W akt ostatni życia, zasłony spadają cicho,
Na scenie wspomnień, migocą gwiazdy w oczach.
Życia spektakl, pełen uścisków, oklasków i wzruszeń,
W ostatnim akcie ślad serca wypływa w dłoniach- to łzy.
Skarb największy.

Podniebienie smakuje słoność pożegnań,
Akt ostatni, gdzie czasowi tańczą ostatnie tańce.
W powietrzu wibracja pamięci i tęsknoty,
Bo życie to teatr, a ostatni akt to milczenie.

Zawsze mawiają: akt pierwszy
Ale nigdy nie powiedzą ostatni
Dlaczego pożegnania to najtrudniejsze słowa do powiedzenia?
Czemu uciekamy przed nimi i odkładamy na ostatnią chwilę?
Dlaczegoż w teatrze życia nikt nie powie: akt ostatni?

Nikt już dziś nie powie: do zobaczenia przyjacielu
Mistrzu mój, opiekunie i nauczycielu
Mądrześ mnie prowadził przez życia harde drogi
Ale teraz pora już przeżyć pierwsze rozłąki

Wiatr ostatnich słów cicho szepce żegnania,
W oczach wspomnień iskrzy się melancholia.
Pożegnanie to wiersz, co serce rozdziera,
Jak strona, którą zamyka się księga dziejów.

Słowa ciche jak krople deszczu spadają,
Pożegnanie to taniec cieni na murawie.
Rozchodzi się w sercu, jak ostatni akord,
I w pamięci pozostawia śladu szkic konturów.

Teraz to już koniec, kotara opadła
Wypowiedziane już ostatnie słowa
Ostatni akt się skończył, pozostaje pytanie:
Czy to już nasze ostatnie pożegnanie?
Kiedy znów cię zobaczę?