- Dlaczego mnie pocałowałeś?- zapytałam szeptem patrząc w jego oczy, nasze twarze znajdowały się kilka milimetrów od siebie

- Dlaczego odwzajemniłaś pocałunek? - Właśnie Liv, dlaczego?- zapytałam samą siebie

- Pierwsza zapytałam- powiedziałam próbując wymigać się od pytania, na które nie znałam odpowiedzi. Nic nie powiedział, wciąż stał przyciskając mnie do ściany. Niezręczną cisze, która panowała między nami przerwał rozbawiny Mike, o którym całkowicie zapomniałam.

- No no! Czyli co teraz jesteście, taką jakby parą, tak?

- Co? Nie!- krzyknęliśmy razem z Christianem w tej samej chwili, kierując wzrok na Mike'a

- Nie?!- znów krzyknęlismy razem, ale patrząc na siebie.

- Dobra nieważne- powiedział Chris odsuwając się ode mnie

- Nieważne?! Najpierw mnie całujesz, a potem..- przerwał mi

- Uspokój się, to był zwykły pocałunek, nic wielkiego, zapomnij o nim. Zapomnieć? Człowieku, ty mnie właśnie pocałowałeś i spodobało mi się to, jak mam o tym zapomnieć?

- Dobra!- krzyknęłam obrażona, po czym wróciłam do pokoju Christiana pamiętając, że to teraz był także mój pokój i że w tym starym ciągle jest ta pielęgniarka, nie mogłam oczywiście też zapomnieć, aby mocno trzasnąć drzwiami, które po chwili otworzyły się z hukiem, a do pokoju wszedł Christian

- Czego chcesz?- krzyknęłam

- Zamknij się kurwa i nie przeszkadzaj!- wrzasnął wyciągając jakaś bluzę z szafy. Co go tak zdenerwowało? Chodzi o ten pocałunek?

- Chris..

- Zamknij się powiedziałem!- krzyknął tak głośno, że wystraszona zrobiłam krok w tył i wpadłam na łóżko. Co z nim?

-Przepraszam, nie chciałem na ciebie krzyczeć- powiedział uspokajając się

- Gdybyś nie chciał, nie zrobiłbyś tego- Christian podszedł i usiadł obok mnie

- Posłuchaj, mamy pewne problemy z wampirami, musze teraz wyjść z chłopakami, za chwile przyjdzie do ciebie Will.

- Nie musi nikt do mnie przychodzić, mogę zostać sama

- Nie, nie możesz...

- A mogę chociaż spowrotem spać w moim starym pokoju?- przerwałam mu. - Oczywiście po tym, kiedy zniknie z jego ta pielęgniarka

- Nie, teraz to jest twój pokój.- Naprawdę miałam dość spania z nim w jednym łóżku, czułam się wtedy niekomfortowo i jeszcze to, że mógł wchodzić bez pukania ' bo to przecież też jego pokój', co prawda wcześniej też to robił ale..

- Dlaczego nie!? Juz nie będę uciekać!- powiedziałam zdenerwowana

- Nie wierze ci. Pielęgniarką się zajmę, a teraz wychodzę, czekaj na Will'a i bądź grzeczna. Bądź grzeczna?- zrezygnowana zmieniłam pozycje na leżącą i wlepiłam wzrok w sufit. Myślałam o co mogło chodzić z tymi 'problemami z wampirami', ale po chwili już o tym zapomniałam, a zaczęłam myśleć o pocałunku. 'Zapomnij o tym'- powtarzałam słowa Christiana, ale nie potrafiłam zapomnieć. Tak naprawdę to był mój pierwszy pocałunek, jak mogłabym o nim zapomnieć? I jeszcze Lily, która przyjedzie za dwa dni, musze być ostrożna, nie mogę narazić jej na niebezpieczeństwo. Wciąż osłabiona po ostatnim 'wypadku' zasnęłam.

Christian

Gdy Olivia wyszła z salonu zadzwonił mój telefon

- Rich co jest?

- Mamy duży problem z wampirami z sąsiedniego miasta, znów polują na naszym terenie

- Już jadę- rozłączyłem się i spojrzałem na Mike'a który parzył na mnie pytającym wzrokiem

- Wampiry, bierz Jake'a i jedziemy- skinął głową i pobiegł szukać brata który godzinę wcześniej wyszedł do lasu na łowy. Zadzwoniłem do Willa, który niechętnie zgodził się zostać z Olivią. Przecież nie mogę zostawić jej samej, Bóg jeden wie co ona ma w tej głowie, jest nieobliczalna.

Od zawsze mieliśmy problemy z wampirami z sąsiedniego miasta. Kilka lat temu zawarliśmy umowę. My nie polujemy na ich terenie (czyli mieście), a oni na naszym, ale często ją łamią, dlatego byłem taki zdenerwowany. Miałem dość tego, że ciągle musimy interweniować. Przed wyjściem wpadłem do pokoju po bluzę i nawrzeszczałem na Olivie, ale szybko tego pożałowałem, przecież to nie jej wina.

Liv

Po około godzinnej drzemce zeszłam na dół, by zrobić sobie herbatę. W salonie zastałam Willa, siedział na kanapie oglądając coś w telewizji

- Hej- przywitałam się, ale w odpowiedzi ułyszałam tylko głuchą cisze, zakłócaną przez dźwięk telewizora. Wiem, że Will mnie nie lubi, ale mógłby się chociaż przywitać. Przekreciłam oczami i weszłam do kuchni. Podczas czekania, aż woda się zagotuje usiadłam przy stole, oparłam łokcie na blacie i schowałam twarz w dłoniach. Zamyśliłam się, co ostatnio bardzo czesto mi się zdarza, a po policzkach spłynęły mi łzy, nawet nie zauważyłam kiedy Will wszedł do kuchni. Gdy się zorientowałam, że nie jestem sama szybko się otrząsnęłam i otarłam mokre policzki

- Chcesz herbaty?- zapytałam wstając z miejsca, nie oczekiwałam że mi odpowie

- Tak- pewnie zauważył, że płacze i nie chciał być niemiły (ten jeden raz).. albo poprostu chce herbaty? Mimo wszystko zdziwiłam się, jest taki bipolarny, przed chwilą kompletnie mnie olał, a teraz.. Zrobiłam dodadkową herbatę, podałam mu i zajęłam miejsce na krześle naprzeciw niego.

- Will- zaczełam

- Mhm?- nawet nie trudził się, aby na mnie spojrzeć

- Dlaczego taki jesteś? Aż tak mnie nie lubisz?- oderwał wzrok od kubka z herbatą i popatrzył na mnie

- Tak- odpowiedział całkowicie szczerze.

- Dlaczego?

- Poprostu- wzruszył ramionami

- Nie prawda, musi być jakis powód, nie da się nie lubić kogoś bez powodu.

- Najwidoczniej się da- odpowiedział wstając

- Will proszę- złapałam do za rękę. Nie spodziewałam się, że będzie chciał kontynuować rozmowę, ale ku mojemu zdziwieniu, spowrotem usiadł na krześle

- Jesteś do niej tak bardzo podobna.

- Do kogo?

- Do Clary

-Kim ona jest?- zapytałam

- Była- poprawił mnie. - Była moją dziewczyną, miałem 17 lat gdy ją poznałem i kochałem ją do szaleństwa

- Co się z nią stało? Czy ona też była wampirem?

- Umarła przez zwykłą chorobę. Nie, oboje nie byliśmy. Zostałem nim kilka lat po jej śmierci.

- Jak dawno to było?

- Około 50-sięciu lat temu, a ja nadal ją kocham

- Will tak mi przykro, ale nie rozumiem co ja mam z nią wspólnego?

- Jesteś do niej tak bardzo podobna, twój wygląd, charakter.. Ciągle mi o niej przypominasz, a ja chce zapomnieć

- Will ja.. nie wiem co mam zrobić, nie zmienie się

- Wiem, poprostu pomyślałem, że jeśli będę trzymał się z dala od ciebie to..- przerwałam mu

- To nie będę ci o niej przypominać?- skinął głową

- Wiesz, że to tak nie działa? Nie można zapomnieć o kimś kogo się kochało, wiem o tym z własnego doświadczenia. Nie możesz o niej zapominać

- Masz racje, powinienem się cieszyć, że ją przypominasz, to tak jakby kawałek jej wciąż był przy mnie

- Nie.. wiesz, że tak nie jest?

- Wiem, ale pozwól mi w to wierzyć- uśmiechnęliśmy się do siebie. Wiedziałam, że nasze stosunki po tej rozmowie się poprawią. I byłam mu wdzięczna, że opowiedział mi o tym. Chciałam poznać prawdziwego Willa, nie tego oziębłego, obojętnego, który trzymał mnie na dystans

Hejoo, rozdział (1053 slowa) troche inny, mało akcji ale mam nadzieje ze wam się spodoba.