Obudzenie się po próbie samobójczej? Nie polecam.
Pierwsza myśl raczej głupia: o, nadal jestem.
Potem zacząłem się zastanawiać co poszło nie tak. Leżałem w szpitalu, o dziwo w osobnej sali. Miałem podłączoną kroplówkę, więc nie jest jeszcze pewne, że przeżyję.
A może to tak profilaktycznie? Po chwili straciłem nadzieję na szybki zgon, a nawet na zgon w ogóle.
Ale czemu? Przecież Szlam jest niezawodny, tak mówią. W ogóle śmieszna historia z tym Szlamem. Nazwali go tak, bo po spożyciu i niechybnym zgonie białka oczu stają się zielone.
Już drobna dawka rzędu łyżeczki stołowej powinna zrobić ze mnie spienionego na mordzie, zielonookiego trupa, a tymczasem wypiłem cała buteleczkę i nic.
Pewnie na Niebrowie sprzedali mi syf, pomyślałem. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że ze względu na skład chemiczny i cośtam z genami, na jedną na 10000 osób Szlam nie działa. Zapewne byłem pierwszym takim przypadkiem.
Tak czy inaczej musiałem stawić czoła pytaniom. Czy rodzice wiedzą? Co myślą? Co myśli o mnie ta pielęgniarka, czy ma mnie za tchórza i idiotę? Ten lekarz? A podstarzali pacjenci z sąsiednich sal, wiedzą że ten młody to samobójca, szczeniak jeden my walczyliśmy z tamtym systemem a ten narzeka choć urodził się na gotowe?
Jebał to wszystko pies. Miałem chwilę spokoju w moim apartamencie szpitalnym i zamierzał to wykorzystać. Z czasem nawet zaczynało mnie cieszyć moje położenie. Może i dobrze, że nie umarłem? Pamiętałem dobrze to obrzydliwe uczucie niemocy, gdy na dachu bloku zrozumiałem, że już nie zdążę wypić ostatniej herbaty.
Teraz miałem szansę. Wszystko jakby zaczęło się na nowo.