jednak ciemność do niego dotarła. Ziarniste Serce zobaczył jak spada.

Nagle się obudził. Przy nim stała Kolczasty Kwiat.

-Nic ci nie jest?

Spytała.

Szary wojownik wstał i się otrzepał.

-Musimy porozmawiać poza obozem.

Razem wybiegli poza obóz. Kolczasty Kwiat usiadła pod bukiem.

-Rozmawiałam z Makowym Wąsem. Dowiedziałam się, że da się zabić już martwego kota. Wystarczy go pokonać w walce. Pomysłałam, że moglibyśmy spróbować więcej trenować, byśmy mieli szansę w starciu z Puchata Stopą.

-Myślisz, że to się uda?

Powiedział sceptycznie kocur.

-Zawsze warto próbować.

Ziarniste Serce ruszył za nią w stronę Zapiaszczonego Dołu. Stanęli naprzeciwko siebie. Nagle Kolczasty Kwiat skoczyła. Kocur nieprzygotowany, przewrócił się na piach. Udało mu się jednak zrzucić z siebie kotkę. Wstał i odwrócił się w stronę wojowniczki.

Ta przykucnęła uśmiechnęła się i polizała swoją łapę. Jednak Ziarniste Serce był na to gotowy, więc zdołał uskoczyć. Wykożystał rozpęt kotki i przyszpilił ją do ziemi. Trenowali tak do Wysokiego Słońca. Po chwili wrócili do obozu.

227 słów

Wiem, długo mnie nie było. Jednak z przyczyn osobistych nie mogłam pisać.

Rozdział dedykowany dla HH