☠Rose☠  

Biegłam jak szalona przez korytarze siedziby w Vegas, aż wbiegłam zadyszana do salonu gier. Chłopacy przerwali grę w karty i unieśli na mnie zdziwione spojrzenia.

— Dana dalej nie ma? —  spytał wysoki czarnowłosy chłopak.

— Rosie? Coś tak biegła jak szalona? —  spytał Nat, popielatowłosy dwudziestosześcioletni mężczyzna.

— Nie uwierzycie kto się pojawił... —  Próbowałam opanować oddech. Mój mąż zbytnio nie zwrócił na mnie uwagę tylko bawił się z synem.

— No kto taki? —  zapytał Nate

Uśmiechnęłam się szeroko i spojrzałam na każdego z osobna.

— Shadow.

Chłopaki zaniemówili i nic nie odpowiedzieli, a do pokoju wszedł uśmiechnięty od ucha do ucha Alex.

— Cześć wszystkim! —   Spojrzał na najmłodszego z zabójców. —  Młody, dostałeś maila?

— Lex, siemasz mordo! —   Nate, jak zawsze podekscytowany.

— Cześć, tak dostałem —  odparł Sam.

— To dobrze. —  Uśmiechnął się jeszcze szerzej. —   Dowi się ucieszy, kiedy was zobaczy, ale uprzedzam zmieniła się...

— To oczywiste minęły dwa lata.

Sam wstał i podszedł do Alexa. Był od niego niższy tylko o pół głowy. Jak na piętnastolatka jest już strasznie wysoki.

— Jak bardzo? —  spytał, gdy stał mu naprzeciw.

— Bardzo, prawie w ogóle się nie uśmiecha na dodatek zamordowała Arraka i swojego stryja...—   Podrapał się po karku.

—Zabiła Arraka i stryja? —  Natowi opadła ze zdziwienia szczęka.

— Tego to się nie spodziewałem... —  powiedział mój mąż, który do tej pory siedział cicho.

— Mhm, mówiłem że się zmieniła... A gdzie diabeł?

Chłopaki wzruszyli ramionami. Nikt nie wiedział, gdzie aktualnie on przebywa

— Szkoda, on by się najbardziej ucieszył.

—Ucieszył z czego? —  Głos Shadow rozległ się w pomieszczeniu. Odwróciliśmy się do niej przodem. Zabójczyni stała oparta o framugę i przyglądała się nam swoimi zielonymi oczami.

☠Shadow☠  

Patrzyłam na bliskie mi osoby, ale nie czułam tego co dawniej. Po dwóch latach okłamywania samej siebie uwierzyłam w te bajania. Jak mam teraz powrócić do tego co było? Co będzie, kiedy spotkam go? Uniosłam wzrok na czarnowłosego chłopaka, który do mnie podszedł i był wyższy ode mnie o głowę.

— Shad, miło cię widzieć.

Zmrużyłam oczy i przyjrzałam mu się, po chwili poznałam w nim małego trzynastoletniego chłopaka...

— Sam? Wyprzystojniałeś...

— Dwa lata jednak robią różnice—  powiedział uśmiechając się w moim kierunku.

— Nawet nie wiesz, jak dużą—  odparłam głosem bez emocji, a moje oczy nie dawały tego ciepłego blasku co kiedyś.

Przerywając naszą rozmowę, poczułam jak ktoś rzuca mi się na szyję.

— Tak się cieszę, że cię widzę... —  wykrzyczała mi do ucha Rose.

Później podszedł do nas Mark z dzieckiem na rękach.

— Zmieniłaś się, Shad—  oowiedział patrząc na mnie.

— Też miło cię widzieć, Mar. —   Przesunęłam wzrokiem po mężczyźnie, a później spojrzałam na małego chłopczyka.

— To Demien.

— Miło cię poznać, mały. —   Przekręciłam lekko głowię przyglądając się dziecku bez wyrazu, jakichkolwiek uczuć na twarzy.

Demien uśmiechnął się i wyciągnął małą rączkę w moim kierunku.

— Cieszy się, że widzi ciocię. —   Uśmiechnęła się Rose.

— Widzę, że rodzina w komplecie.—   Wszędzie rozpoznam ten głos. Coś w piersi zakuło mnie i uniosłam wzrok na postać siedzącą na parapecie. Cieszyłam się, że idealnie panuję nad twarzą i nadal nie wyrażała emocji.

— Jak widać... —   Mój głos był zimny.

Mężczyzna ubrany w czarny płaszcz nic nie odpowiedział tylko wydmuchnął dym z płuc.

— No błagam was, nie widzieliście się dwa lata i na dodatek nie pożegnaliście się. Wszyscy wiedzą, że usychacie z tęsknoty...

Diabeł spojrzał się na Ala chłodnymi oczami, przez co blizna przechodząca przez lewe oko wydawała się straszniejsza niż była.

— Już się zamykam... —   Alex wykonał ruch zamykania buzi na kłódkę.

— Zostawmy ich samych. Na pewno mają sobie dużo do powiedzenia, a na nas przyjdzie jeszcze pora... —  Rose wygoniła wszystkich z pokoju, także zostałam sama z nim. To było dla mnie za dużo, musiałam się napić. Podeszłam do stolika z alkoholem nawet nie spojrzawszy na Dantego i wychyliłam łyk whisky prosto z butelki.

— Zmieniłaś się, Shad...

— Ty też, diable... — Spojrzałam na niego szmaragdowymi oczami, bez skazy.

— Przynajmniej oczy są takie, jak kiedyś—  powiedział gasząc papierosa i wyrzucając go za okno.

Wzruszyłam ramionami i upiłam kolejnego łyka. Dlaczego to tak boli? Dlaczego nie możesz mnie objąć, tak jak kiedyś...

— Powiedz bambino... jak to jest być szefem Krypty?

Skrzywiłam się i nadal stałam do niego odwrócona. Przesunęłam palcem po krawędzi stolika.

— Więc wiesz? Jak to jest być szefem tych idiotów? Do dupy. Jeden kretyn większy od drugiego...

— Trochę wiem... O tym, że Arr zdechł, tak samo Korona.

Odwróciłam się do niego przodem, opierając się o stolik i pokazałam na oko.

— Co ci się stało?

— Lepiej stracić prawie oko niż brata. —   Odparł beznamiętnie.

Spojrzałam jeszcze raz na niego, po czym odwróciłam się i podeszłam do okna, patrząc w dal.

☠Dante☠  

Spojrzałem na stojącą tyłem do mnie Shad i uśmiechnąłem się lekko, odgarniając włosy z jej szyi. Dziewczyna przekrzywiła lekko głowę i spojrzała się w moje oczy. Bez najmniejszego słowa wgryzłem się w jej szyję, odchyliła do tyłu głowę, a ja poczułem przechodzący przez jej ciało dreszcz.

— Brakowało mi tego—  lizałem ją po szyi — i z tego co czuje tobie też.

Zabójczyni nie odpowiedziała, tylko odwróciła się gwałtownie łącząc nasze usta w namiętnym pocałunku, który odwzajemniłem i pogłębiłem. Wyczuwałem w pieszczocie tęsknotę i ból. Podniosłem ją delikatnie i usadowiłem na swoich kolanach. Shad w dalszym ciągu całowała mnie namiętnie.

— Tęskniłem za tobą Shadi... —   Przytuliłem ją do siebie i ugryzłem lekko w ucho.

— I ja za tobą tęskniłam, diable. —   Po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru uśmiechnęła się tak jak dawniej.

— Brakowało mi tego słodkiego uśmiechu. —   Mruknąłem jej do ucha, po czym jej oczy zabłysły tym magicznym światłem. Odwzajemniłem jej uśmiech i pogładziłem po policzku.

— Przepraszam, że odeszłam, Dan... —   Dziewczyna chwyciła moją dłoń w swoje drobne palce i przycisnęła do policzka.

— Przeszłości nie cofniesz. —   Uśmiechnąłem się szerzej. —  Ważne, że już jesteś przy mnie. — Dziewczyna odwzajemniła uśmiech, a ja zebrałem się w sobie. —   Shadi chciałem się ciebie o coś spytać... —   Zdjąłem ją z siebie i podrapałem po karku.

— O co? — Spojrzała na mnie swoimi szmaragdowymi, wielki oczami i uniosła brew.

Po raz pierwszy czułem tak wielki stres. Schowałem go za jednym z uśmiechów i przyklęknąłem na jedno kolano.

— Shad... —  wyciągnąłem z kieszeni niewielkie czarne pudełko i otworzyłem je w kierunku dziewczyny—  wyjdziesz za mnie?

W oczach dziewczyny zauważyłem najpierw szok, a później radość, szczęście. Nie zdolna wydobyć z siebie głosu, zakryła usta ręką, a kątem oka widziałem jak reszta zagląda zaciekawiona do środka i czeka na decyzję białowłosej.

— Tak, Dan... Wyjdę za ciebie...

Ucieszyło mnie to bardzo. Poderwałem się i zbliżyłem do siebie dziewczynę namiętnie całując w usta. Reszta gapiów wbiegła do środka śmiejąc się i gratulując nam. Czułem jak uśmiech na mojej twarzy się poszerza.

— No stary gratulacje! —  Nat uśmiechną się do mnie i poklepał po ramieniu.

— Brawo, mała! —   Lex uniósł śmiejącą się Shad i okręcił się w okół.

— No nareszcie! —   Zaklaskała uradowana Rose.

— Po prawie trzech latach, w końcu się udało. —  Mark uśmiechał się trzymając małego i obejmując Rosie.

— Gratulacje, Shad. —  Sam przytulił dziewczynę do siebie.

— Dzięki, młody. —   Objęła chłopaka.

— No młody, będziesz miał mamuśkę. —  Popielatowłosy, jak zawsze wypalił z czymś głupim, na co Shad i Sam wybuchnęli śmiechem.

Po chwili dołączyłem się do nich, a Shad przytuliła mnie i Sama do siebie. Wyglądało to w sumie zabawnie, bo byliśmy od niej więksi.

— Tęskniłam za wami...

— My też tęskniliśmy... —  powiedziałem jednocześnie z Samem.

Coś wielkiego i czarnego wbiegło do pokoju i rzuciło się na Shadow przewracając ją, po czym zaczęło tortury liżąc ją po twarzy.

— Fen!!! —   Zabójczyni próbowała zasłonić się przed mokrym jęzorem wilka.

— Widzę, że on też się stęsknił. —   Młody śmiał się z tej sceny.

— Ja ci dam, futrzaku jeden. —   Dziewczyna z trudem usiadła i zaczęła tarmosić Fena za futro.

— Jemu się to podoba. —   Śmiał się Nate z wyglądu wilka. Z wywalonym na wierzch językiem wyglądał przezabawnie, więc i ja zacząłem się śmiać.

— Z czego się śmiejesz, diable? —   Dziewczyna z łobuzerskim uśmiechem na twarzy uniosła trzymany pasek, a Lex dla pewności usiadł.

— To nie mój.

— Shad! —  krzyknął Nat łapiąc się za spadające spodnie.

— Ups... —   uśmiech poszerzył się—   A to? —  Pokazała czarne kulki, które trzymała między palcami.

—Te są akurat moje... —   Sam usiadł na fotelu, a dziewczyna skierowała na niego zdziwiony wzrok. —   Dan nauczył mnie jak je robić.

— Musicie mi wszystko opowiedzieć. Ze szczegółami.

— O czym? —  spytałem wyciągając butelkę włoskiego alkoholu.

— Co się wydarzyło przez te dwa lata, kiedy mnie nie było... Ale nie tylko wy macie nowe zabawki... —   Z uśmiechem zacisnęła dłonie, na których pojawiły się czarne płomienie, które nie wyrządzały jej krzywdy.

Zagwizdałem z wrażenia, a dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

— Zgaś to zanim coś się stanie... —  powiedział Mar.

— I oddawaj mój pasek!

— Nate, masz już go na sobie —  parsknęła śmiechem gasząc ogień.

— Kiedy ty? —  spytał patrząc w dół zdziwiony.

— Minęły dwa lata, dużo się nauczyłam, odkąd ostatni raz mnie widzieliście —   odparła z tajemniczym uśmiechem.

Nate zniknął i pojawił się w innym miejscu. Był tak szybki, że wyglądało to jak by się teleportował. Ale patrząc na jego prędkość mogłem ocenić, że był na szóstym biegu.

— Bu! —   Shad, pojawiła się tuż przed Natem.

Ten znów zniknął i z uśmiechem podniósł dziewczynę od tyłu. Ta tylko parsknęła rozbawiona.

—Nate jest szybszy niż był. —   Stwierdziłem.

Zabójczyni zniknęła, a po chwili rozległ się głos przy moim uchu.

— Mówisz? —   Uśmiechnęła się siedząc u mnie na barana.

— Mhmm... lżejsza jesteś... nie dokarmiali cię? —  spytałem patrząc na moją narzeczoną.

— Powiedzmy, że nie miałam czasu jeść...

— Ty biedna... —  Podrzuciłem dziewczynę i złapałem używając jednej ręki.

— Może, ale to Korona gryzie ziemię. —   Posłała mi uśmiech. —   Ćwiczyłeś?

— Trochę... nie miałem co robić przez rok.

Shadow zeskoczyła na ziemię i podciągnęła rękawy ukazując nowy tatuaż zaczynający się na nadgarstku i ciągnący się przez całe ramię.

— Zrobiłaś sobie nowy tatuaż? Oznacza on coś konkretnego?

Zabójczyni spojrzała na prawą rękę, pokazując wszystkim różę wiatrów, którą trawi ogień

— Tak, znaczy... Tam gdzie idę, podąża za mną ogień...

— Czyli nie tylko ja mam nowy tatuaż? —   Shad spojrzała na mnie i uniosła brew.

Zrzuciłem z siebie czarny płaszcz i podwinąłem rękaw na prawej ręce. Na ramieniu miałem wytatuowane dwa kruki jednego białego o niebieskich oczach i czarnego o czerwonych. Oba kruki stały do siebie plecami.

—Ty i Nero... —  szepnęła.

— Aż tak to widać?

Pokiwała głową.

— Pogodziliście się?

— Jak widać po tatuażu i bliźnie na oku.

— Chociaż tobie się udało...

— Dalej spór ze stryjem?

Reszta znudzona naszą wymianą zdań zajęła się sobą, a Shad odwróciła się do mnie tyłem i objęła ramionami.

— Co się stało? —   Przybliżyłem ją do siebie.

— Zabiłam stryja...

Uniosła coś co wisiało na jej szyi i rozpoznałem detektywistyczną odznakę. Powiem tak nie zdziwiło mnie to za bardzo.

— Co zrobił?

— Zlecił zabójstwo swojego brata, bratowej i ich pięcioletniej córki, a sam był szefem gangu zwanego w podziemnym świecie Koroną.

Jej głos był zimny, bez emocji, a cisza jaka zapadła w pokoju po jej słowach, aż dzwoniła w uszach.

— A to ci skurwiel... —  powiedziałem przerywając tą głupią ciszę.

—Moim stryjem był None... —   Odwróciła się przodem.

— Legenda wśród zabójców. —   Zacmokał Lex.

— Myślałam, że on nie istnieje...—  Wtrąciła Rosie.

— Teraz już nie istnieje. —   Stwierdziła Shad.

— Robi się ciekawie... —  powiedziałem.

— Przywykłam do tego, że życie roztrzaskuje moje serce na milion drobnych kawałeczków... - Wzruszyła rękami.

— W takim razie... —   Złapałem ją za podbródek i uniosłem lekko do góry. —   Ja je pozbieram i złącze w całość. —   Nachyliłem się i złączyłem nasze usta.

— Teraz już wszystko będzie dobrze bo jesteście obok. —  Uśmiechnęła się, a po chwili wybuchnęła śmiechem, kiedy Sam ją podniósł.

— Ty, faktycznie lekka.

— Ty na pewno masz piętnaście lat? —   parsknęła śmiechem.

— Na pewno.

— Jak widać trening działa cuda. —  Uśmiechnąłem się na ten widok.

— Teraz już nie mogę mówić na ciebie mały. —   Potargała go za włosy.

— Teraz to ty będziesz nazywana mała.

Wraz z Lexem i Natem wybuchliśmy śmiechem.

— Młody... —   Shad spojrzała się odpowiednio na chłopaka.

— Wolisz być nazywana skrzatem?

Ja i Nat nie mogliśmy już oddychać od tego napadu śmiechu.

— Dowcip ci się wyostrzył. —  Zabójczyni spojrzała na nas morderczym wzrokiem.

— No co? —  spytaliśmy.

— Wy już dobrze wiecie co. —  Wróciła spojrzeniem do Sama. —   Nadal grasz w pokera?

— Czasami, a co?

— Zagramy?

— Umiesz? —  spytaliśmy jednocześnie z młodym.

— Proszę wszystkich o uwagę... —  powiedział głos z głośników. —   Mam dla was ważną wiadomość —   Shad spojrzała się na nas z tajemniczym uśmiechem i dalej słuchała ogłoszeń "parafialnych". —   Skład dowódców IRIS od dziś będzie inny.

— Już ich o tym powiadamia? —  spytał Nat, a Lex i Shad unieśli brwi.

- Jak widać... - Odpowiedział beznamiętnie Mark.

— Na czwartym miejscu Natehan... —   Kontynuował głos. —   Na trzecim Liliana, na drugim Mark.

 Shad spojrzała się na mnie i spytała:

— Straciłeś pozycję?

Nic nie odpowiedziałem tylko czekałem na dalsze ogłoszenie.

— Na miejscu piątym nowy członek dowódców Shadow.

Dziewczyna zdziwiona otworzyła buzię, Sam zrobił wielkie oczy, które zaraz mu wypadną, a ja nie przejęty wiadomością zapaliłem papierosa.

—No, no, no... —  Zaciął się Lex.

—Oraz nowy dowódca całej piątki z numerem pierwszym Dante.

Shadi uśmiechnęła się ale dalej była w szoku, wywołanej przez wiadomość.

— No i koniec ogłoszeń parafialnych... —   Zaciągnąłem się i wydmuchałem dym.

— Shad się chyba zacięła. —  Stwierdził Nat.

— Jest w szoku... —  powiedział i wskazał na resztę. —   I nie tylko ona.

— Ale za co? —  wyjąkała białowłosa.

— A co z Rickiem? —   spytała Rosie.

— Rick postanowił pojechać na Bahamy z dziwkami... zostawiając mi ten burdel na głowie... — Moja radość była przeogromna.

Nate spojrzał się na Shad i powiedział do niej:

— Za pokonanie Korony i zostaniu szefem Krypty.

— Kto by pomyślał, że Arrak jednak się na coś przydał   —  parsknęła śmiechem.

— Gratki Dowi i tobie Dan.

— Czego tu gratulować? —  spytałem gasząc papierosa. —   Tylko więcej roboty...

— Jak zawsze marudzisz. —   Skwitował mnie Mark.

— Moja maruda kochana... —   Uśmiechnęła się Shadow.

— Dan pomyśl przez chwilę racjonalnie.—   Z uśmiechem popielatowłosy patrzył na Shad.

— No tak, nie pomyślałem o tym. —  Pstryknąłem palcami, na co dziewczyna uniosła brwi. — Mamy komu dać papierkową robotę. —  Uśmiechnąłem się do niej.

— Nienawidzę cię...—   Spojrzała na mnie szmaragdowymi oczami.

— Też cię kocham. —   Uśmiechnąłem się szerzej, na co białowłosa zmierzyła mnie odpowiednim spojrzeniem, a ja ją przyciągnąłem do siebie mocno przytulając.

— Teraz się przymilasz? —   Nadąsała się.

— No już kochanie, nie obrażaj się...

— Ja się jeszcze nie obraziłam...

— Jeszcze? —   Pocałowałem ją w policzek.

— To teraz będą ci "szefować" —  parsknęła śmiechem. Na co ja też się zaśmiałem. —   To co Sam, gramy? —   spytała.

— Gramy. —   Młody uśmiechnął się i razem poszliśmy grać w karty.

I tak o to cień i diabeł zeszli ze sceny pod gromkimi brawami.