Dziewczyna mijała właśnie park, który niebywale przypominał ten. To już dwa tygodnie. Prawie dwa tygodnie mieszka już w Chicago i liczy na to, że wszystko się ułoży.

Czy takie myślenie ma sens? Nie.

Nadaremne wierzenie, że będzie dobrze nic nigdy nie daje.

I tym razem nie da.

Brunetka tępo wpatrywała się w chodnik, przywołując stare wspomnienia.
Liczyła że nie zapomniał. Bardzo chciała, by nie zapomniał. To było zbyt piękne, by mogło zostać zapomniane, ale jednocześnie zbyt szczęśliwe, by było prawdziwe.

Dziewczyna dochodziła już powoli na małe osiedle, w którym aktualnie mieszkała. Wszystko było takie same. Wszystkie bloki, równe, szare i brudne. Ponure miejsce, które zdecydowanie nie nadawało się dla dzieci.

W ciemnych oknach, nie było widać śladu życia, a na zardzewiałym palcu zabaw, widoczne było jedynie małe graffiti. Żadne dziecko się tam nie bawiło. Nikt nie chciałby mieć tutaj swojego dzieciństwa. Nie chciałaby tu trafić jako dziecko.

A mimo to, stała przed drewnianą furtką, prowadząca na huśtawki.

Czy była dzieckiem? Oczywiście że tak. Była młoda, głupia i naiwnym wierząc, że w końcu odnalazła swoje miejsce na ziemi.

Świat nie jest piękny.
Świat, to miejsce pełne cienia, smutku i bólu.
Nie ma w nim miłości, szczęścia i zrozumienia.
Teraz, jedyne co jej pozostało, to nadzieja, która tak szybko może zniknąć.

Brunetka zrzuciła z pleców ciężką torbę, i położyła ją przy ławce, po czym usiadła na huśtawce. Zaczęła ruszać nogami, tak by znaleźć się jeszcze wyżej.

Uwielbiała się huśtać.

Marzyła o tym, by kiedyś dostać się nią tak wysoko, że realne byłoby dotknięcie gwiazd i wypowiedzenie życzenia. Brzmiałby ono:

Chcę cofnąć czas, do momentu poznania Will'a.

Cześć! Witam w nowym opowiadaniu, mam nadzieję że spodoba wam się równie bardzo jak Who am I? Bądź nawet bardziej. Rozdziały będę pojawiały się mniej więcej co tydzień, a o wszelkich zmianach, będę informować na tablicy, więc gorąco zachęcam was do śledzenia jej! Papa 💞