‡Alucard‡

Abigail runęła do tyłu, ale natychmiast ją złapałem, dzięki swojej szybkości. Moje rany powoli zaczynają się zasklepiać, dzięki czemu taki ruch nie był dla mnie problemem. Mocno ją trzymałem w ramionach, kiedy widziałem jak z ran wycieka ogromna ilość krwi. W tym samym momencie usłyszałem głośny huk, spowodowany tym, że jej ojciec upuścił broń na ziemię. 

— Nie, nie, nie... Abigail... — Zacząłem panikować. 

Ledwo trzymała otwarte oczy. 

— Nie zamykaj oczu... Rozumiesz? Nie możesz mnie zostawić... — Położyłem jej prawą dłoń na policzku. 

Po chwili obok naszej dwójki znalazł się Lucas, który był równie spanikowany, co ja. 

— Abi... — W jego oczach byłem w stanie dostrzec łzy. 

Kątem oka byłem w stanie zobaczyć, jak jej ojciec chciał podejść, ale Rowen zagrodził mu drogę. Jednak gdy chciał zrobić krok, ugięły się pod nim kolana, przez co upadł na nie. W tym momencie zobaczyłem, jak blondynka podniosła delikatnie dłoń, za którą odrazu złapałam. Przyłożyłem ją do swojego policzka, a ona go delikatnie pogładziła kciukiem. 

— W końcu to ja ciebie uratowałam, a nie ty mnie... — Miała zachrypnięty głos. 

Uśmiechnęła się lekko, a w kącikach jej ust widziałem zbierającą się krew. Gdy to zobaczyłem, poczułem łzy spływające po moich policzkach. 

— Nic nie mów... — Powiedziałem cicho, a moje łzy opadły na materiał szalika. 

W jej oczach powoli zaczyna znikać blask. Kolor jej tęczówek, które imitują barwę błękitnego topazu, zaczynają lekko blednąć. Oddech był coraz słabszy i już urywany. W tym momencie zobaczyłem w kącikach jej oczu łzy. Cera stała się o wiele bardziej bledsza niż zazwyczaj. Z jej twarzy zniknęły rumieńce, usta stały się sine, a temperatura jej ciała spadła o kilka stopni. 

— Abigail, proszę... Nie możesz... Trzysta lat temu straciłem Camelię.... Nie mogę stracić jeszcze ciebie... — Już całkiem pękłem, a z moich oczu popłynęły kolejne łzy, które teraz spływały jedna za drugą. 

— On jej nie uwiódł... — Usłyszałem szept ojca Abigail. 

— To jest prawdziwa miłość.... — Dodał jej dziadek. 

W tej chwili poczułem, jak jej dłoń delikatnie przesuwa się po moim policzku. Spojrzałem na nią, a jej powieki coraz bardziej się zamykały. Plama na jej białym swetrze zajęła go prawie całego, przez co był teraz krwiście czerwony. 

— Abigail... Nie... — Wychrypiałem cicho. 

— Kocham cię, Alucard... — Uśmiechnęła się, a w kolejnej chwili jej dłoń wyślizgnęła się z mojej i upadła bezwładnie na ziemię. 

Po jej policzkach spłynęły łzy, a oczy zaraz po tym zamknęły się na zawsze. Abigail, nie możesz umrzeć. Przytuliłem ją i już całkowicie pękłem. To już chyba moje przekleństwo. Wieczna samotność. Ponownie jak za pstryknięciem palcami, całe moje szczęście znika. Już nie będę mieć okazji, aby zobaczyć i utonąć w jej błękitnych oczach. Aby zobaczyć jej uśmiech. Usłyszeć jej śmiech. Aby dotknąć jej ciepłej skóry, czy pocałować jej usta. 

— Abi... — Odezwał się cicho Lucas. 

W tym momencie usłyszałam głos, ale nie byłem w stanie go rozpoznać. To było wspomnienie szatyna. 

— Ej! Zostawcie go! — To chyba Abigail, kiedy była mała. 

Pobiegła w kierunku trzech chłopaków, którzy dokuczali czwartemu. Miał jasne brązowe włosy i zielone oczy. Na nosie miał okulary. To musi być Lucas. 

— Powiedziałam, zostawcie go! — Uderzyła jednego zamachując się przy tym plecakiem. 

Upadł na ziemię, a ona podbiegła do drugiego, którego kopnęła w zgięcie kolana, przez co upadł na ziemię. Następnie go uderzyła z otwartej dłoni i ruszyła do trzeciego, który już trząsł się ze strachu. Podeszła do niego i złapała za włosy, za które pociągnęła. 

— Jak chcecie z kimś zaczynać, to wybierzcie równego przeciwnika! — Zrobiła mu jeżyka. 

Gdy go puściła, razem z pozostałą dwójką dzieciaków uciekł. Odwróciła się do Lucasa, który już zbierał wszystkie swoje rzeczy. Podniosła piórnik, który leżał w trawie, po czym podeszła do niego i podała mu go. 

— Nic ci nie zrobili? — Zapytała, kiedy oddawała mu przedmiot. 

— Nie... — Pokręcił głową i odebrał materiałowy schowek. 

— Jestem Abigail... — Wyciągnęła do niego prawą rękę. 

— ... Abi? A! Wy....wybacz.... Nie chciałem.... — Dokładnie się jej przyjrzał, ale już po chwili się speszył i opuścił wzrok. 

Zaśmiała się cicho, a następnie pomogła mu wstać. Po chwili ruszyli gdzieś razem. 

Od tego zaczęła się ich przyjaźń. 

— Alucard... — Podniosłem wzrok na szatyna. — Jesteś wampirem, więc proszę... — Po jego twarzy spłynęły łzy. 

Przyglądałem mu się przez chwilę, aż w końcu wydusił z siebie to, o co chcę mnie poprosić. 

— ... Zmień ją... — Powiedział, a ja spojrzałem na blondynkę. 

Dam, dam, dam!