Gdzieś w oddali słyszę strzał. Dźwięk ogłusza, niosąc się echem pozornie opustoszałymi korytarzami. Dociera również tutaj, a w odpowiedzi serce podchodzi mi do gardła. Gwałtownie nabieram powietrza do płuc, podczas gdy nieszczęsny narząd rozpaczliwie trzepoce się w piersi.

Nie stało się nic złego. Nie stało się nic złego...

Może jeśli powtórzę te słowa jeszcze przynajmniej ze sto razy, w końcu uwierzę, że są prawdziwe.

Mocniej przywieram plecami do ściany. Palce nerwowo zaciskam na klamce, a dłoń trzęsie mi się tak bardzo, że zaczynam się obawiać przedwczesnego otwarcia drzwi. Coś nieprzyjemnie wpija mi się w bok, ale w ciemnościach i tak nie widzę, co to takiego. To i tak nie ma znaczenia, a przynajmniej mam taką nadzieję. Schowek i tak jest zdecydowanie zbyt wąski, by znajdował się w nim ktoś jeszcze prócz mnie.

Dłoń pod wpływem potu zaczyna ześlizgiwać się z klamki, więc chwytam ją bardziej stanowczo. Przełykam z trudem, próbując pozbyć się nieprzyjemnej guli w gardle. Nasłuchuję, ale odgłos strzałów się nie powtarza. Przez dłuższą chwilę nie słyszę niczego, pomijając swój własny, zdecydowanie zbyt szybki oddech. Próbuję nad sobą zapanować, ale to okazuje się niemożliwe. Emocje nie pierwszy raz wymykają mi się spod kontroli, sprawiając, że mam ochotę skulić się gdzieś pod ścianą i przeczekać gdzieś całe to szaleństwo.

O, tak. W tym zawsze byłaś dobra, myślę i przez moment mam ochotę histerycznie się roześmiać. Może chodzi wyłącznie o to miejsce, a może o stres i świadomość, że tak naprawdę już i tak wszystko przepadło – nie mam pojęcia, to zresztą i tak najmniejszy problem. Co za różnica kto zawinił, jeśli wszyscy będą martwi?

Nie mam pojęcia, gdzie są pozostali. Nie słyszę nikogo ani niczego i to mnie przeraża. Naiwnie próbuję przekonać samą siebie, że przynajmniej im dopisało szczęście, ale z jakiegoś powodu w to nie wierzę. A co ze mną? Jakaś egoistyczna część mnie wręcz chce tego, by wciąż gdzieś tutaj byli z mojego powodu.

Cisza dzwoni mi w uszach. Poruszając się trochę jak w transie, ostrożnie robię krok naprzód, po czym w końcu naciskam klamkę. Drzwi skrzypią przeraźliwie, zdradziecko dając znać, gdzie się znajduję. Bez zastanowienia rzucam się do biegu, nie dając sobie czasu na dalsze wątpliwości. Już i tak nie mam wyboru. Jeśli ktoś tutaj jest... Jeśli ktoś mnie usłyszał...

Prawie potykam się o odłamki czegoś, co kiedyś musiało być pełnowartościowym meblem. Nawet nie próbuję sprawdzać, czy główne drzwi nadają się do czegokolwiek; musiałabym być naprawdę naiwna, by próbować wyjść właśnie tędy. Tego jednego na pewno zdążyłam się nauczyć, zresztą jak i zasady, że oglądanie się za siebie to naprawdę zły pomysł. Ucieczka na piętro również nie należy do najrozsądniejszych pomysłów, a jednak to właśnie tam się kieruję, w pośpiechu przeskakując po kilka stopni na raz. W końcu znam to miejsce. Wiem, co chcę zrobić, chociaż konkretny plan wciąż nie nabrał kształtów w moim umyśle. Ciało robi co chce, a ja po prostu mu się podporządkowuję, pewna, że jeśli się zatrzymam, niechybnie zginę.

Mam wrażenie, że coś porusza się tuż za mną, ale nie mam odwagi się odwrócić. W pośpiechu dopadam do drzwi na końcu korytarza, otwierając je tak gwałtownie, że po wpadnięciu do pokoju niemalże ląduję na podłodze. Kroki natychmiast kieruję ku balkonowi, przez krótką chwilę gotowa przysiąc, że jednak mam szansę i wszystko się uda.

I właśnie w tym momencie tuż za plecami słyszę charakterystyczny dźwięk przeładowywanej broni. Zamieram, choć przecież dobrze wiem, że już bez znaczenia jest to, czy wciąż biegnę, czy jednak stoję.

– Och, Amelio...

~*~

Od autorki:

Hm, dzień dobry? W sumie to prędzej czy później musiało tak się skończyć. Nie wiem czy rozsądnie jest ruszać z czymś nowym przed końcem „Blank Dream", ale trudno. I tak nigdy nie potrafiłam trzymać tekstu na dysku, a że pomysł praktycznie sam się piszę, to przychodzę do Was z czymś takim.

Co mogę powiedzieć? Powiedzmy, że zatęskniłam za pierwszą osobą i czymś, co nie będzie od razu trylogią. Mam nadzieję, bo projekt naprawdę nie jest wyjątkowo rozbudowany, przynajmniej na tę chwilę.

Z mojej strony to tyle, tak sądzę. Tak więc zostawiam Was z prologiem i do napisania!