a/n: tak, w okolicy świąt wrócą x-massowe dodatki, więc nie wywalajcie Event Horizon z archiwum :)  W przyszłym tygodniu, w środę wleci pierwszy rozdział  homecoming 

Kilka lat później

- Dlaczego nadal jesteś w domu? - głos Jina zwiastował nieprzewidziane kłopoty. Yoongi chciał mu odburknąć coś w odpowiedzi, ale nic szczególnie błyskotliwego nie przychodziło mu do głowy, dlatego po prostu zwlekł się z łóżka i zerknął na ekran tabletu. Gdzieś w tle za głową Jina przewijali się ludzie, a ostre światło sprawiało, że włosy mężczyzny wydawały się jeszcze jaśniejsze.

- Dlaczego ty nie jesteś w domu? - zapytał z wyrzutem, próbując zlokalizować jakieś w miarę reprezentatywne ubranie.

- Dziś jest otwarcie tego cywilnego uniwersytetu w stolicy - Jin zmarszczył brwi. Yoongi faktycznie coś o tym słyszał, prawdopodobnie więcej niż jeden raz, ale Jin ostatnio ciągle jeździł na jakieś oficjalne spotkania, otwarcia i inne dość nudne uroczystości, więc w pewnym momencie przestał je śledzić. - A właściwie było - dodał Jin, jakby ta informacja miała jakiś ukryty podtekst, który Yoongi powinien wyłapać.

Nie wyłapał, a przynajmniej nie od razu. Dopiero po chwili skojarzył fakty i spojrzał na zegarek.

- O chuj - powiedział cicho, zapominając, że nadal nie przerwał połączenia z Jinem. - ...o chuj, czemu mi nie... powinieneś zadzwonić i mnie obudzić! - Yoongi spojrzał na Jina z wyrzutem. Chciał zrobić rano tyle rzeczy, które ostatnio przesuwał na dzień odlotu, a teraz nie miał czasu absolutnie na nic, bo już od jakiejś godziny powinien być w drodze na stację orbitalną.

- Mogłem, faktycznie, ale... - przyznał Jin z uśmiechem. - Chciałem zobaczyć, co zrobi twój pierwszy oficer, jeśli spóźnisz się na wylot statku - wyjaśnił z satysfakcją w głosie. Gdzieś w tle Yoongi usłyszał charakterystyczny wybuch śmiechu, który musiał należeć do Hoseoka. Yoongi wiedział, po prostu wiedział, że przez najbliższe kilka miesięcy Jin i Hobi będą się nabijać z jego klęski.

- Będę na czas - powiedział krótko i rozłączył się. Postanowił nie dać im tej satysfakcji. O ile oczywiście znajdzie tego cholernego kota w przeciągu pięciu minut. - Holly? - zawołał łagodnie, po drodze do kuchni wkładając koszulkę i spodnie. Na szczęście konferencja prasowa przed misją i wszystkie oficjalne spotkania z załogą odbyły się wcześniej, więc nie musiał za bardzo martwić się o swój wygląd i stopień wymięcia ubrania. Przez chwilę, w krótkim momencie desperacji, poczuł żal, że jego moc nie działa na planetach, grawitacja okazała się silniejszym blokerem niż chip w mózgu, który wszczepiła mu Federacja. Poza tym Yoongi zdecydował, że nie będzie jej już używać, nawet jeśli naprawdę mogłaby ułatwić mu życie. Może i budziła szacunek, ale był on podszyty strachem, a Yoongi nigdy nie chciał być taką osobą. Poza tym czuł, że jest w stanie zapracować na uznanie w normalny, tradycyjny sposób.

- Holly? - rozglądał się po mieszkaniu, ale kot gdzieś się schował. Być może nie miał ochoty ruszać się z domu, zwłaszcza że niedługo kończyło się lato, a jesień na Keplerze była wyjątkowo ładna.

Yoongi co prawda nie miał wielu okazji, by ją podziwiać. Jego główne zajęcie - projektowanie około orbitalnych stacji mieszkalnych, wymagało od niego wielu podróży, często też towarzyszył Jinowi w oficjalnych wyjazdach, więc tak naprawdę w domu nie spędzał tyle czasu, ile by chciał. Dlatego zależało mu na spokojnym poranku i możliwości pożegnania się z miejscem, które stało się jego domem. Pierwszym i prawdziwym, do którego chciał wracać.

- Holly! - zawołał jeszcze raz, starając się, by w jego głowie nie słychać było irytacji. Brzmiał może trochę zbyt miło i zupełnie nieszczerze, ale dźwięk otwierania pojemnika z kocim jedzeniem zrobił swoje i już po chwili usłyszał odległe miauczenie, a później cichy stukot kocich łap o podłogę. - Nie jesteś taki mądry, jak ci się wydaje - uśmiechnął się z satysfakcją, łapiąc kota i zamykając go w kocim transporterze. Z jedzeniem oczywiście.

Rozejrzał się jeszcze po mieszkaniu, do którego wprowadzili się niecałe dwa lata wcześniej. Było dużo mniejsze niż dom w lesie, którego Yoongi nadal trochę się bał.

Keplerski las był nieprzewidywalny i nigdy nie miał pewności, czy ktoś ich nie obserwuje, schowany gdzieś między drzewami.

Ich obecne mieszkanie było znacznie lepsze. Może nie tak przestronne, ale przytulne. Osłonięte przed ostrym, zimowym wiatrem przez skały, z widokiem na fragment zatoki, która każdego, pogodnego poranka błyszczała oświetlona promieniami keplerskich słońc.

To było dobre mieszkanie, bo byli w nim szczęśliwi.

***

Yoongi westchnął ciężko, czując, że chyba uderzy w niego kac. Jeszcze wychodząc z domu, miał nadzieję, że tym razem stanie się cud i ominą go nieprzyjemne konsekwencje picia, ale sie na to nie zanosiło. Niestety.

W dodatku Holly od kiedy tylko wsiedli do pojazdu, miałczał tak, jakby ktoś potwornie się nad nim znęcał i chociaż Yoongi zawsze miał do niego dużo cierpliwości, zdecydowanie więcej niż do jakiejkolwiek żywej istoty, to przez całą drogę do Yanghan, miał ochotę wyrzucić go do oceanu.

To nie była wina kota, to nie była nawet wina późnej godziny i tego, że wszystko wyglądało zupełnie inaczej, niż Yoongi sobie zaplanował. W gruncie rzeczy wiedział, kto ponosi za to odpowiedzialność.

To był Jin, oczywiście. I Jisung. Gdyby nie Jisung, kapitan Hairen, który znajdował się właśnie na przepustce, Jin nie poszedłby się z nim spotkać. I naturalnie, Yoongi mógłby im towarzyszyć, ale miał w sobie wystarczająco dużo rozsądku, by tego nie robić. Jin, kiedy umawiał się z Jisungiem, zachowywał się, jak nastolatek, który po raz pierwszy ma okazję wyjść na imprezę bez żadnego nadzoru, a poza tym obaj pili tyle, że Yoongi nie był nigdy w stanie za nimi nadążyć. Szczególnie kiedy dołączał do nich brat Jina albo Yongsun, wtedy robiło się naprawdę niebezpiecznie.

Na szczęście Yongsun, od kiedy oficjalnie przejęła władzę nad Zjednoczonym Królestwem, zaczęła zachowywać się trochę bardziej cywilizowanie i nie uczestniczyła już w tych dziwnych popijawach. Czasem trochę mu tego brakowało. Yongsun była jego ulubionym członkiem rodziny królewskiej i w personalnym rankingu Yoongiego zajmowała miejsce zaraz po Jinie.

Kot nadal wydzierał się w niebogłosy, a Yoongi przeklął się w myślach. I Jina. Gdyby nie on i jego wieczorek pożegnalny z Jisungiem i Seongwu, nie spotkałby się Yibo, więc nie miałby teraz kaca.

Podniósł głowę, osłaniając oczy ręką. Na mostku przy stacji wahadłowców, dostrzegł znajomą, wysoką postać i uśmiechnął się szeroko, chociaż planował być urażony jeszcze przynajmniej przez kilka godzin.

Złapał transporter z kotem i szybkim krokiem skierował się do ruchomych schodów, prowadzących do stacji wahadłowców. Kilka osób odwróciło się za nim, być może zorientowali się kim jest, jednak tym razem Yoongi podejrzewał, że była to wina Holly, który nie przestawał się wydzierać. Nie miał już siły go uciszać.

- Powinieneś mnie obudzić! - krzyknął, kiedy znalazł się na tyle blisko, by Jin na pewno go usłyszał. - To twój obowiązek! - mężczyzna w końcu odwrócił się w jego stronę

- Już nie jestem twoim chłopakiem, Yoongs - powiedział zdziwiony Jin i wrócił do obserwowania parkingu. - Nie mam żadnych zobowiązań.

Yoongi przez krótką chwilę nie wiedział co zrobić. Instynktownie sięgnął ręką do ucha, żeby sprawdzić, czy długi, wysadzany czarnymi serendibitami kolczyk nie jest tylko wytworem jego wyobraźni.

- Jesteś moim mężem - jęknął zażenowany, stawiając transporter z kotem na podłodze, obok Jina. - Jaki ty jesteś czasem... dziwny - dodał, opierając łokcie o poręcz.

- Fakt, co oznacza również, że nie jestem już twoim chłopakiem - Jin uśmiechnął się lekko.

Na tablicy informacyjnej pojawiła się już informacja o ich wahadłowcu, jednak Jin nie ruszył się z miejsca.

- Na kogoś czekamy?

- Uhm... na Jungkooka - Yoongi przewrócił oczami, ale nic nie powiedział. Ostatnio za każdym razem, kiedy narzekał na tego dzieciaka, Jin stawał po jego stronie i go bronił, nawet jeśli obaj wiedzieli, że to Yoongi ma rację, a JK jest po prostu rozpuszczoną kreaturą. - Napisał, że może się trochę spóźnić.

- Typowe - mruknął pod nosem, czując, że nawet wspomnienie Jungkooka, potęguje jego kaca.

To nie tak, że Yoongi go nie lubił. Lubił go i to na tyle, że nie tylko gościł go u siebie w domu tak często, jak JK sobie tego życzył, ale praktycznie odstąpił mu jeden z pokoi. I to ten, w którym planował urządzić sobie pracownię. Piękną pracownię z widokiem na ocean, do której nikt nie miałby wstępu.

Niestety, ten plan legł w gruzach, kiedy pewnego dnia Jungkook stanął zapłakany na ich progu, mówiąc, że nie ma żadnych przyjaciół i absolutnie nikt go nie lubi, więc nie może wrócić do akademika. O ile jeszcze Yoongi mógł zostawić go na Ulyssesie, to później już nie bardzo wypadało mu to zrobić. Dlatego musiał się pogodzić z tym, że przynajmniej przez jakiś czas zamiast romantycznych wieczorów i nocy, musiał wysłuchiwać historii o jakiś dzieciakach z Yanghan, które kompletnie go nie interesowały. W dodatku w przeciwieństwie do Jungkooka, często miały rację i wydawały się całkiem w porządku. To JK miał trudny charakter i trudno mu było dogadywać się z rówieśnikami, bo nie lubił kompromisów. Być może zbyt często mu ustępowali na Horizon, ale z tym już nic nie dało się zrobić, a dzieciak był już trochę nienormalny, kiedy do nich trafił.

- I na Hoseoka - powiedział Taehyung, podchodząc do nich bliżej. Trzymał wielkie opakowanie, z którego wydobywał się zapach smażonego jedzenia i kawy. Yoongi miał nadzieję, że się z nimi podzieli, bo to było coś, czego potrzebował w tej chwili najbardziej na świecie.

- Myślałem, że Hoseok jest z wami - powiedział, z wdzięcznością przyjmując kubek z kawą.

- Był z nami, ale... - Jin przerwał i wpakował do buzi prawie wszystkie smażone kwiaty kurbitii, które były w zestawie. Yoongi uważał je za swoją ulubioną przekąskę, a teraz nie wypadało mu zjeść reszty bez dzielenia się z Taehyungiem. Posłał Jinowi pełne wyrzutu spojrzenie, ale nawet nie zwrócił na niego uwagi. - Musiał się jeszcze z kimś spotkać przed wyjazdem - wyjaśnił.

- To przez pracę? - Yoongi zmarszczył nos. Hobi już wcześniej wspominał, że trochę głupio się czuje, zostawiając Aningan i swoich studentów w środku roku akademickiego, kiedy przygotowują się do pierwszych egzaminów z latania i praktyk. Jednak nie mówił nic o tym, że uczelnia robi mu jakieś problemy z powodu wylotu na misję.

Jin zaśmiał się krótko i nawet Taehyung wyglądał, jakby wiedział, o co chodzi. Właściwie Yoongi nie był zaskoczony, bo obaj od dłuższego czasu mieszkali na Aningan. Hobi uczył pilotażu, a Taehyung zajmował się badaniami w jednym z laboratoriów.

- Nie, zdecydowanie nie ma to związku z nauką - odparł młodszy chłopak. - To bardziej... prywatna sprawa - Yoongi tylko skinął głową i jednak poczęstował się kwiatami kurbitii. Zasłużył na nie, skoro wszyscy naokoło mają przed nim jakieś tajemnice, to nie będzie się dla nich poświęcał.

- Wyluzuj Yoongs - Jin pogłaskał go po ramieniu. - Wszystkiego się dowiesz prędzej czy później, poza tym sam dowiedziałem się dopiero dziś rano.

- No może, ale ciebie Hoseok nie lubi - odparł Yoongi z wyższością.

- Ja wiem tylko dlatego, że muszę o tym wysłuchiwać przynajmniej kilka godzin dziennie i mam nadzieję, że nigdy, nigdy nie będe mieć z Hoseokiem dyżuru na statku. Inaczej mogę zwariować i kogoś zamordować - powiedział spokojnie Taehyung, patrząc w dal. - Weź to pod uwagę, kapitanie.

- Pierwszy oficer rozpisuje grafik - zaprotestował Yoongi. Nie chciał się przyznać, że nadal nie bardzo wie, jak to robić. Taehyung westchnął.

- Przejebane - stwierdził, obejmując kolana ramionami. Podniósł szybko głowę, kiedy na parking wjechał niewielki transporter i po pięknym drifcie zatrzymał się przy samych schodach przy których stali. Jungkook wyskoczył z tylnego siedzenia, zarzucając na ramię jakiś podejrzany worek. Przednie okno pojazdu od strony kierowcy otworzyło się i wychylił się z niego jakiś blondwłosy chłopak machając entuzjastycznie.

- Czy to... - zaczął Yoongi, mrużąc oczy. - Czy to nie jest brat Yibo?

- Jackson Wang, tak - przytaknął Taehyung, zupełnie nieporuszony tym faktem. - Czasem imprezują razem - wyjaśnił.

- Każdy czasem imprezuje z Jacksonem Wangiem - dodał Jin w zamyśleniu.

- Nigdy nie imprezowałem z Jacksonem - stwierdził po chwili Yoongi, czując, że omija go jakieś istotne przeżycie pokoleniowe.

- Nie martw się, kochamy innych za wady, nie zalety - uśmiechnął się Jin, robiąc zgrabny unik, kiedy Yoongi chciał go kopnąć. - Nigdy się nie zmieniaj.

- Nie zamierzam - odparł, popijając kawę i przez pręty w transporterze, wpychając Holly resztki jedzenia. Być może nie był to najzdrowszy posiłek dla kota, ale chciał go nagrodzić za to, że się w końcu zamknął.

- Jinnie! - krzyknął Jungkook i od razu podbiegł do mężczyzny, łapiąc go w pasie i przytulając tak mocno, jakby nie widzieli się przynajmniej kilka lat, a nie kilka dni. - Już wszystko... Kim Taehyung! Pisałem do ciebie, żebyś też kupił mi kawę.

- Wiem - Taehyung spojrzał na niego z tym swoim charakterystycznym uśmiechem, który wyglądał, jakby zbierało mu się na płacz. - Ale nie kupiłem.

Jungkook prychnął tylko, odklejając się od Jina i sam poszedł po tą swoją kawę.

- Od kiedy on w ogóle pije kawę? - zapytał Yoongi, przysuwając się bliżej Jina.

- Od kiedy chce udowodnić wszystkim, że jest już dorosły - Taehyung podniósł się i przeciągnął.

- I wcale nie słodzi jej prawie dziesięcioma łyżeczkami cukru - dodał Jin, obejmując Yoongiego. - Zobacz, Hobi idzie.

Yoongi wytężył wzrok, ale nie udało mu się wypatrzeć kogoś, kto mógłby towarzyszyć Hoseokowi. Podejrzewał, że przyjechał jednym z pojazdów, które ustawiły się teraz w kolejce do bramek wyjazdowych, ale jak na złość, wszystkie miały pozamykane okna i nic nie było przez nie widać.

- Pospiesz się, bo polecą bez nas! - krzyknął Taehyung, wychylając się przez barierkę i machając do Hoseoka, ktory szybkim krokiem. - Czy to malinka? - zapytał, kiedy Hobi stanął obok niego.

- Alergia, to jest alergia - odparł szybko Hoseok, robiąc się prawie tak czerwony, jak jego włosy.

- Alergię to ja mam na twoje pierdolenie - westchnął Taehyung, ciągnąc go w stronę wejścia.

***

Yoongi podszedł do szyby, przez które można było oglądać zadokowane na stacji statki. Horizon stała na honorowym miejscu i wyglądała jeszcze piękniej, niż zapamiętał ją Yoongi. Oczywiście, to mogła być zasługa poważnego remontu i przebudowy, która przeprowadzono w zeszłym roku, by statek nadawał się na długie, kosmiczne rejsy.

Yoongi był szczęśliwy. Nigdy, nawet przez chwilę nie myślał, że będzie tęsknił za lataniem i kosmosem, ale chyba tak było. Tęsknił za tą ogromną, ciemną przestrzenią, która nauczyła go zarówno odwagi jak i pokory.

- Nadal wygląda trochę jak dźwig - usłyszał za sobą zamyślony głos Jina. - Ale przynajmniej w środku jest całkiem przyzwoicie - dodał. - I jest większa, więc jest szansa, że nie będziemy chcieli się pozabijać po miesiącu - dodał, uśmiechając się lekko. - Chodźmy, jeśli nie wylecimy o ustalonej porze, to twój pierwszy oficer... zresztą, wiesz sam, co zrobi.

- Wiem - Yoongi nie mógł powstrzymać się od uśmiechu.

- Kapitanie - Jimin ukłonił się przed nim oficjalnie, jakby od lat nie byli przyjaciółmi. - Można już wchodzić na pokład. Nasz korytarz powietrzny został otworzony, a wylot odbędzie się punktualnie za pół godziny - oznajmił. I chociaż Yoongi spodziewał się mniej oficjalnego powitania, to jednak był pewien, że dobrze zrobił, wybierając Jimina na swojego pierwszego oficera.

Od samego początku nie miał żadnych wątpliwości. Jimin jako jedyny nigdy nie przestał latać i w ciągu tych kilku lat brał udział w przeróżnych misjach, przeważnie dość krótkich, ale nie zmieniało to faktu, że jeśli chodzi o życie na statku, miał z nich wszystkich największe doświadczenie.

- Kapitanie - Yoongi przeniósł wzrok na Hyeongjunga, który patrzył na niego ze swoim charakterystycznym, szerokim uśmiechem, który wyglądał trochę przerażająco.

- Hyeongjun będzie pełnił na statku rolę młodszego inżyniera i mechanika - wyjaśnił Jimin. Według niedawnych ustaleń na statkach Triumwiratu przynajmniej jeden członek załogi musiał być bio-androidem.

Jimin nie wydawał się przejmować tą zasadą, chociaż stanowił dla niej paradoks. Nie podlegał pod definicję bio-androidów, ponieważ jego organizm w stu procentach składał się z materii organicznej, nie był jednak człowiekiem, bo został stworzony w laboratorium. Z tego powodu Jimin znajdował się poza wszystkimi klasyfikacjami i stanowił gatunek sam w sobie, co chyba nawet mu odpowiadało.

- A gdzie jest... - Yoongi rozejrzał się wokół. Nadal brakowało mu jednej osoby.

- Cała załoga dostała informacje dotyczące lotu i z całym szacunkiem do naukowego pionu misji, nie będziemy zmieniać planów przez to, że ktoś nie potrafi dostosować się do wytycznych - oznajmił chłodno Jimin, a Yoongi starał sie zignorować Jina i Hoseoka, którzy dawali sobie porozumiewawcze znaki, które wcale nie były subtelne.

Prawdopodobnie najlepiej by było, gdyby Namjoon w ogóle się nie pojawił, chociaż Jimin od dawna zarzekał się, że jego obecność w ogóle mu nie przeszkadza, bo przecież są dorośli, od dawna nic ich nie łączy, a poza tym potrafią zachować się profesjonalnie.

Z drugiej strony Namjoon był naprawdę dobrym naukowcem i prawdopodobnie zostałby wytypowany do tej misji, nawet gdyby sam się na nią nie zgłosił. Wyniki i raporty z jego wypraw badawczych robiły wrażenie nawet na kimś, kto średnio interesował się naukowymi odkryciami.

- Zróbmy najpierw odprawę - zaproponował Yoongi. - Miejmy to już z głowy przed wylotem - dodał, kierując się od razu do kantyny, która została rozbudowana tak, by znalazło się w niej miejsce na niewielką szklarnię, kącik wypoczynkowy i szafy na zaopatrzenie, w których prawdopodobnie znajdował się tylko alkohol i paczki z ziarnami kawy.

Chłopak cofnął się trochę, destabilizując cały pochód, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że na stołówce już ktoś jest.

- O - powiedział tylko, kiedy siedzący w fotelu Namjoon odwrócił się w jego stronę, pokazując w uśmiechu dwa, głębokie dołeczki. Yoongi zawsze mu ich zazdrościł. Właściwie to zazdrościł każdemu, kto miał jakieś ładne, charakterystyczne cechy wyglądu.

- Nocowałem na statku - wyjaśnił Namjoon, stając prawie na baczność. - Nie chciałem się spóźnić - dodał rozbrajająco.

Yoongi usłyszał, jak stojący za nim, zirytowany Jimin głośno wypuszcza powietrze.

- Gratuluję, tym razem jesteś wyjątkowo na czas - powiedział Jimin, siadając na szerokiej ławie.

- Mam nadzieję... - zaczął Yoongi, patrząc po twarzach swojej załogi, kiedy już wszystkim udało się zgromadzić przy stole, a Taehyung i Jungkook przestali kłócić się o krzesło i w pomieszczeniu zaległa długo oczekiwana cisza.

Przypomniał sobie chwilę, kiedy spotkał ich po raz pierwszy, na tym samym statku. Wtedy bardzo zależało mu, żeby powiedzieć coś, co na zawsze zapadnie w ich pamięci.

Jednak był zbyt zestresowany, żeby coś takiego wymyślić. Teraz mógłby w końcu to zrobić i walnąć jakimś motywującym cytatem o przyjaźni, czy pracy zespołowej. Odchrząknął głośno.

- Mam nadzieję, że przez te trzy lata nie znajdziemy absolutnie nic - powiedział głośno i uśmiechnął się lekko, widząc zaskoczenie na twarzy Jimina. - Mam nadzieję, że ta misja okaże się porażką, a kosmos jest martwy, pusty i ciemny, jak zawsze nam się wydawało. Dziękuję.

- Wspaniała motywująca mowa jak na kapitana przystało - podsumował Jin, zdejmując nogi z poręczy fotela. - Ale zgadzam się. Zero życia, zero mikrobów.

- Może tylko jakieś fajne kamienie - podsunął Hoseok, przypadkowo rozpoczynając dyskusję o geologii, której Yoongi w ogóle nie chciał słuchać.

Nie miał jednak zamiaru jej przerywać, bo w zasadzie powiedział wszystko, co chciał. Misje naukowe, które badają odległe galaktyki, tak naprawdę dość rzadko wracają z odkryciami, które rewolucjonizują naukę. Yoongi naprawdę liczył na to, że będą jedną z tych misji, które odhacza nowe miejsca na mapie kosmosu. I tyle.

- Czemu w takim razie w ogóle chciałeś jechać na jakąś misję? - zapytał cicho Yoongiego Taehyung, kiedy cała reszta zaczęła ożywioną rozmowę o kosmicznej geologii, o której żaden z nich nie wiedział zbyt wiele. - Skoro go tak nienawidzisz?

- Są rzeczy gorsze od kosmosu - mruknął Yoongi, marszcząc nos. Taehyung pochylił się w jego stronę wyczekująco. - Matka Jina wspomniała o dzieciach.

a/n: I to już naprawdę jest koniec. Dziękuję, że ze mną byliście :)

catonecstasy bez odbioru

02.10.2017-12.08.2020