Ostatnią dobę na jachcie spędzili bardzo... ciepło.

Harry ciągle przytulał Louisa, składał pocałunki na jego policzkach czy szyi. Czas tego dnia mijał znacznie szybciej niż w te pozostałe i naprawdę nie chciał już wracać do normalnego, nudnego życia.

— Będziesz za mną tęsknił? Czy... zasłużyłem na to, aby zająć trochę miejsca w twoim serduszku? — spytał cicho Harry, brzmiąc bardzo słabo, jakby obawiał się odpowiedzi, ale mimo to spojrzał w sztormowe oczy.

— Będę tęsknił... — mruknął Louis, kiwając głową — cały czas, kochanie.

Loczek uśmiechnął się delikatnie, aby następnie złączyć ich dłonie razem i ucałować je równie delikatnie, ponieważ wyczuwał szczerość w głosie mężczyzny i poczuł się lepiej.

— Moglibyśmy się wiele nauczyć od siebie... — odezwał się ponownie starszy, nieco kuląc, aby wtulić się w niego i odczuć jego ciepło, perfumy.

— Na pewno tak — przytaknął, wplątując wolną dłoń w jego włosy, które zaczął przeczesywać. — Ale pamiętaj, że wciąż mam swoje... życie.

— Zayn cię zdradził — oznajmił, przełykając ślinę, ponieważ nie był pewien, czy mógł o tym gadać. — Gdybym kochał kogoś nad życie, bo tak mówił, nigdy nie zdradziłbym tej osoby... mimo alkoholu, negatywnych emocji czy...

Louis nie dał mu dokończyć, ponieważ pochylił się nad nim i złączył ich usta w pocałunku, aby się zamknął. Wiedział to... wiedział, że miłość Zayna nie była już tak mocna jak kiedyś, ale chciał wierzyć, że... właściwie sam nie wiedział, co miał o tym myśleć i w co wierzyć.

Harry podniósł się, aby usiąść na udach Tomlinsona i powrócił do pocałunku, rozkoszując się tym charakterystycznym smakiem jego ust. Chciał uczestniczyć w jego życiu, być ukochaną osobą, przynosić kwiaty, robić obiady i wszystkie te zwyczajne rzeczy, ale wiedział, że nie miał szans... na pewno nie teraz.

— Porozmawiajmy o czymś przyjemnym — uśmiechnął się. — Zarzuć jakiś temat.

— Czym jest dla ciebie dom? — spytał Styles.

— Dom? — uniósł brew, a następnie westchnął. — To... osoba.

— Jaka osoba? — zachęcał, aby mówił dalej. Chciał go słuchać, ponieważ uwielbiał jego głos.

— Taka, która sprawia, że jesteś lepszym człowiekiem — przyłożył dłoń do policzka H. — Która nigdy nie ciągnie cię w dół... dba o ciebie i cieszy się każdą chwilą z tobą, ponieważ na to właśnie zasługujesz i... to twoja bratnia dusza. Możesz na niej polegać w każdej sytuacji, możesz... milczeć przy niej, a ona i tak cię rozumie.

— Najlepszy przyjaciel, ale... trochę bardziej — mruknął, rozkoszując się dotykiem młodszego. — Osoba, która wierzy w ciebie mimo wszystko, tak?

— Tak, kochanie — kiwnął głową, gładząc kciukiem jego skórę. — Nie jestem pewien, czy jakakolwiek inna osoba będzie mogła to przebić.

— Myślisz, że ktoś pokocha mnie kiedyś tak mocno, jakby był moją bratnią duszą? — spytał cicho Harry, patrząc w sztormowe oczy, które tego wieczoru świeciły jasnym blaskiem, jakby dając nadzieję na coś wspaniałego.

— Jestem tego pewien, Hazz, ponieważ tak piękne osoby jak ty zasługują na wszystko, co najlepsze — mruknął, będąc całkowicie szczerym.

Styles w odpowiedzi jedynie złączył ich usta w ponownym pocałunku i niech nikt go nie wini za to, bo on naprawdę starał się kontrolować, ale za mocno ciągnęło go do Louisa.

~*~

Harry był cholernie dokładny, jeśli chodziło o godziny, więc oczywiście obudził drugiego o trzeciej nad ranem, całując po twarzy.

— Co robisz? Daj mi spać, kochanie — wymamrotał szatyn, obejmując go w talii.

— Musimy się zbierać, o czwartej czterdzieści musisz być w Las Vegas — mruknął, pocierając dłonią jego nagą klatkę piersiową.

— Daj spokój — westchnął, nie mając najmniejszej ochoty wstawać.

— Nie chcę, aby Zayn zarzucił mi przetrzymywanie cię ponad tydzień — uśmiechnął się, składając buziaka na nosie młodszego.

— Kochanie, jestem zmęczony — odparł cicho, nawet nie otwierając oczu. — Nie obrazi się, jak wrócimy kilka godzin później.

— Więc chcesz ze mną jeszcze zostać? Dopłacę ci, ile będziesz chciał.

— Harry... nie chcę, abyś mi dopłacał — pokręcił głową, uchylając powieki, aby spojrzeć w świecące, szmaragdowe oczy. — Nie jestem tu tylko dlatego, bo jesteś bogaty... myślałem, że już zdążyłeś to zauważyć.

— Lubisz mnie? — uśmiechnął się.

— Bardzo cię lubię — kiwnął głową. — Jesteś takim rozkosznym, kochanym chłopcem.

— Mężczyzną — skorygował Styles.

— Dla mnie jesteś chłopcem... jesteś taki bezbronny, samotny i... chciałbym przytulać cię non stop, aby chronić przed światem — westchnął, przeczesując jego loczki dłonią.

— Dziękuję, Louis... za wszystko — przymknął oczy. — Naprawdę dziękuję i tak bardzo się cieszę, że cię spotkałem.

— Ciągle prawisz mi komplementy albo jak teraz, dziękujesz, ale nie jestem taki cudowny... zostawiłem chłopaka, który nie chciał, abym wyjeżdżał, a jednak to zrobiłem.

— Dla dobra was obu — zmarszczył brwi. — Straciliście pieniądze, musieliście skądś je wziąć, a ja daję je wam na tacy i... to całkowicie w porządku.

Louis westchnął, postanawiając odpuścić, bo to trwałoby jeszcze przez długi czas. Objął Harry'ego i przyciągnął do siebie, całując w czoło.

— Śpij, Hazz — mruknął sennie.

— Dobranoc, Lou, przepraszam za tę pobudkę — zachichotał jak nastolatka na widok idola, ale nie zwracał na to uwagi, bo właśnie w tym momencie wszystko było w porządku.

Harry nie miał tak ładnego życia, jakie mogłoby się innym wydawać. Owszem, był bogaty i miał nieco łatwiej pod pewnymi aspektami, ale pieniądze często ciągnęły za sobą inne sprawy, konsekwencje. Mimo wszystkich problemów jakie miał, z Louisem było mu lepiej. Czuł szczęście, gdy po przebudzeniu widział sztormowe oczy i uśmiech. Wszystko inne nie miało znaczenia, dopóki byli blisko siebie... ale to już ostatnie godziny i za niedługo wszystko wróci do normy, obaj będą musieli zmierzyć się z okrutną rzeczywistością.

Tomlinson, szczerze powiedziawszy, będzie tęsknił za jego żartami czy tym, że spał nago i przez to często się śmiał, odsuwając na drugi koniec łóżka, chociaż i tak kończyli w swoich ramionach. Polubił Stylesa, jego sposób bycia, ale oczywiście... miał chłopaka, z którym musiał porozmawiać i jakoś dojść do porozumienia.