Przechodziłam rano obok tablicy ogłoszeń. Zatrzymałam się, gdy zobaczyłam nagłówek ,,Zabranie"

Zebranie trójek klasowych

Pierwsze zebranie odbędzie się 5. października na przerwie między 6 a7 godziną lekcyjną w sali nr 15.

Piąty to dzisiaj. Po moich lekcjach. Muszę  powiedzieć o tym Arturowi i Martynie. Nie zamierzam iść tam sama.

Usłyszałam nagle brzęczenie mojego telefonu. Na wyświetlaczu zobaczyłam zdjęcie przyjaciółki.

– Halo?

– Cześć, Nadia – usłyszałam zniekształcony głos. – Słuchaj, jestem chora i czy mogłabyś przynieść mi lekcję?

– Mmm... Tak jasne.

– Coś nie tak? – zapytała, słysząc mój niepewny ton.

– Nie tylko dziś jest spotkanie trójek klasowych.

– Nie wiedziałam, ale możesz iść z Arturem.

– Ta... o ile w ogóle będzie. Życzę zdrowia.

– Dzięki, kochana, do później.

Schowałam telefon do tylnej kieszeni spodni i ruszyłam pod salę od anielskiego. Siedział tam Artur ze słuchawkami w uszach. Usiadłam obok i pociągnęłam za biały kabelek.

– Hejka – powiedziałam.

– O cześć, co tam?

– Wiesz, że dzisiaj zebranie?

– Nie mów, że po lekcjach.

– No niestety.

- Ugh...

– Też mi się to nie podoba, a Martyna jest chora i...

– Wygląda na to, że idziemy tam razem.

– Dokładnie.

***

Po skończonej chemii pożegnałam się z bliźniakami i ruszyłam z Arturem do piętnastki.

– Wiesz... muszę iść do łazienki – powiedział Artura. – Zajmij jakieś miejsca.

– Okey.

Blondyn się oddalił, a ja podeszłam do drzwi, gdzie miało być spotkanie. Zastanawiam się czy najpierw zapukać, ale zrezygnowałam z tego pomysłu. Szarpnęłam za klamkę i weszłam do środka. Pierwsze to co rzuciło mi się w oczy to, że wszystkie ławki były zajęte. No oprócz pierwszej w środkowym rzędzie. Przy biurko stał nauczyciel w-fu.

– Dzień dobry – powiedziałam.

Nauczyciel spojrzał na mnie, ale szybko ponownie pochylił się nad swoim notesem.

Chciałam już usiąść na wolnym miejscu, ale usłyszałam znajomy głos.

– Nadia, chodź tutaj.

Spojrzałam w głąb sali. W przed ostatniej ławce siedział Adam. Obok niego było wolne miejsce. I co mam zrobić? Za późno żeby udać, że go nie usłyszałam. Podeszłam do jego ławki i usiadłam.

– Cześć – przywitałam się.

– Siemka.

– Jesteś tu sam? – zapytałam się.

– Tak, wyrolowali mnie - zaśmiał się. – A ty?

– Jestem...

Nie dokończyłam, bo naszą uwagę przykuło czyjeś wyjście do sali. Był to Artur. Stanął i przez chwilę się rozglądał. W końcu jego wzrok padł na mnie i Adama. Później z grymasem na twarzy usiadł w pierwszej ławce.

Nauczyciel, który siedział na obrotowym fotelu, wstał i przemówił.

– Tak samo jak i wam nie chcę tu być, więc zebranie nie będzie długie. Pierwsza informacja to, że w sobotę w szkole będzie festyn jesienny. Obecność obowiązkowa. Pewnie zapytacie: Czemu? I wiecie co? Sam chcę wiedzieć. No ale naszego dyrektora ciężko ogarnąć.

Zastanawiam się czy on jest zmęczony dzisiejszym dniem czy po prostu ma wywalone na to co musi przekazać.

– Druga sprawa o wiele błaha i doskonale by tą wiadomość przekazali wychowawczy, no ale po co. Dobra wracając, od 15 października jest obowiązek zmieniania butów, ale nie oszukujmy się nikt z was tego nie robi.

Niektórzy w sali się zaśmiali.

– Trzecia i ostatnią sprawa, że 1 grudnia będzie wyjazd do filharmonii. Tematyka będzie o świętach i kolędach. I trzeba ubrać się na galowo. To tyle możecie iść.

– On zdecydowanie ma zły dzień – szepnął Adam, wstając ze swojego miejsca.

– Zgadzam się.

Wyszliśmy z sali, gdzie wpadliśmy na Artura.

– Nadia, wracamy razem? – zapytał blondyn.

– Chciałabym, ale muszę Martynie zanieść lekcję, poprosiła mnie o to.

– Okey... to do jutra – burknął i szybko sobie poszedł.

Coraz częściej denerwuje mnie jego zachowanie.

– Wygląda na to, że idziemy w tę samą stronę – uśmiechnął się Adam.

– Rzeczywiście.

Wyszliśmy ze szkoły.

– Wiesz jak Martyna się czuje? – zapytałam.

– Nie najlepiej, ale jutro będzie zdrowa jak ryba.

– A jak tam treningi?

– A właśnie, pewnie nie słyszałaś, ale Krystian został zawieszony.

– Co? Miesiąc po rozpoczęciu? Co zrobił?

– Ukradł klucze szatniarce i zamknął w niej jakiegoś pierwszoklasistę. No i został przyłapany. Nie ma go w szkole, trener musiał wyznaczyć nowego kapitana.

– To świetnie, ale on po jakimś czasie wróci, co nie?

– No tak, ale trener porządnie się wkurzył na swojego synalka i żeby nie narazić się dyrektorowi, pewnie go wywali.

– Oby tak się stało.

– A jak tam twoje treningi?

– W tamten piątek miałam pierwszą konfrontację z drużyną Artura.

– I jak wrażenia?

– Większość jest w porządku, ale jeden z nich jest wredny i wkurzający.

– Mam nasłać na niego Maćka?

Zaczęłam się śmiać.

– Nie, nie ma takiej potrzeby.

Chwilę później znaleźliśmy się pod blokiem Adama i Martyny. Weszliśmy po schodach, a następnie do mieszkania. Zdjęłam buty i poszłam do pokoju przyjaciółki.

– Hejka – powiedziałam.

Martyna leżała w łóżku opatulona kocem i przykryta kołdrą. Koło niej leżały zużyte chusteczki.

– He... – zaczęła kaszleć.

– Moja bidulka – podeszłam i przytuliłam ją.

– Dużo mniej ominęło?

– Nie, same nudy. Przez cały dzień robiłam dla ciebie notatki z każdej lekcji i do domu jest karta pracy z chemii – wyciągnęłam wszystko z teczki. – Wystarczy, żebyś wkleiła do zeszytu.

– Anioł nie człowiek – powiedziała i kichnęła.

Dotknęłam jej czoła.

– Boże, jesteś cała rozpalona. Pójdę zrobić ci herbaty.

Zeszłym na dół i nastawiłam wodę do czajnika. Wyjęłam z górnej szafki czerwony kubek. Zaczęłam szukać  torebki z herbatą lecz z marnym skutkiem.

– Nieładnie tak myszkować w cudzym domu.

Podskoczyłam wystraszona. Adam stał oparty o blat stołu ze skrzyżowanymi rękoma.

– Długo tak się przeglądasz?

– Parę sekund. Czego szukasz?

– Herbaty.

– Środkowa szuflada obok lodówki.

– Dzięki.

Otworzyłam odpowiednią przegródkę i faktycznie były tam kilka rodzajów herbaty.

– Bardzo dbasz o Martynę - powiedział brunet.

– Wiesz, to ona jako pierwsza zaczęła ze mną rozmawiać. Poznała mnie z bliźniakami. Jakby to powiedzieć... dzięki niej stałam się częścią ich paczki.

– Uroczo...

– Ej, nie nabijaj się!

– Nie nabijam się.

Gdy zalałam kubek wrzątkiem, Adam otworzył lodówkę. Później podszedł do kuchenki i zajrzał do garnka, który tam był.

– Ehh... grochowa... czyli dziś będę głodował.

– Możesz coś zamówić – wsypałam cukier do herbaty.

– Jestem spłukany.

– To może zrobię naleśniki – zaproponowałam.

– Chce ci się?!

– Martyna pewnie również jest głodna no i ja w sumie też. Wszyscy na tym skorzystamy.

– Jakie szczęście, że Martyna cię poznała. Będziesz potrzebowała pomocy?

– Nie, dam radę.

Zaszył się w swoim pokoju. Ja zaniosłam gorący napar czarnowłosej.

– Dziękuję – powiedziała, upijając ostrożnie pierwszy łyk.

– Jesteś głodna?

– Bardzo. Mama chyba zrobiła obiad.

– Chcesz grochowej?

– Grochowa?! Nieee...

– O, czyli jesteś trochę podobna do brata.

– Pff...

Wróciłam do kuchni. Wyjęłam szklaną miskę. Znalazłam mąkę, cukier, jajko i mleko. Wymieszałam wszystkie składniki.  Znalezienie patelni sprawiło trochę problemów, ale w końcu się udało.

*TIME SKIP*

Wyłączyłam  kuchenkę,  a brudną miskę wstawiłam do zlewu. Spojrzałam na talerz z górą naleśników. Postawiłam je na stole i wzięłam dżem jagodowy.

Usłyszałam jak ktoś schodzi z góry.

– Ale pięknie pachnie – przy stole pojawił się brunet.

– Siadaj i smacznego.

Wzięłam dwa nowe talerze i jeden podałam chłopakowi. Posmarowałam naleśniki dżemem i zaniosłam je Martynie. Wróciłam do kuchni i sama zasiadłam do stołu.

– A gdybym ja był chory, też byś o mnie tak dbała? – zapytał.

Uśmiechnęłam się pod nosem.

– Mam dobre serce, więc pewnie tak.

Zakaszlał i złapał się za brzuch.

Zaczęłam się śmiać.

– O nie, chyba mam gorączkę.

– Wiem, że udajesz.

– Nie udaje, sama sprawdź.

Dotknęłam ręką jego czoła. Miał ciepłe, ale nie rozpalone.

– Udajesz – stwierdziłam.

– Nie prawda, po za tym temperaturę nie sprawdza się ręką.

– To prawda. Gdzie masz termometr?

– Nie tym!

– A niby czym?

– Całusem w czoło.

– Co?!

– No tak. Mama nigdy nie sprawdzała ci w ten sposób temperatury?

– Nie... – zapadła cisza – poszukam tego termometru.

Odeszłam od stołu i otworzyłam znajdującą się wysoko szafkę,  bo tam najczęściej rodzice chowają leki, bandaże i inne. Jednak tam nic nie było.

Poczułam jak Adam łapię mnie za ramiona. Obrócił mnie przodem do siebie. Spojrzał mi w oczy i zrobił coś czego się  nie spodziewałam. Zbliżył się do mojej twarzy i dotknął ustami mojego czoła!

– Tak właśnie sprawdza się temperaturę.

Zrobiło mi się gorąco, czułam jak policzki mnie pieką. Był tak blisko... można powiedzieć, że to teraz ja dostałam gorączki.