a/n; to już ostatni rozdział i chciałabym podziękować wszystkim za wyświetlenia, gwiazdki i komentarze. mam nadzieję, że ta krótka historia się Wam spodobała, po raz pierwszy napisałam coś w tym stylu i obawiałam się, że jej nie polubicie...

jeszcze raz dziękuję, trzymajcie się! ♡

ps. w maju startuje kolejne ff o minho (coś dla fanów fantastyki)~

***

Serce Minho biło w przyspieszonym tempie kolejną godzinę. Miał wrażenie, że zaraz się przemęczy i zatrzyma; w sumie, nie miałby nic przeciwko, gdyby się tak stało.

Wszystko go bolało. Miał problemy z oddychaniem i czuł się, jakby miał się zaraz udusić, bo nie potrafił nabrać wystarczającej ilości tlenu do płuc. Było mu tak cholernie słabo; chciał, żeby to się skończyło.

Nie płakał dużo. Nie mógł, nie potrafił. Prawda jeszcze nie do końca do niego docierała, starał się ją wyprzeć i zapomnieć. Ale to nic nie dawało, wciąż wydawało mu się, że słyszy głos dziewczyny w głowie i znowu robiło mu się jeszcze bardziej niedobrze.

Prawda była bolesna, ale w końcu Minho nie lubił kłamstwa. Nie sądził jednak, że ta okaże się być aż tak okrutna. Dlaczego dopiero teraz zdał sobie sprawę z faktu, że dał się oszukać, omamić, chociaż ona wcale się nie starała tego zrobić? Wpadł w jej sidła, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Miał wrażenie, że ten błysk w jej piwnych oczach to tak naprawdę były dusze, które tak jak on zostały zwiedzione.

Dlaczego wcześniej nie zauważył, jakim głupcem jest? Teraz było za późno i jego serce było złamane, zapewne już na zawsze.

KONIEC