━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Droga siostro!

Czy mogę Cię jeszcze tak nazywać? Czy Twoje serce nie przesiąknęło jeszcze nienawiścią do mojej osoby? Jeśli jeszcze darzysz mnie siostrzaną miłością, dziękuję Ci, Elizo.

To mój drugi i zapewniam, że nie ostatni list. Piszę go w kolejną rocznicę śmierci Alexandra. Minęło już tyle czasu, a my nadal o nim pamiętamy i robimy wszystko, by i o nim pamiętano. Jestem jednak pewna, że on nie zrobiłby tego dla nas. Nigdy.

Chcę wrócić do tamtych beztroskich lat, które spędziłyśmy w Nowym Jorku razem. My, jako te oklaskiwane, znane i zawsze uśmiechnięte i wspaniałomyślne siostry Schuyler, jaśniałyśmy w każdym miejscu. To nam zazdroszczono statusu i siły. Istniałyśmy tylko jako gwiazdy, które miały zmienić świat, a przede wszystkim uczynić z naszej rodziny silny ród. Z żalem przyznaję, że nam się to wcale nie udało.

Niestety, tamty zimowy bal dał Tobie nieskończoną radość i miłość, mi odebrał ostatnią nadzieję szczęśliwego życia. Szczęście w nieszczęściu, prawda?

W mojej młodości, każdego dnia, gdy zamykałam oczy, by wpaść w ramiona Morfeusza, widziałam ciągle te same obrazy. Zajadająca przystawki Peggy, uśmiechnięty George Washington, okrzyki radości pijanych żołnierzy, w tym oczywiście Johna Laurensa, Herculesa Mulligana i mounsier Lafayette, Twój niepokój i bezsilność. No i oczywiście, on - Alexander.
Ciągle umierałam, chcąc zapomnieć, że przez moment był dla mnie kimś więcej niż narzeczonym ukochanej siostry.

A mój toast na wspaniałej, ślubnej uroczystości był ostatnim zapewnieniem, że udało mi się o nim zapomnieć. Oddałam Wam moje serce, które później musiałam pokroić na kawałki i zszyć je na nowo. Poświęciłam siebie, ale on i tak nie był usatysfakcjonowany. Odebrał mi wszystko, a potem to stracił.

A więc jeszcze raz! Toast za parę młodą i za ich związek! I za moją dobrą śmierć. Chcę być wtedy spełniona.

Twoja siostra,
Angelica Schuyler Church,
nigdy Hamilton

━━━━━━━━━━━━━━━━━━

[ no, jeszcze żyję... ]