Od początku wiedziała, że to było szaleństwo.

Syreny wyją, by ostatni raz oddać hołd poległym. Komendant występuje przed szereg, by wygłosić przemówienie.

Ona zatopiona w myślach patrzy na małego chłopczyka stojącego przed trumnami. Z dziwnym uczuciem spogląda na jego zabandażowane rączki, noszące znamiona ostatnich zdarzeń. Gdyby nie ci szaleńcy, z chłopca pozostałby martwy proch.

Znaleziono ich przygniecionych belką. Chłopczyk wyszedł z tego bez wielkiego szwanku. Oni zginęli na miejscu.

Niebieski blask miesza się z promieniami zachodzącego słońca. Błyskają światła i trąbią wozy.

Oddali swoje życia za życie.

Dzisiaj Święty Forian otwiera Piotrowe Wrota.

W niebie biją dzwony, rozpoczynające wieczną służbę.