— Tae Tae —głos Jimina był anielski. Zdawał się być nie z tego świata. A gdy jeszcze wypowiedział jego imię, w ten czuły sposób, Kim Taehyung mógłby przysiąść, że nic więcej do szczęścia nie potrzebował. 

— Tak? —  odparł, starając się nie pozwolić swojemu głosu zadrżeć. 

—  Dziękuję... za wszystko... — wyrzucił z siebie tancerz i złapał jedną z wielkich dłoni pianisty w swoje o wiele drobniejsze. —  Jesteś moim jedynym przyjacielem. Dziękuję. 

Światła w teatrze były zgaszone z wyjątkiem jednej lampy, która oświetlała scenę i orkiestrę ciepłym światłem. Cień delikatnie spoczywał na twarzy tancerza, nadając jej miękkiego wyglądu. Park Jimin znów, jakimś cudem wyglądał jak z innego wymiaru. Wyglądał niczym senna mara która zaraz rozpłynie się w chłodnej mgle. A jednak. A jednak był prawdziwy, oddychał - czuł ciepły powiew powietrza z jego ust, uderzający w równych odstępach o swoje policzki i słyszał bicie jego serca. 

— K- —  sam sobie przeszkodził wypowiedzeniu tego wyznania do końca. Jeszcze nie czas. Jeszcze nie ten moment. —  Nie ma za co Jiminnie. Cieszę się, że mogę być tu dla ciebie.

Taehyung czuł jeszcze ciepłą dłoń Jimina, która dotknęła jego policzek, przez wiele godzin.