Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że jest u mnie spokojnie. Nie mam już w życiu ludzi, którzy wprowadzaliby jakikolwiek zamęt. Jednak nachodzi mnie myśl, może my właśnie żyjemy dla takiego zamętu? Czasem ciężko nam odciąć osoby, które nic dobrego nie wnoszą. Chyba w głębi wcale nie chcemy ich odcinać. I fakt, przez wspomnienia. A może też przez taką chęć zamętu? Chęć ciągłego psucia? Chęć ciągłej walki o szczęście, bo kiedy w końcu do nas przyjdzie – nie potrafimy dumnie go przyjąć i nosić.