W mroku duszy, cichy głos depresji szepcze,
Jak cień na sercu, kropli deszczu smutek cały czas.
Wirus myśli mrocznych, zamknięty w kręgu złych dni,
Depresja, niepozorna, lecz w sercu zadaje ból jak dźgnięcia rozżarzonych noży.

Zawija w koc zimny, samotność w ciepłym tle,
Serce brzęczy ciszą, przewijając w umyśle krzyże.
Ale pamiętaj, choć depresja mocno może tkwić,
Są ręce gotowe, by cię wspierać i cię bronić.

W walce z cieniem, nadziei promyk powraca znów,
Światło w sercu rozprasza mrok, daje ciepło nowy dzień stworzyć.

Depresja nie jest końcem, chociaż czasem tak to wydaje,
Wspólnota, wsparcie, leczenie - droga, by znów w świetle żyć, nie poddaje.