Wichura pisze pieśni przez szelest liści drzew,
Na piętrach nieba maluje słowa jak wiersze swe.
Szumi wichura w gałęziach, melodię tworzy w ciszy,
Słowa pisze w tajemnicy, do gwiazd w górę niesie je prędko
Chmury przesuwając ze swojej drogi,
By piękna melodia mogła odbić się radosnym dźwiękiem w przestworza.

Pieśni wiatru, jak poezja natury nieskażonej,
Zawarta w jest nich opowieść o przyrodzie, i tajemnice życia są skryte.
Wichura z radością i gniewem swe słowa kreśli,
W swym tańcu zawsze nowe utwory tworzy to wśród gwiazd w ciemności, to nurkując, by wygładzić źdźbła trawy skąpanej w rosie.

I choć czasem niskie, złowrogie tony burzy w jej pieśniach słychać,
To i spokojną melodię jutrzenki w niej znaleźć można znacz.
Wichura pisze pieśni na piętrach nieba i ziemi,
Jej poezja wieczna, jak wiatr, co wiecznie płynie przez nasz świat.
Ty też ją słyszysz?