Mimo że pogrzeb wpłynął na nas wszystkich to wkrótce życie wróciło do dawnego rytmu. Minęły trzy miesiące. Jest już wiosna i jutro moja klasa i klasa Adama jedzie na wycieczkę.

Aktualnie pakowałam swoje rzeczy. Spakowałam ubrania, szczoteczkę i pastę do zębów. A do małego plecaka włożyłam kosmetyczkę i ładowarkę do telefonu.

Usłyszałam dzwonienie mojej komórki.

– Halo?

– Nadia, nie mogę znaleźć moich słuchawek, więc pomyślałam, że zostawiłam je u ciebie.

– Okey, poszukam je. A tak w ogóle jesteście spakowani? 

– Adam tak, ale ja nadal mam dylemat jakie ubrania wsiąść. 

– Martyna to wycieczka a nie pokaz mody – przypomniałam. 

– Tak, ale na tej wycieczce będzie osoba, która mi się podoba. 

– O czyli jednak się do niego przekonałaś. 

– Nie lubię przyznawać ci racji, więc nic nie powiem. 

Zaśmiałam się do słuchawki. 

– Dobra idę poszukać twoich słuchawek i idę spać, bo trzeba być o szóstej pod szkołą.

– Agh... gdyby to nie była wycieczka to bym nie wstawała. Dobranoc. 

– Dobranoc. 

***

Wstałam o piątej. Zaspana ubrałam się i biorąc swoje bagaże, poszłam na dół. Poczułam jakiś zapach. Poszłam do kuchni i zobaczyłam mamę, stojącą przy kuchence.

– Mama?

– Och, cześć. Weź talerz zrobiłam ci śniadanie. Droga będzie długa.

– Dziękuję, ale nie musiałaś wstawać tak wcześnie.

– Tak i pozwolić ci jechać bez pożegnania?

Mama nałożyła mi jajecznicy.

– Obiecaj, że będziesz uważać.

– Mamo, rozmawialiśmy o tym.

- Wiem... – ziewnęła – dobra, nie dam rady, idę spać. Pa, kochanie – ucałowała mnie w czoło i poszła.

– Ucałuj ode mnie tatę.

– Mhm...

Gdy skończyłam jeść włożyłam naczynia do zmywarki i poszłam założyć buty. Gdy chciałam już wychodzić, ale zorientowałam się, że nie mam przy sobie telefonu. O nie, bez niego się nie ruszę. Poszłam do pokoju i faktycznie leżał na biurku. Wychodząc z pokoju wpadłam na Daniela, który wychodził z łazienki.

– Nadia, wiesz, że będę miał spokój od małego potwora aż na 3 dni?

– Serio? Ja też! Co nie, że super?!

– Haha, na razie młoda – i zniknął za drzwiami swojego pokoju.

Wyszłam z domu i poszłam na przystanek, gdzie czekał na mnie Artur.

***

Przed budynkiem czekaliśmy na naszych przyjaciół.

- Ciekawe jak będzie z pokojami- powiedział Artur.

– Jeśli chcesz mieszane pokoje to możesz sobie to wybić z głowy – powiedziałam, a on się zaśmiał. – Martwi mnie czy ja się nie zgubię w tej Warszawie.

– O to się nie bój. Ja zawsze cię znajdę.

Zaśmialiśmy się i mnie przytulił. Zamknęłam oczy i tak staliśmy przez kilka chwil.

– Cześć, Nadia.

Gdy usłyszałam głos Adama oderwałam się od blondyna jak oparzona. Brunet był ubrany w jeansy, czystą bluzkę i sportowe buty. Jak on cudownie wyglądał. Co?! O czym ja właśnie pomyślałam?! Dobra, nieważne. 

Miał zaciśnięte dłonie i z wrogością patrzył na Artura. 

– Cześć, Adam. Nie przyszedłeś z Martyną? 

– Nie, zaszła po bliźniaków. Zaraz będzie – powiedział oschle. Co bardzo mnie zdziwiło. 

Odwrócił się i odszedł do Maćka, który właśnie się zbliżał. 

– Jakiś dziwny jest. 

– Może dlatego, że jest rano, jeszcze się nie obudził. 

Nie, definitywnie nie. Adam miał coś do Artura, a Artur miał coś do Adama. I postanowiłam się tego dowiedzieć. 

– Czemu nie lubisz Adama? – zapytałam prosto z mostu. 

– Co?! 

– Nie udawaj. Widzę, że za sobą nie przepadacie.

– To nic. Nie powinnaś się tym przejmować. 

– Artur! – podniosłam ton, bo chciałam usłyszeć prawdę. 

– No dobra, chodzi o to, że Adam jest kapitanem drużyny piłki nożnej i stał się jeszcze bardziej popularny niż przedtem. I mam wrażenie, że jest lepiej traktowany niż zwykły uczeń. 

Moim zdaniem jego wytłumaczenie było bezpodstawne, ale niech mu będzie. Bez słowa opuściłam blondyna i podeszłam do Adama i Maćka. 

– Możemy pogadać? 

Chłopcy spojrzeli na siebie jakby przeprowadzali niewerbalną rozmowę, a potem Maciek oddalił się. 

– O co chodzi? – zapytał.

– Masz jakiś problem z Arturem?

Adam uniósł brwi, zdziwiony moim pytaniem. 

– Widzę, że się nie lubicie. I to odkąd pamiętam. To staje się męczące. 

– Dobra, chyba najwyższy czas ci wszystko wytłumaczyć. Chodzi o to, że Artur jest w tobie zakochany i jest bardzo zazdrosny, bo my dobrze się dogadujemy. 

Zamurowało mnie. I zarazem byłam zła, bo Artur mnie okłamał.

– Bardzo mnie zastanawia, że nie zauważyłaś tego wcześniej.

Spuściłam głowę. Może coś innego mnie rozpraszało? Chciałam już odejść, ale coś mi się przypomniało. 

– Mówiłeś, że Artur jest zazdrosny, ale dzisiaj to ty dziwnie się zachowywałeś. 

Uśmiechnął się łobuzersko. 

– Jesteś mądrą dziewczyną. Domyśl się. 

***

Wkrótce pojawili się Martyna, bliźniacy i inni uczestnicy wycieczki. Pojawili się nasi wychowawcy. Po sprawdzeniu obecności pod szkolę podjechał autokar. Włożyliśmy nasze bagaże i zajęliśmy miejsca. Usiadłam z Martyną, bliźniacy za nami, Adam z Mackiem przed nami, a Artur z Hubertem obok nas. 

Martyna ma chorobę lokomocyjną, więc musiała siedzieć przy przejściu. 

– Jeśli poczujesz się źle to od razu mi mów, okey? – powiedział Adam za nim odjechaliśmy.

– Jasne. 

Uśmiechnęłam się widząc jak on troszczy się o siostrę.

Kiedy autobus wreszcie ruszył, śmiechów, żartów i śpiewów nie było końca. Był jeden postój, na którym pozwolił na załatwienie swoich potrzeb i złapanie odrobiny powietrza. Po 5 godzinach byliśmy już na miejscu.

Autokar zatrzymał się przed hostelem. Wzięliśmy swoje rzeczy i poszliśmy za panią. Przez kilka minut czekaliśmy w holu. Gdy czas się dłużył i każdemu kończyła się cierpliwość, pani miała listę z pokojami.

- Okey, proszę o uwagę. Z 2d Krzysiek, Hubert i Tomek oraz z 3c Mateusz i Kuba, pokój sto trzy – podała im kluczyk i poszli szukać pokoju. – Piotr, Paweł i Artur oraz z 3c Adam i Maciek, pokój sto dziewięć. – Artur wziął klucz, a bliźniacy pomachali nam i poszli.

– 2d, Martyna, Nadia, Justyna, Iza i Zuza, pokój sto jeden.

Nie przepadam za Zuzą, ale mam nadzieję, że nie wyprowadzi mnie z równowagi.

Znaleźliśmy nasz pokój i każda zajęła łóżko, które im odpowiadało.

Justyna rzuciła się na białą kołdrę.

– O kurde, to łóżko jest wygodniejsze od mojego.

Wszystkie się zaśmiałyśmy.

– Idę eksplorować łazienkę- powiedziała Martyna i otworzyła brązowe drzwi.

Iza włączyła telewizor, który wisiał na ścianie, a Zuza przeglądała Facebooka.

Usłyszałam swój telefon, więc odebrałam.

– Już się stęskniłeś, Paweł?

– Ja, zawsze. Chodź obczaj jaki mamy duży pokój.

– Spoko, zaraz będę.

Rozłączyłam się i chciałam już wychodzić, ale Iza mnie zatrzymała.

– Nadia, czy ty i Paweł coś ten...?

Zdziwiło mnie jej pytanie, ale później uśmiechnęłam się jak głupia. Czy ona była zakochana w moim przyjacielu? Zaśmiałam się.

– Paweł jest najlepszym chłopakiem na świecie, ale ja i on? Nigdy w życiu.

Szatynka uśmiechnęła się na dźwięk moich słów.

Wyszłam z pokoju, przyszłam przez korytarz i zapukałam do ich drzwi. Otworzył mi Maciek.

– Miło cię widzieć, ale ja przyjmuję tylko w nocy – zaśmiał się, a ja przewróciłam oczami. – Wchodź.

Gdy zrobiłam tylko krok, zobaczyłam nagi tors Adama. Właśnie przebierał koszulkę. Wstrzymała oddech. Co było że mną nie tak?

– Nie gap się – szepnął mi do ucha szatyn, który najwidoczniej zauważył, że świdruje wzrokiem w Adama.

Maćka rozbawiła ta sytuacja, więc nie mógł się powstrzymać i się zaśmiał. A ja trzepnęłam go w ramię.

– Hej, chłopaki.

Wszyscy teraz zauważyli moją obecność. Teraz mogłam rozejrzeć się po ich pokoju. I tak jak mówił Paweł, był dwa razy większy od naszego.

– Można tu zmieścić 12 osób. Idealnie by zagrać w butelkę – powiedział Piotrek.

– Świetny pomysł– odparł Maciek.

– Tak, co powiecie na dziś wieczór? – zaproponował Artur.

Gdy zaczęli mówić o butelce, serce na chwilę mi przyśpieszyło. Nie wiadomo co wymyślą bliźniacy.

– Nadia, zapytasz dziewczyn czy zagrają? - zapytał Paweł.

– Tak, jasne.

Wróciłam do pokoju i gdy chciałam powiedzieć pozostałym o pomyśle chłopaków, do pokoju weszła Beatka.