Nawet gdy niebo upadnie, dalej będziemy o nim marzyć.
Choćbyśmy musieli sami je unieść na słabych ramionach.
Własne wymarzone sny wykopać spod gruzów i ruin.
Zapalimy światło na końcu niekończącego się tunelu.
Zaczniemy walczyć o coś, czego nawet nie ma.
Chcemy wierzyć, że zawsze może być lepiej.
Mimo beznadziei i braku możliwości dążymy na szczyt.
Wracając do pustego domu modlimy się o jakikolwiek cud.
Ta niesamowita chęć zmiany świata zmienia nas samych.
Omijamy setki możliwości, ale mimo to cieszy nas jedna złapana.
Widzimy kolory, które w rzeczywistości nawet się nie śnią.
Nie słyszymy przekleństw rzucanych prosto w zmęczoną twarz.
Dążymy do ideału, który nie ma najmniejszego prawa by istnieć.
Rozdzierają nas uczucia, szczęśliwie bagatelizowane przez fakty.
Robimy to wszystko możliwe, że nieporadnie i bezskutecznie,
ale dzięki temu wiemy, iż będzie lepiej.