Melodia nocnych miast

Płonie okno, mknie niestrzeżony świat. Gdy światło leje się strumieniami, cisza zapada, wiatr pada prosto z chmur.

Miast nocnych melodia jest wygrywana subtelnie, a ten kto spacerem ceruje wolną chwilę w owe czasy, jest wygranym.

Wychodzisz z domu. Wygrasz ten dzień.

Szepczą do ciebie ściany budynków, a Księżyc, jak widz, rozsiada się w fotelu. Brniesz do celu, którego nie ma, gdy brak jest celu, żaden dylemat niestraszny.

Ptaszyny, parki ~ na miejscu publika, tyś dziś aktorem, świat spod nóg zmyka...

Dość szybciutko, krótko w przelocie, obserwujesz mroczne niebo w zachwycie.

Przecież te kłęby granatowe zapierają mi dech w piersiach. Każą mi w siebie wierzyć, a ja im się kładę jak na talerzu.

Bierzcie mnie, bierzcie i skąpajcie w tym szafirowym cieście.

Kupujesz sobie jeszcze dwie sekundy, przedłużasz wzrok, krok ustaje. Wydaje się, iż to, co wzwyż, niżej zechciało zejść. Ach, gdybyś tylko mógł zjeść:

te obłoki...

te blaski...

te latarnie...

Niemożliwe się dzieje: pożerasz je okiem, a potem ustami, skwierczy pełny żołądek, trawiony zachwytami (niebieskie, w głównej mierze). Pełnyś, więc zachciewa się leżeć.

Odkładasz w parku drzewiastą wizytę, przydałoby się wino, długopis z zeszytem. Na życzenie zjawia się wszystko. Pośrodku niby ognisko, płonie nierealnie. Astralnie szkicujesz, co widzisz, a widzisz to, czego nie widać.

Zew czerwoności pociągają wargi, w oddali szumią auta, nieskończone korki.

Tam ludzie strudzeni szepczą paciorki, i widać jak z sieni mkną ku bóstwa scenie. I ty, szalenie pokorny, dołączasz się do tej modlitwy ~ niech jutro też będzie wolne, niech stępią się życia brzytwy, niech prąd niesie twą tratwę.

Tu podmuch przed tobą czułość odsłania, tam ktoś falbaniaste firanki zasłania...

Niedbale.

Rozglądasz się niedbale.

Mkną ci szale przed oczami, myślisz o wszystkim głuchymi nocami.

Na kark ci coś składa [odpowiedź z modlitwy], przepowieść, czy rada:

Będzie dobrze.