Przygotowałam się do walki. Czekałam aż przeciwnik zrobi pierwszy krok. On zamiast tego postanowił grać na słowa.
- Kto tu komu wchodzi w drogę? Ten pusty był mój.- jego głos rozszedł się po mojej głowie w dziwnie znajomy sposób.
- Przykro mi, ale wypełniam pewien dług u przyjaciela.- odpowiedziałam pewnie.
- W takim razie twój dług skończy się dzisiaj, na tej ulicy.
Zaczął biec w moją stronę by zaatakować. Gdy uniósł swoje Zanpakuto postanowiłam zablokować go prawą kataną, a lewą wbić w miejsce wątroby. Gdy już miałam atakować uniknął ciosu, jakby dobrze znał mój styl walki. Zaatakował ponownie, ale ja odparłam jego próby. Z każdym moim i jego atakiem, coraz bardziej wszystko było znajome. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy z tego jakie to wszystko może przynieść konsekwencje. W pewnym momencie, gdy z mojego ramienia kąpała krew i myślałam że nie dam sobie rady, uwolniłam swoje Zanpakuto.
- Mrucz, Nakojoo!
Z dwóch katan powstała jedna sporej wielkości, a przy rękojeści zawisł pazur dużego kota.
- Myślisz że jednym mieczem będzie ci łatwiej mnie pokonać?!- wykrzyczał w moją stronę. Ja tylko się uśmiechnęłam i ruszyłam. Z każdym atakiem musiał cofnąć się o krok. W pewnym momencie uniknął mojego ciosu i zdenerwowany staną za mną uwalniając swoje Zanpakuto. Nawet gdy usłyszałam imię jego katany dalej nie byłam w stanie przypomnieć sobie z kąd to wszystko jest takie znajome. Gdy zaczął swoją serię ataków to ja się cofałam, ale w pewnym momencie zablokowałam jego miecz a wtedy kopnęłam go tak by upadł na ziemię. Jego Zanpakuto wypadło mu z ręki. Wyskoczyłam i zamachnęłam się żeby zadać ostateczny cios, Ale wtedy... Wtedy... Wtedy wszystko nabrało sensu. Czerwone włosy, arogancja, pewność siebie, styl walki, Zabimaru... To wszystko wskazywało tylko na jedną osobę... Renji...